Όλη η Ελλάδα σε μια μπουκιά: Το πρώτο Φεστιβάλ Γεύσης του «Γαστρονόμου» ήταν μια εμπειρία που δε χορταίνεται

Το πρώτο Φεστιβάλ Γεύσης του «Γαστρονόμου» είναι γεγονός. Και ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί φέτος το φθινόπωρο. Γιατί δεν ήταν απλώς μια συγκέντρωση διάσημων σεφ ή εκθετών∙ ήταν μια γιορτή ταυτότητας – της δικής μας γαστρονομικής ταυτότητας, της Ελλάδας που τρώει, που πειραματίζεται, που δημιουργεί.

Πειραιώς 260, Σάββατο μεσημέρι λίγο μετά τις 12.30μ.μ. Η ατμόσφαιρα πυκνή, γεμάτη αρώματα από ψησίματα, ξεροψημένο προζυμένιο ψωμί, λουκάνικα και διάφορα άλλα φαγητά. Ένα ντελικάτο άρωμα κυριαρχεί παντού στον αέρα. Στάση 1η: Μας υποδέχεται το περίπτερο της Καθημερινής που μας προσφέρει τον τύπο της ημέρας και όχι μόνο: εφημερίδες στα αγγλικά και τα ελληνικά, Vogue, το βιβλίο η Αθήνα του Νίκου Βατόπουλου ( έκδοση της Κ), το περιοδικό Οινοχόος, ένα περιοδικό για αυτοκίνητα, το Κ κλπ. Μπαίνω στην αυλή και για λίγο νιώθω σαν να άνοιξα την πόρτα σε ένα αλλιώτικο πανηγύρι – ένα πανηγύρι της γεύσης, των ανθρώπων και της παράδοσης.

Σε όλη την Πειραιώς 260 στήθηκαν σκηνές, πάγκοι, κουζίνες, ομιλίες. Ο κόσμος μπαινόβγαινε από αίθουσα σε αίθουσα, κρατώντας ένα κρασί στο χέρι και τη λαχτάρα να μάθει περισσότερα στο βλέμμα. Κι εκεί, πάνω από κατσαρόλες που κάπνιζαν και πιάτα που δεν προλάβαιναν να κρυώσουν, συναντούσες ονόματα που έχουν γράψει ιστορία στην ελληνική γαστρονομία: Νένα Ισμυρνόγλου, Χριστόφορος Πέσκιας, Λευτέρης Λαζάρου και τόσοι άλλοι.

Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Ήταν και άνθρωποι πίσω από τα υλικά διάφοροι παραγωγοί και χορηγοί σε περίπτερα που πρόσφεραν δώρα στο κοινό και πληροφορίες για τα προϊόντα τους. Η Fissler, o Φρεσκούλης, παραγωγοί εκλεκτών λαδιών κλπ. Κι άλλοι χορηγοί όπως η Εθνική τράπεζα, η ανακύκλωση λαδιών, ο Κωτσόβολος και άλλοι.

Είχες όλη τη μέρα στη διάθεσή σου απεριόριστη πρόσβαση σε φαγητό, καφέ, νερό, αναψυκτικά, εκλεκτά κρασιά και μπύρες Έζα από την Αταλάντη. Επιπλέον, μπορούσες να αποχωρήσεις και να επιστρέψεις όσες φορές ήθελες μέσα στη μέρα, αρκεί να φορούσες το ειδικό βραχιολάκι που λειτουργούσε ως FREE PASS για όλους τους χώρους.

 Μια από τις πιο δυνατές στιγμές για μένα ήταν οι συζητήσεις, τα food and wine talks. Όχι απλώς θεωρητικές – αλλά ειλικρινείς, βαθιές, με στοχασμό. Μίλησαν για την ελληνική παραγωγή, το κρασί, τον υπερτουρισμό, τη χαμένη γαστρονομική μας ταυτότητα. Και κάθε κουβέντα με άγγιζε, γιατί ήταν πέρα για πέρα αληθινή: πώς κρατάμε ποιότητα όταν όλα γύρω κινούνται με ρυθμούς «βιομηχανικούς»; Πώς αναδεικνύουμε τη ντοπιολαλιά της κουζίνας μας, όταν συχνά την ξεχνάμε για χάρη της “μόδας”;

Επίσης, ήταν πολύ ενδιαφέρον το κομμάτι "Ιστορίες δεξιοτεχνίας", η παρουσίαση ανθρώπων, τεχνιτών από όλη την Ελλάδα που κρατούν ακόμα κάποιες, ξεχασμένες ή μη, τέχνες ζωντανές: η μεγάλη οικογένεια των χαλκουργών Κουντουράδων από την Κοζάνη, ο καλαθοπλέκτης της Λήμνου Ραφαήλ Γιαννέλης και τα τυροβόλια του,η τέχνη της μέλισσας, η τέχνη του μελισσοκόμου (Αλέξανδρος Γκουσιάρης-Ανδρέας Ζαφειρόπουλος) κι ο Νίκος Λεμπέσης: Ένας Σιφνιός αγγειοπλάστης τέταρτης γενιάς.

Ολοκληρώνοντας μια μέρα γεμάτη γεύσεις, αρώματα και ουσιαστικές συζητήσεις, στις 18.00 πραγματοποιήθηκε η τελετή απονομής των Βραβείων του «Γαστρονόμου» — μια στιγμή τιμής και αναγνώρισης για εκείνους που διαμορφώνουν καθημερινά το γαστρονομικό τοπίο της χώρας. Παραγωγοί, τεχνίτες, σεφ και άνθρωποι που υπηρετούν με συνέπεια την ποιότητα και την παράδοση, ανέβηκαν στη σκηνή όχι για να αποθεωθούν, αλλά για να επιβεβαιώσουν ότι η ελληνική γαστρονομία έχει παρόν, αλλά –κυρίως– μέλλον. Κι ήταν συγκινητικό να βλέπεις πρόσωπα απλά, γεμάτα δουλειά και μεράκι, να φωτίζονται από χειροκρότημα και αληθινή ευγνωμοσύνη.

Η αίσθηση πως αυτοί που μοχθούν, αναγνωρίζονται με αγγίζει βαθύτατα. Αυτοί που ξέρουν από πού ξεκινάει κάθε γεύση. Που δεν φοβούνται να μιλήσουν για το χώμα, τη βροχή, το κόστος, τις δυσκολίες. Η Ελλάδα που παράγει, που ζυμώνει, που ξέρει.

Και αφήνω για το τέλος, μια μουσική μπάντα έθνικ ρυθμών, που εμφανίσθηκε ξαφνικά και περιπλανήθηκε ανάμεσα στο πλήθος και το ξεσήκωσε. Ήταν η ιδανική κορύφωση πριν το τελευταίο ψήσιμο της βραδιάς: το τραπέζι των σεφ. Ένα μεγάλο, ζεστό τραπέζι, στρωμένο με πιάτα που μιλούσαν διαφορετικές διαλέκτους του ίδιου πολιτισμού.
Από τη Σαντορίνη ως την Ήπειρο, από το Αιγαίο ως τη Θράκη — η Ελλάδα, σε κάθε μπουκιά.

Δεν ξέρω αν αυτό το φεστιβάλ θα γίνει θεσμός. Το ελπίζω. Το έχουμε ανάγκη. Όχι μόνο για να δοκιμάζουμε, να απολαμβάνουμε και να “ανεβάζουμε stories”, αλλά για να θυμόμαστε ποιοι είμαστε μέσα από τη γεύση μας. Γιατί η κουζίνα μας δεν είναι τάση, δεν είναι marketing – είναι πολιτισμός, ιστορία, γλώσσα.

Κι αν φέτος ήταν μόνο η αρχή, τότε έχω μεγάλη περιέργεια να δω πού μπορούμε να φτάσουμε. Αν ήσουν εκεί, ξέρεις τι εννοώ. Αν δεν ήσουν — κράτα το για του χρόνου. Δεν ήταν απλώς φαγητό. Ήταν μια εμπειρία που σε έκανε να πεινάς... για περισσότερη Ελλάδα.

https://www.gastronomos.gr/festival/programma/