Κι είναι κι οι άλλοι. Αυτοί που πάτησαν το σκαλί της αλαζονείας κι έφτασαν στην αποκτήνωση: κακοποίησαν σεξουαλικά, παρενόχλησαν ανεπίτρεπτα, μεταχειρίστηκαν βάναυσα σώματα και ψυχές, μέσα σε κλειδωμένα δωμάτια κι αυτοκίνητα. Λέρωσαν το φωτεινό προσκήνιο του θεάτρου με τη ρυπαρότητα των «παρασκήνιων» του μυαλού τους.

Όμως «η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο», έλεγε ο Κουν.

Το Θέατρο είναι φως. Ακόμα κι όταν αποκαλύπτει το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής. Είναι μελέτη χαρακτήρων, λεπτοκέντημα συμπεριφορών, συνεργασία εν σεβασμώ, δημιουργία, παρηγοριά, γνώση και ανάταση. Άπλα ψυχής.

Κι είμαστε ευγνώμονες, εμείς που το αγαπήσαμε τόσο βαθειά, που γράφουμε γι αυτό με σεβασμό στο μόχθο του -είμαστε ευγνώμονες στα θαρραλέα παιδιά του, που έδειξαν μέσα στο φως και απομόνωσαν τις σκοτεινές κηλίδες. Που προασπίστηκαν αρχές, που φώναξαν έντιμα «Ο βασιλιάς είναι γυμνός!», για να μη μείνει η ιερή τέχνη του θεάτρου γυμνή απ’ τη μαγεία και την ποίηση, απ’ την ιερότητα και τη χαρά της.

Ευχαριστούμε. Θα συνεχίσουμε να γράφουμε τιμώντας τους.