Είναι μεγάλη μας χαρά που σας φιλοξενούμε στη σελίδα μας θεατρο.gr

1) Θα ξεκινήσω με ένα επιφώνημα αν μου επιτρέπετε! Ουάου ... ΤΡΩΜΕ, ΠΑΙΔΙΑ ! Τι θα δούμε σ ‘ αυτή την παράσταση; Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτήν;

Κατ’ αρχάς ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον σας για την παράσταση μας. Η παράσταση αυτή ξεκίνησε με την υπόθεση πώς θα ήταν αν είχαμε πεθάνει και βρισκόμασταν σε έναν άλλον «τόπο», οικείο μεν, αλλά διαφορετικό: ένα οικογενειακό τραπέζι, στο οποίο κάθονται τα παιδιά χωρίς τους γονείς. Επομένως, είτε μπαίνουν αυτά στους ρόλους των γονέων, είτε εκφράζονται επιτέλους ελεύθερα, χωρίς καταπιέσεις και τον φόβο των συνεπειών. Σε αυτήν την παράσταση τα παιδιά είναι πλέον ενήλικες, αλλά παραμένουν στον ρόλο του παιδιού και προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτόν, να απελευθερωθούν, να πουν αυτά που πραγματικά νιώθουν. Υπάρχει το ερώτημα: γιατί να πρέπει να κάνω αυτό που θέλετε, ενώ εγώ δεν το θέλω; Γιατί να νιώθω τόσο μόνος; Και τι άλλο θέλετε από μένα;

2) Ελληνική οικογένεια λοιπόν! Πιστεύετε πως ο θεσμός της οικογένειας έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια;

Και ναι και όχι. Υπάρχουν πολλές οικογένειες που ζουν τη δικιά τους φάση, θεωρώντας ότι αυτό που κάνουν είναι το σωστό. Η οικογένεια μπορεί να είναι φυλακή, προσπαθώντας να σε βάλει σε καλούπια, για να μπορέσει να σε κατανοήσει και μπορεί να είναι καταφύγιο, γιατί εκεί επιστρέφεις... Και εδώ ερχόμαστε σε αυτό που μάλλον αλλάζει. Οικογένεια δεν είναι κανένας και είναι εν δυνάμει όλοι. Σιγά σιγά, παρατηρώ ότι οικογένειά μου είναι αυτό που με στηρίζει και είναι εκεί στα δύσκολα, οικογένεια είναι εκεί που μπορώ να υπάρξω και να μιλήσω και δεν σχετίζεται με τις εξ αίματος σχέσεις. Εγώ, για παράδειγμα, δεν έχω μεγάλο σόι, δεν νιώθω τι είναι σόι πέρα από έναν ξάδερφο, που δεν είμαστε κοντά. Οπότε η αλλαγή που παρατηρώ κατ’ αρχάς βιωματικά είναι ότι η οικογένεια πλέον δεν ορίζεται από τη συγγενική σχέση.

3) Θα είχατε τη καλοσύνη να μοιραστείτε μαζί μας κάποια στοιχεία του χαρακτήρα που υποδύεστε στην παράσταση;

Ο χαρακτήρες που υποδυόμαστε δεν είναι μακριά από εμάς και εδώ μπαίνουν και τα performative στοιχεία. Δεν έχουμε ρόλους που προέκυψαν από κάποια εξωτερική πηγή. Ο δικός μου ρόλος μέσα στο έργο (θέλει να) ξεχνάει. Έχει τη δυσκολία να αποδεχτεί την πραγματικότητα, τη διώχνει μακριά, στη λήθη, στο «έλα να ξεχαστούμε λίγο, βλέποντας τηλεόραση». Είναι μια πάλη μεταξύ της λήθης και της ζωής. Κι αυτό είναι κάτι πολύ προσωπικό μου: ενώ προσπαθώ να ξεχνάω δύσκολες καταστάσεις, ταυτόχρονα φοβάμαι πως αν τις ξεχάσω, θα πεθάνουν οι αναμνήσεις, αλλά και οι άνθρωποι με τους οποίους τις έχω ζήσει.

4) Ομάδα Dulcinea. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτή;

Η ομάδα δημιουργήθηκε πριν από δύο χρόνια, έπειτα από μια σειρά προσπαθειών για δημιουργία ομάδας. Είναι ένα όχημα, το οποίο μας δίνει την δυνατότητα να κινούμαστε και να προσπαθούμε να εξελιχθούμε διαρκώς, ανεξαρτήτως ακροάσεων και άλλων συνεργασιών. Θα έλεγε κανείς ότι είναι ένα είδος οικογένειας.

5) Χαίρομαι ιδιαίτερα που θα μας παρουσιάσετε μια κωμωδία. Γιατί πιστεύετε πως στις μέρες δεν επιλέγονται τόσο συχνά να ανεβαίνουν κωμωδίες;

Η κατάσταση με την κωμωδία είναι πολύ δύσκολη και αυτό είναι κοινωνικό ζήτημα. Κι εμείς δεν παρουσιάζουμε μια καθαρή κωμωδία. Προσπαθήσαμε να πλαισιώσουμε αυτό που κάνουμε, λέγοντας πως, αν πρέπει να καταταχθεί, θα το λέγαμε ίσως «μαύρη, σουρεαλιστική κωμωδία».
Γενικά, μια κωμωδία, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να σταθεί με φιοριτούρες και gags. Πρέπει να χτιστεί κάτι. Ένα κείμενο, ένας ρόλος, μια βαθύτερη σχέση μεταξύ των ρόλων στο έργο συγγραφικά αλλά και υποκριτικά, έτσι ώστε να αρχίζουν να φαίνονται οι ρωγμές εκείνες, που θα μας κάνουν να γελάσουμε από έκπληξη, από αμηχανία, από ανακούφιση. Είναι λογικό να μην μπορεί να γίνει αυτό στην Ελλάδα του 2024. Είμαστε μια χώρα που ζει μέσα στην υστερία και τη βία. Οπότε, κοινωνικά, λογικό είναι να θεωρούμε κωμωδία ό,τι φωνάζει πολύ δυνατά και πληγώνει –πολλές φορές– βαθιά.

6) Θα θέλατε να μας συστήσετε τους συντελεστές της παράστασης, καθώς επίσης να μας πείτε και για πότε έχει προγραμματιστεί η πρεμιέρα σας, σε ποιο θέατρο και φυσικά τις ήμερες και τις ώρες των παραστάσεων;

Βασικοί συντελεστές είμαστε ο Κωστάκης, η Αννούλα, ο Σταυρούλης, ο Στέφανος κι εγώ. Για να γίνει αυτή η παράσταση όμως, συντέλεσαν πολλοί άνθρωποι που μας στηρίζουν και όποτε τους χρειαστήκαμε ήταν εκεί. Από τη Θεσσαλονίκη. Προς το παρόν.
Η σύλληψη και η δραματουργία είναι συλλογική. Η σκηνοθεσία της Άννας-Μαρίας Ιακώβου, το music editing του Μάριου Αποστολακούλη, τα φώτα του Σωτήρη Ρουμελιώτη. Παίζουμε οι Άννα-Μαρία Ιακώβου, Αλέξανδρος Καλτζίδης, Σταύρος Μόσχης, Κώστας Χατζηγεωργίου. Στην παράσταση ακούγεται το ποίημα «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» του Σπύρου Γούλα και τον ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό. Μεγάλη στήριξη μας προσέφερε και η Μαρία-Θάλεια και η Ειρήνη από το T a v r o s Art space.
Και θα τρώμε στο Θέατρο 104, από 4 Νοεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00.

7) Άλλα σχέδια που θα μπορούσατε να μας εμπιστευτείτε;

Έχει ξεκινήσει η παιδική μας παράσταση, με τίτλο Mediterraneo kids-Μια περιπέτεια για τη Μεσογειακή Διατροφή, η οποία ταξιδεύει στα σχολεία. Είναι μια αρκετά διασκεδαστική παράσταση και για μας και για τα παιδιά. Και το επόμενο πρότζεκτ της ομάδας είναι μια επιχορηγούμενη από το υπουργείο πολιτισμού παραγωγή: «Η τριλογία της αγανάκτησης», του Εστέβα Σολέρ. Αποτελείται από 3 έργα (Κόντρα στον έρωτα, Κόντρα στην πρόοδο, Κόντρα στην δημοκρατία). Θα ξεκινήσει την άνοιξη και θα παίξει στην Αθήνα.

Σας ευχαριστούμε θερμά. Σας ευχόμαστε ολόψυχα καλή επιτυχία.

Γεωργία Κολέγκα,

www.θεατρο.gr