1. Το Butoh είναι μια σωματική ποίηση του ασυνείδητου. Ποια προσωπική ή συλλογική ανάγκη σας ώθησε να εκφραστείτε μέσα από αυτή τη μορφή;

Α.Γ. Το Butoh ήρθε στη ζωή μου μετά από μακρά πορεία στον κλασικό χορό. Ήταν η στιγμή που το σώμα μου ζήτησε ένα πιο υπαρξιακό τρόπο έκφρασης, πιο ωμό και αληθινό. Μέσα από το Butoh βρήκα ένα χώρο όπου η κίνηση υπηρετεί και εκφράζει την ουσία όπως την αντιλαμβάνομαι.

Ν.Ξ. Παρά την δυτική παιδεία, και δεν εννοώ μόνο την εκπαίδευση στον χορό, αντιλαμβάνομαι τον τρόπο του butoh ως τον μόνο τρόπο να υπάρχουν τα σώματα στην σκηνή και εννοώ την αντιμετώπιση του σώματος ως δοχείο εμπειριών, μνήμης και φαντασίας.

2. Τι σημαίνει για εσάς «The Age of Time»; Είναι εποχή ή παγίδα; Ο χρόνος λειτουργεί ως γραμμική αφήγηση ή ως κυκλικό τραύμα;

Α.Γ. Στο έργο The Age of Time συμβαίνει μία κυκλική αφήγηση σαν την ίδια τη ζωή. Μία επιστροφή στο σώμα, στη μνήμη, στο παιχνίδι και στη φαντασία. Ο χρόνος επανέρχεται σαν παλμός και όχι γραμμικά. Είναι η στιγμή που το παρελθόν και το μέλλον συναντιούνται στο παρόν του σώματος. Μέσα από αυτή την performance, επανέρχομαι ξανά και ξανά σε ερωτήματα που δεν απαντώνται πλήρως, μόνο βιώνονται κάθε φορά. Κάθε φορά κάτι αλλάζει, κάτι επιστρέφει, κάτι αποκαλύπτεται.

Ν.Ξ. Είναι και τα δύο. Ο Χρόνος υπάρχει. Αν είχε μορφή θα ήταν σπειροειδής, αενάως κινούμενη. Η μέτρησή του με τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά γίνεται παγίδα. Η παγίδα της ζωής.

3. Ποιοι είναι οι άξονες της τριλογίας; Τι είδους εσωτερικό τοπίο χαρτογραφεί κάθε μέρος της;

Το 1ο μέρος " Η Αυταπάτη " είναι σαν μια πρώτη απόπειρα να ξεγελάσουμε τον Χρόνο. Οι δύο περσόνες συναντιούνται τώρα, εδώ. Κάτι που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε αν συνέβη. Τα σώματά μας γίνονται οι φορείς. Γινόμαστε αυτές. Εμείς με όλο το φορτίο των προγόνων μας. Στο 2ο μέρος μπαίνουμε σε βαθύτερα, μύχια μονοπάτια. Στα όνειρα. Εκεί που το υποσυνείδητο παίρνει μορφή. Στο 3ο διακρίνεται "Το Δώρο" της απογύμνωσης. Της απελευθέρωσης. Όλα τα διαγενεακά τραύματα πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι . Η μόνη οδός για το πέρασμα στο επέκεινα.

4. Ποια είναι η σχέση της Kiki και της Colette; Είναι δύο φωνές του ίδιου σώματος ή δύο σώματα που κουβαλούν κοινό παρελθόν;

Α.Γ. Και τα δύο. Αυτή ακριβώς η διττή του σχέση είναι ένα από τα στοιχεία που καθορίζουν το έργο.

Ν.Ξ. Αυτές έζησαν τότε. Κουβάλησαν ό,τι ήταν να κουβαλήσουν. Αποτελούν αφορμή. Τι αντίκρισαν; Τι βίωσαν ; Τι άφησαν πίσω; Τα ίδια ερωτήματα τίθενται σ' εμάς. Σ' εσάς, στο κοινό.

5. Το Butoh μιλάει συχνά για τη «διάλυση του εαυτού». Πόσο προσωπική είναι η έκθεση στη σκηνή και πού τελειώνει το βίωμα για να αρχίσει η τελετουργία;

Α.Γ. Στο Butoh το προσωπικό υλικό και η συλλογική τελετουργία συνυπάρχουν. Εκεί που τελειώνει η εμπειρία του χορευτή αναδύεται η δύναμη του ίδιου του σώματος ως δοχείο χρόνου, μάρτυρα και δράστη. Το σώμα μετατρέπεται σε καταγραφικό μέσο των βιωμάτων που δεν μπορούν να ειπωθούν με λόγια.

Ν.Ξ. Είναι απόλυτα προσωπική η έκθεση μ' έναν τρόπο μη συμβατικό. Κάθε μετουσίωση αποκαλύπτει, ή θα πρέπει να αποκαλύπτει, την ολότητα της ύπαρξής μας. Στέκουμε εκεί διάφανες με τη γενναιοδωρία της τρωτής μας φύσης.

6. Πώς χορογραφείται η σιωπή; Υπάρχει κίνηση που δεν λέει, αλλά θυμάται;

Α.Γ. Η ευαλωτότητα που φέρουμε στο σκηνικό χώρο είναι βαθιά προσωπική. Μετασχηματίζουμε τη ζωή μας επί σκηνής με πρώτη ύλη τα βιώματα, τις μνήμες, τα τραύματα και τις λυτρωτικές εμπειρίες.

Ν.Ξ. Η σιωπή ακούγεται. Άρα ναι, χορογραφείται. Λέει ενώ θυμάται.

7. Η Αίγινα, και ειδικά το «Μικρό Στούντιο», μοιάζει με ένα σκηνικό απόσυρσης. Τι σας συνδέει με αυτόν τον τόπο και πώς επηρεάζει την ενέργεια της παράστασης;

Α.Γ. Στην Αίγινα γεννήθηκε η ιδέα της τριλογίας όταν, μετοικώντας στο νησί κατά την περίοδο της πανδημίας, συναντήθηκα με τη Νικολέτα. Στο Μικρό Στούντιο που αποτελεί κοινό τόπο διδασκαλίας και για τις δύο μας, η τριλογία πήρε σάρκα και στά και συστήνεται στο κοινό. Έχω ζήσει το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μου στο κέντρο της Αθήνας αλλά ήρθε η στιγμή να ζήσω κοντά στην άλλη μεγάλη μου αγάπη που είναι η θάλασσα. Η Φύση λοιπόν και η πολύ ζωντανή καλλιτεχνική κοινότητα κάνουν την Αίγινα ιδανικό τόπο σε αυτή την περίοδο της ζωής μου.

Ν.Ξ. Είμαι εδώ για να ζω καλύτερα. Εδώ αποδέχομαι με περισσότερο θάρρος την ανθρώπινη υπόστασή μου. Ο ρυθμός εδώ, αν θελήσεις, μπορεί να γίνει παλμός, με οργανικότητα, με σύνδεση. Φύση, ορίζοντας, νερό, άνεμος, κοινότητα, απουσία περιττών φόβων, μια κάποια ελευθερία.. Η επιρροή είναι σαφής.

8. Πώς αντιλαμβάνεστε το βλέμμα του θεατή στο Butoh; Είναι συνοδοιπόρος, παρατηρητής ή μάρτυρας;

Α.Γ. Είναι και τα τρία ταυτόχρονα. Ο θεατής μετατρέπεται σε αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης, βιώνει, μιλάει και συνδέεται μαζί μας μέσα από το δικό του σύμπαν εμπειριών και το θυμικό του.

Ν.Ξ. Το ζήτημα είναι να δώσουμε "τα κλειδιά" στον θεατή ώστε να ανοίξει τον χώρο μέσα του και να ταξιδέψει μαζί μας. Αυτό είναι ζητούμενο σε κάθε έργο τέχνης.

9. Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο αρχέτυπο ή εικόνα που αποτέλεσε πυρήνα για τη δημιουργία του έργου;

Ναι, υπάρχει. Θα λέγαμε πως η βασική εικόνα-αρχέτυπο που τροφοδότησε το έργο είναι η φευγαλέα, αυθόρμητη, bohemian γυναίκα των Παρισινών Années folles. H μούσα που ανατρέπει τα πρότυπα, ελευθερώνοντας τη φωνή και το σώμα της. Το λογοπαίγνιο με αφετηρία τα ονόματά μας Αλίκη-Νικολέτα, παραπέμπει ευθέως στην Kiki de Montparnasse και στην κορυφαία γαλλίδα συγγραφέα Colette. Δύο θρυλικές -θηλυκές μορφές των 20s, που ενσάρκωσαν την τόλμη, το πνεύμα και την ανεξαρτησία, αναδεικνύοντας την τέχνη σε τρόπο ζωής.

10. Τι είναι για εσάς η κίνηση που αντέχει στον χρόνο — αυτή που μένει όταν όλα τα υπόλοιπα έχουν απογυμνωθεί;

Α.Γ. Είναι το ψυχικό αποτύπωμα που μένει όταν ο χώρος έχει αδειάσει και παραμένει η μνήμη της σκηνικής πράξης χωρίς το σώμα. Είναι η ψυχική δόνηση που έχει αφήσει πίσω της η ανάμνηση του γεγονότος.

Ν.Ξ. Η κίνηση της ζωής που εμπεριέχει τον θάνατο. Ο κύκλος, η ατέλειωτη αλληλουχία.

11. Θα φέρετε την παράσταση στην Αθήνα;

Ναι, βέβαια, ελπίζουμε σύντομα να ανακοινώσουμε ημερομηνίες. Επίσης, θα επιδιώξουμε να παρουσιάσουμε την παράσταση μας σε φεστιβάλ εντός και εκτός της χώρας.

12. Σχέδια για το μέλλον;

Η συνεχής αναζήτηση και έρευνα για το πώς η Τέχνη σε όλο της το φάσμα μπορεί να παραμείνει ζωντανή και παρούσα μέσα στη ζωή, είναι ο βασικός άξονας της καλλιτεχνικής μας σύμπραξης. Μελλοντικά λοιπόν στοχεύουμε στη δημιουργιία καλλιτεχνικών έργων αλλά και εργαστηριών που θα προάγουν ακριβώς αυτό. Επίσης, με τη νεοσύστατη εταιρεία "Common Era", που ιδρύσαμε με έδρα την Αίγινα, προσδοκούμε να δημιουργούμε, να εκπαιδεύουμε και να εκπαιδευόμαστε, να εμβαθύνουμε ανοίγοντας το πεδίο και σε άλλες μορφές τέχνης.

Απαραίτητη προαγορά εισιτηρίων στο: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.