Διαβάσαμε το βιβλίο "Ο δρόμος στο Γαλάζιο (αναθεωρημένη έκδοση)" της Ιωάννας Έξαρχου.

Αριθμός Σελίδων 494
Βιβλιοδεσία Χαρτόδετο
Διαστάσεις 14x21
Ημ. Έκδοσης Φεβρουάριος 2023
ISBN 978-960-616-319-7

Τιμή:15.30€

Οι εκδόσεις Αγγελάκη (Χαριλάου Τρικούπη 41 Αθήνα ΤΚ 10681) έχουν μπει δυναμικά στο χώρο των εκδόσεων και στοχεύουν με επιτυχία την καρδιά και το μυαλό του κάθε αναγνώστη. Έχουν μια μεγάλη γκάμα από βιβλία όλων των κατηγοριών ακόμα και για τα πιο δύσκολα και απαιτητικά γούστα. Βρίσκονται ήδη πολλά χρόνια στον χώρο του βιβλίου και εκδίδουν βιβλία ποικίλης ύλης όπως: ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, ποίησης, παιδικά, δοκίμια, μελέτες, ιστορικά, θεατρικά, ψυχολογίας, γενικού ενδιαφέροντος και μυθιστορήματα.
Ένα πολύ αξιόλογο μυθιστόρημα κυκλοφόρησε πρόσφατα η συγγραφέας Ιωάννα Έξαρχου, με τον τίτλο "Ο δρόμος στο Γαλάζιο". Αποτελείται από 494 σελίδες και παρά το μεγάλο του μέγεθος, το βιβλίο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο και εγγυάται στους λάτρεις του μυθιστορήματος, τη μέγιστη αναγνωστική απόλαυση!

Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2013. Δέκα χρόνια μετά, κυκλοφόρησε ξανά τον Φεβρουάριο του 2023, σε νέα, αναθεωρημένη έκδοση. Η έκδοση αυτή χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Το πρώτο μέρος είναι το μυθιστόρημα. Στο δεύτερο μέρος περιλαμβάνονται πληροφορίες, ονοματεπώνυμα και συγγένειες των οικογενειών που αναφέρονται μέσα στο έργο. Μεγάλο ατού είναι ότι στο τρίτο μέρος περιλαμβάνονται και τα γενεαλογικά τους δέντρα. Κάτι που εμένα προσωπικά με εντυπωσίασε. Γιατί είτε είναι το βιβλίο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, είτε όχι, εμένα κατάφερε και με έπεισε και με κέρδισε σαν αναγνώστρια. Τέλος, το τέταρτο και τελευταίο μέρος του βιβλίου, είναι οι βιογραφίες των ιστορικών  προσώπων που αναφέρονται μέσα στο μυθιστόρημα. Κάτι που είναι πολύ εξυπηρετικό σε όποιον θέλει να φρεσκάρει τη μνήμη του, να ανατρέχει να βλέπει ότι θέλει να μάθει για τα ιστορικά αυτά πολιτικά, βασιλικά, στρατιωτικά πρόσωπα.

"Αν κρατήσεις στα χέρια σου έναν μύθο, νιώθεις ένα όμορφο βάρος. Κι αν τον ανοίξεις με προσοχή, βλέπεις στην παλιά, αιώνια, οικουμενική ψυχή κομμάτια απ' τη δική σου. Που υπήρχαν πάντα. Από τότε που στήθηκε ο κόσμος."

«Ο δρόμος στο Γαλάζιο» είναι το πρώτο μυθιστόρημα της συγγραφέως. Είμαι σίγουρη, ότι είναι Μικρασιάτισσα και ότι έχει πολλές ρίζες από εκεί, όπως και πολλές ιστορίες να μας διηγηθεί ακόμα. Έχοντας κι εγώ προσωπικά καταγωγή από Σμύρνη και Κωνσταντινούπολη, μου συμβαίνει πάντα το ίδιο πράγμα. Οι ιστορίες για χαμένες πατρίδες όχι απλά με αγγίζουν, αλλά με συναρπάζουν και νιώθω ξεκάθαρα ότι θα μπορούσαν να ήταν και κομμάτι από κάποια δική μου ιστορία ή ανάμνηση.

Τι συμβολίζει όμως το χρώμα που βρίσκεται στον τίτλο του βιβλίου; Το γαλάζιο συμβολίζει το νερό, την θάλασσα, τα ποτάμια, τις λίμνες, την σπίθα την ώρα που πασχίζει να γίνει φλόγα, το χρώμα που μας πρωτοδένει με τη ζωή δηλαδή το χρώμα του ομφάλιου λώρου, το γαλάζιο του ουρανού κλπ. Είναι το χρώμα της ειλικρίνιας, της αφοσίωσης και της εμπιστοσύνης.

 Η υπόθεση του βιβλίου:

Στις αρχές του 20ού αιώνα, σε ένα αρχοντικό σοκάκι του Ιζμίρ, που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει πια, το επωνομαζόμενο Γαλάζιο,  ζούσε μια εύπορη οικογένεια καπνεμπόρων, ο Κλεόδημος και η Εριφύλλη Σαμαλίδη, μαζί με τα τρία τους παιδιά, τον Λεωνίδα, την Αλεξάνδρα και την Δεσποινιώ. Μαζί τους έμεναν και οι υπηρέτες τους ο Ισμαήλ και η Αρετή. Η Αλεξάνδρα, η κεντρική ηρωίδα μας, είναι ένα ανήσυχο κορίτσι που σε αντίθεση με τα περισσότερα κορίτσια της ηλικίας της, αντί να ονειρεύεται ένα καλό γαμπρό, ονειρεύεται να σπουδάσει την επιστήμη της Αρχαιολογίας, όπως ακριβώς έκανε κι ο παππούς της. Μόνη της διέξοδος  για την πραγματοποίηση αυτής της της επιθυμίας, είναι ένας καλοκάγαθος Γάλλος ο Πωλ, επίσης αρχαιολόγος που της ζητά να την παντρευτεί και να τη βοηθήσει να σπουδάσει μετά τον γάμο την Αρχαιολογία που τόσο πολύ ποθεί. Too good to be true? Tι αντάλλαγμα όμως θα ζητήσει ο εν λόγω κύριος; Ο γάμος γίνεται και ο Πωλ μαζί με την αδερφή του μετακομίζουν και μένουν μαζί με την νεόνυμφη Αλεξάνδρα. Μια μέρα όμως, η ηρωίδα μας βρίσκει αλληλογραφία από μια άλλη γαλλίδα την Σελίν και διάφορα έγγραφα μιας άλλης γυναίκας κρυμμένα στα συρτάρια της κουνιάδας της. Κάτι βρώμικο παίζεται πίσω από την πλάτη της. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν θα 'ναι πολλά και δυσάρεστα. Μυστικά και ψέματα, αλήθειες και ειδήσεις που πονάνε θα φέρουν τα πάνω κάτω. Ένας αναπάντεχος φόνος, δυο εγκυμοσύνες και η εξαφάνιση ενός παιδιού. Και όλα αυτά μέσα σε μια ζοφερή περίοδο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Τα ιστορικά γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο. Οι πολιτικές αλλαγές είναι συνεχείς, οι κτηνωδίες και από τους δυο λαούς ασταμάτητες. Ένα αριστοτεχνικά δοσμένο οδοιπορικό, μια φοβερή περιπέτεια από την Σμύρνη στην Κωνσταντινούπολη και το Παρίσι, και από εκεί στη Βιέννη κι αργότερα στην Αθήνα. Με φόντο όλες αυτές τις πόλεις, λίγο πριν την έλευση της Μικρασιατικής Καταστροφής αλλά και πολλά χρόνια αργότερα, ο γάμος της Αλεξάνδρας με τον Γάλλο Πωλ Ντυπρέ θα φανεί μοιραίος στην εξέλιξη των γεγονότων. Μεγάλος αρωγός στην μοιραία έκβαση φυσικά η ''αδερφή'' του, Φρανσουάζ Ντυπρέ. Ένας νέος έρωτας που θα προκύψει μεταξύ της Αλεξάνδρας και του Ανδρέα, λίγο πριν πάρουν τον δεύτερο στον στρατό, θα 'ναι άραγε αρκετός για να εξισορροπήσει τις ατυχίες που θα ζήσει η άτυχη ηρωίδα μας; Το "παιχνίδι" που γύρισε υπέρ του Κεμάλ και ο αφελληνισμός της Μικράς Ασίας θα αφήσει αυτό τον έρωτα να ανθίσει; Οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι, οι Γάλλοι και οι Ιταλοί έστειλαν πλοία για να βοηθήσουν τους τελευταίους Έλληνες της Μικράς Ασίας να φύγουν. Η Βάσω, η Αρετή, ο Ανδρέας και η έγκυος Αλεξάνδρα έφυγαν με ένα Αμερικανικό πλοίο. Θα καταφέρουν οι ήρωες μας να φτάσουν με ασφάλεια στην Ελλάδα ή κάποια άλλη χώρα; Και το κυριότερο θα καταφέρουν να μείνουν μαζί; Πολλοί Τούρκοι μετά τα γεγονότα αυτά ντρέπονταν πλέον που ήταν Τούρκοι. Το 1938 αλλάξανε και τα ονόματα των δρόμων στη Σμύρνη και κάπως έτσι έσβησε το Γαλάζιο από τον χάρτη. Η ιστορία τελείωνει με την  Γκιουζέλ, το χαμένο μωρό της Φρανσουάζ, μετά το πέρας 80 χρόνων σε βαθιά γηρατειά  να επισκέπτεται τη Σμύρνη. Θέλησε να ξαναδεί πριν κλείσει τα μάτια της τα πάτρια εδάφη της και να πεθάνει εκεί όπου γεννήθηκε και τη μεγάλωσαν οι ''γονείς'' της καρδιάς της.

Με τη Μικρασιατική Καταστροφή όλα τα σπίτια γινήκαν στάχτες, η καθημερινότητα όλων ήταν πλέον η φυγή, οι αλλεπάλληλοι βιασμοί, οι εξευτελισμοί, οι ξυλοδαρμοί, οι δολοφονίες. Οι άνθρωποι πέφτανε στη θάλασσα για να γλυτώσουν. Άλλοι ''πνίγονταν'' στη στεριά, άλλοι στη θάλασσα. Κάποιοι πρόλαβαν και μπήκαν σε πλεούμενα με βάρκα την ελπίδα, αφήνοντας πίσω όλο το βιος τους. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Η κατάσταση ήταν απελπιστική. Βγήκε και ένας νόμος που απαγόρευε να μπουν στην Ελλάδα αλλοδαποί χωρίς διαβατήρια τακτικά και νομίμως θεωρημένα ή με άλλα νόμιμα έγγραφα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι Έλληνες της Μικράς Ασίας δεν είχαν τίποτε από τα παραπάνω. Είναι απάνθρωπο να σε διώχνουν από την πατρίδα σου και να μην μπορείς να γυρίσεις σε αυτήν.

Η άκρως ευρυματική πλοκή του μυθιστορήματος εξελίσσεται σε πολλά επίπεδα τόσο σε πλάτος όσο και σε βάθος. Το έργο περιλαμβάνει πολλούς ήρωες και οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες αναλύονται αρκετά. Η Ιωάννα Έξαρχου αποδείχτηκε άρτια γνώστρια της Σμυρναίικης λαογραφίας, ιστορίας και ηθογραφίας.

Η μοναδική ικανότητα της συγγραφέως να δείχνει από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε αιχμαλωτίζει τη φαντασία και το μυαλό μας. Το μυθιστόρημα καταγράφει με εξαιρετικό τρόπο τα δραματικά ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου που αποτελούν παραστατικό φόντο στην ζωή της Αλεξάνδρας, της Γκιουζέλ αλλά και όλων των χαρακτήρων μας. Η πλοκή εξυφαίνεται με μοναδικό τρόπο παρουσιάζοντας μας όλες εκείνες τις άσπρες, χρωματιστές αλλά και μαύρες πινελιές που συνθέτουν τον κόσμο των ηρώων μας.

Ο ''δρόμος στο Γαλάζιο'' είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα όπου συμπλέκονται ο ρεαλισμός, οι ιστορικοκοινωνικές αναφορές της εποχής, τα στερεότυπα, τα οικογενειακά μυστικά, κομμάτια της προσωπικής ιστορίας των ηρώων μας και φυσικά η μαγική πένα της συγγραφέως. Για όλους αυτούς τους λόγους, σας προτείνω να το διαβάσετε γιατί κάπου σίγουρα θα ταυτιστείτε με την ηρωίδα μας. Κι ακόμα κι αν δεν έχετε ζήσει στην εποχή της, σίγουρα έχετε ακούσει κι εσείς παρόμοιες ή διαφορετικές ιστορίες από δικά σας αγαπημένα πρόσωπα, με αποτέλεσμα το μόνο σίγουρο να είναι ότι θα σας αγγίξουν όπως άγγιξαν και μένα.
Η γραφή της Ιωάννας Έξαρχου είναι γλαφυρή, πολύ ιδιαίτερη, με πλούσιο, εκθαμβωτικό λεξιλόγιο γεμάτο ιδιωματισμούς, χρήση ελληνοτουρκικών λέξεων και φράσεων (κιουλάχια, ντεβετζήδες, αντέτια, άνεμ, κατάκαρσι, ουλάν, γιαζίκ, ταμάμ, καρντάσιμ, Αλλάχ μπρλανβερσίν, κλπ.).

Και λίγη ιστορία:

Στο πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα τα παράλια αλλά και τα ενδότερα της Μικράς Ασίας βίωσαν μεγάλες κι αλλεπάλληλες πολιτικοκοινωνικοιστορικές αλλαγές. Κέντρο όλων αυτών των αλλαγών ήταν η Σμύρνη.
Καθώς ήταν ακόμα ζωντανή η Μεγάλη Ιδέα του Ιωάννη Κωλέττη, η κύρια πολιτική του Ελληνικού κράτους μέχρι και τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, ήταν καθαρά επιθετική και επεκτατική. Η ασίγαστη δίψα των Ελλήνων για εθνική ολοκλήρωση εκφραζόταν μέσα από την επιθυμία και τον στόχο το Ελληνικό Κράτος να απελευθερώσει όλες τις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις οποίες ζούσαν μεγάλοι Ελληνικοί πληθυσμοί και όλες τις περιοχές που άνηκαν σε Έλληνες την αρχαία εποχή ( η σημερινή Ελλάδα, ολόκληρη η Κύπρος, η Ανατολική Θράκη, η Ίμβρος και η Τένεδος, η Μικρά Ασία, η Καππαδοκία, η Βόρεια Ήπειρος, η Νήσος Σάσων (ελληνικό έδαφος από το 1864 μέχρι το 1914), η Ανατολική Ρωμυλία και η Πελαγονία.) Ενώ όλα έδειχναν να είναι υπέρ των Ελλήνων, οι Τούρκοι με επικεφαλή τον Κεμάλ δεν θα αργούσαν να γυρίσουν το παιχνίδι υπέρ τους, να αναχαιτίσουν τον Ελληνικό στρατό και να ''κερδίσουν'' τον πόλεμο. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι έπραξαν κτηνωδίες στα χρόνια αυτά. Το 1922, με την Μικρασιατική καταστροφή στην Σμύρνη, ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες ήρθαν στη χώρα μας.
Πόσες ιστορίες έχουν  κι έχουν γραφτεί για την Σμύρνη. Ερωτικές, της λησμονιάς, της προσφυγιάς, στρατιωτικές, ιστορικές, άλλες λυπητερές κι άλλες χαρούμενες. Η Σμύρνη, που με τα πολλά προσωνύμια της (''γκιαούρ Ισμίρ'', ''η βασίλισσα του Λεβάντε'', το ''Στέμμα της Ιωνίας'', το ''Διαμάντι της Ανατολής'' κλπ.) και φυσικά με τα τραγικά γεγονότα της Μικρασιατικής καταστροφής το 1922, έγινε γνωστή σε κάθε σημείο του κόσμου κι έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην Ιστορία και στην καρδιά μας. Η Σμύρνη που στεκόταν πάντα εκεί περίλαμπρη κι αγέρωχη με τα στενά της τα σοκάκια, με το λιμάνι της με τα καραβάκια, τους μαχαλάδες και τους βερχανέδες της, τις σαχνισιές, τους μιναρέδες, τους τρούλους και τα κωδωνοστάσια, το τραμ, τους λαούς τόσον πολλών εθνικοτήτων να ζουν αρμονικά. Μακάρι όλα αυτά τα δραματικά γεγονότα να μην είχαν συμβεί. Η ιστορία όμως γράφτηκε και οι άνθρωποι δεν ξεχνούν όσα χρόνια κι αν περάσουν.

 Στο βιβλίο μου άρεσαν πολύ, πέρα από την ευρυματική πλοκή, οι αληθοφανείς χαρακτήρες και τα έντονα συναισθήματα που σου δημιουργούσαν οι περιγραφές των γεγονότων. Επίσης παρατίθενται αριστοτεχνικά και τα ήθη και έθιμα της εποχής. Τα κορίτσια πρέπει να παντρεύονται και όχι να σπουδάζουν. Οι  γάμοι γίνονταν λοιπόν είτε από έρωτα, είτε από οικονομικό συμφέρον, είτε  με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, ώστε μέσα από τον γάμο π.χ. να καταφέρουν να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους. Όπως η Αλεξάνδρα που παντρεύτηκε τον Πωλ για να μπορέσει να πάει να σπουδάσει μετά την Αρχαιολογία που τόσο αγαπούσε. Αδύναμα σημεία δεν βρήκα κανένα, όσο κι αν έψαξα, στο βιβλίο αυτό.

Η συγγραφέας ανοίγει με ένα μοναδικό τρόπο το χρονοντούλαπο της και μας μεταφέρει ιστορίες έρωτα, αγάπης, προδοσίας, προσμονής, απιστίας, απώλειας, ζωής, θανάτου, ξενιτεμού και πόνου. Οι ιστορίες μοιάζουν αληθινές, σαν να τις είχε ακούσει από κάποια γιαγιά, παππού, μαμά ή μπαμπά, θείο ή θεία. Σαν να τις κατέγραψε στην μνήμη και την καρδιά της και μας τις μεταφέρει σήμερα κουβαλώντας όλο το βάρος της ευθύνης του να τις παραδώσει ατόφιες στον αναγνώστη, όπως σχεδόν ακριβώς τις άκουσε ή τις φαντάστηκε. Με πραγματική μαεστρία, η ίδια καταφέρνει να εστιάσει σε κάθε ιστορία της, στον άνθρωπο πίσω από τον θρύλο. Το ύφος της συγγραφέως είναι απλό, ανθρώπινο, ζεστό, συμπονετικό.

"Άντρας σημαίνει φεύγω. Φεύγω για τη δουλειά, φεύγω για τον πόλεμο, φεύγω με μια άλλη, φεύγω για το κυνήγι της περιπέτειας. Φεύγω και αφήνω. Αυτόν που μένει. Όχι, αυτήν που μένει. Που μένει στο σπίτι, μένει με τα παιδιά, μένει μόνη μένει έγκυος, μένει πίσω, μένει έκπληκτη με την ευκολία που δείχνει εκείνος στο να φεύγει. τον βλέπει να ξεφεύγει, να αποφεύγει, να υπεκφεύγει. Μα εκείνη μένει. Υπομένει. Και περιμένει. Όλα τα νιώθω, καλέ μου Ανδρέα. Ακόμα κι αυτά που εσύ δεν προφταίνεις να νιώσεις. Τα νιώθω, γιατί εγώ μένω. Μένω θα πει σκέφτομαι. Θα πει νιώθω. Μένω θα πει αντιμετωπίζω. Φεύγω θα πει φοβάμαι.
(...) Το αιώνιο θηλυκό ει' η πατρίδα σου. Εκεί πρωτοσκαρώθηκε η ζωή σου. Κι εκεί πάντα ονειρεύεσαι να επιστρέψεις, νοσταλγέ μου."

"Έτσι το είδε στο όνειρο της το '22. Τον έχουνε για κακό αριθμό το δύο οι προληπτικοί. Κι η χρονιά εκείνη τα είχε τα δύο τα δυάρια. Δύο. Το δύο που χωρίζει. Που σκίζει το ένα στα δύο. Ψηφί του χωρισμού είναι, δεν το χωνεύω καθόλου ούτ' εγώ."

Το βιβλίο εκδόθηκε ξανά λίγο μετά από την επέτειο (1922-2022) των εκατό χρόνων από την Μικρασιατική καταστροφή. Μια επέτειος που μας έχει αφήσει ένα διαγενεαλογικό τραύμα. Το κουβαλάμε όλοι όσοι έχουμε καταγωγή από εκείνα τα μέρη. Η εθνική μας ιστορία και ο πόνος του ξεριζωμού όλων των Ελλήνων τότε, κυλάει μέσα στο αίμα μας και κρατά την μνήμη αλλά και την πληγή μας ζωντανή ακόμα και σήμερα. Την περασμένη χρονιά δόθηκε η αφορμή και η απαραίτητη καλλιτεχνική τροφή σε πολλούς ηθοποιούς, τραγουδιστές, εικαστικούς και συγγραφείς να δημιουργήσουν και να παρουσιάσουν τα έργα τους με κεντρικό θέμα την Μικρασιατική Καταστροφή. Πληθώρα πολιτιστικών γεγονότων τελέστηκαν με επιτυχία και υπήρξε αθρόα προσέλευση θεατών σε διάφορα μέρη της χώρας μας.

 «Ο δρόμος στο Γαλάζιο» είναι ένα αριστούργημα. Γλυκόπικρο, δυνατό, με σασπένς, που σίγουρα θα κερδίσει τις καρδιές σας. Ακόμα κι αυτές των πιο απαιτητικών αναγνωστών. Έχει γραφτεί με τόσο μεράκι και ιστορική έρευνα, γι' αυτό και θα μπορούσε άνετα να θεωρείται ιστορικό ντοκουμέντο. Αξίζει να διαβαστεί και γιατί όχι, ίσως μια μέρα να γίνει θεατρικό ή ταινία.

Ιωάννα, σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τις ιστορίες σου μέσα από την υπέροχη, μοναδική γραφή σου! Ευχόμαστε το βιβλίο σου να είναι καλοτάξιδο και σύντομα να απολαύσουμε και τα επόμενα έργα σου! Ανυπομονούμε!

--
Βιογραφικό:

Η Ιωάννα Εξάρχου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Γερμανική και Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη συνέχεια πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές σε πανεπιστήμια της Γερμανίας και της Ιρλανδίας. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη διδακτική μεθοδολογία του γλωσσικού μαθήματος και απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα που αξιολογήθηκε με άριστα. Ασκήθηκε από νωρίς στη λογοτεχνία γράφοντας διηγήματα και νουβέλες.

Σήμερα δραστηριοποιείται ως διοικητικό στέλεχος στην ιδιωτική εκπαίδευση, ενώ παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων.

«Ο δρόμος στο Γαλάζιο» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

---

Δελτίο τύπου:

Δυο αλήθειες, τρεις αγάπες και ένας πόλεμος μέσα στο ορμητικό κύλισμα των ιστορικών γεγονότων που στις αρχές του εικοστού αιώνα ξεδιπλώνονται στο φως και στη σκιά της Μεγάλης Ιδέας. Άνθρωποι που γίνονται κιβωτός του πολιτισμού και της ιστορίας των προγόνων τους, σε τόπους όπου το ελληνικό στοιχείο ζει, δημιουργεί και μεγαλώνει, ενώ ζυμώνεται με την πραγματικότητα αλλά και την αλήθεια άλλων εθνοτήτων.

Άνθρωποι και τόποι φωτίζονται στο γύρισμα των καιρών που χαράζουν πάνω στον χάρτη νέα σύνορα, αλλάζοντας τη ζωή και την εσώτερη γεωγραφία των ανθρώπων.

Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Παρίσι, Βιέννη, Αθήνα. Μικρά και μεγάλα σταυροδρόμια, που ενώνουν τους ήρωες της ιστορίας με τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής. Αδόκητοι θάνατοι μα και ζωές που διατρέχουν τον κύκλο του αιώνα και τον κλείνουν, με πληρότητα και αγάπη, ανταμώνοντας ξανά στον τόπο από όπου ξεκίνησαν.

Μια ιστορία που αρχίζει πριν από την Καταστροφή, στη γειτονιά του Γαλάζιου της Σμύρνης και τελειώνει σε έναν τόπο, όπου ζουν και ανασαίνουν οι πραγματικές πατρίδες.

Εκείνες που ποτέ δεν χάνονται.