Γράφει η Κακλαμάνη Αθηνά

Τα φώτα σβήνουν στη σκηνή του θεάτρου Πόρτα και μπροστά στα μάτια των μικρών του θεατών εμφανίζεται μια παρέα μυστήριων ανθρώπων, αλλόκοτα ντυμένων, βγαλμένων σαν από τη φαντασία κάποιου παραμυθά. Δεν ξέρουν που βρίσκονται, δεν ξέρουν ποιοι είναι όλοι αυτοί που τους κοιτούν επίμονα πάνω στη σκηνή, δεν ξέρουν καν τι είναι αυτό που είναι εκεί έξω και φοβούνται τόσο πολύ και τους κάνει να νιώθουν περισσότερο οικεία στον μυστήριο και αλλόκοτο τούτο τόπο. Τον φόβο και την σύγχυση τους σβήνει ξαφνικά ένας μαγικός, φωτεινός κύκλος που εμφανίζεται από το πουθενά και τους καλεί να ενώσουν τα χέρια τους, προκειμένου να δώσουν τέλος στο σκοτάδι γύρω τους.

Τη στιγμή αυτή μεταμορφώνονται σε πλάσματα παραμυθένια, πρίγκιπες και πριγκίπισσες, δράκους, ήρωες, βάρδους, μάγους και ακολούθους κάποιου βασιλιά ή σοφούς μακριών βασιλείων, που υπάρχουν μόνο στην ανθρώπινη φαντασία. Στόχος τους να αφηγηθούν την πιο όμορφη ιστορία, που φαντάστηκε ποτέ ο ανθρώπινος νους. Στο έργο τους αυτό επιστρατεύουν όχι μόνο τη μυθολογία και την παράδοση των λαϊκών παραμυθιών, μα και καθημερινά αντικείμενα που βρίσκουν σπαρμένα γύρω τους, σταλμένα από κάποιο από μηχανή θεό, προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πλοκή της ιστορίας τους. Όταν στη σκηνή θα εμφανιστούν κι άλλοι κύκλοι, τότε οι ήρωες θα διχαστούν, θα συγκρουστούν, οι ιστορίες τους θα μείνουν ημιτελείς, μόνο για να καταλάβουν στο τέλος ότι η ενότητα είναι η πραγματική τους δύναμη και η ένωση των χεριών τους γύρω από τον κύκλο το μόνο μαγικό τελετουργικό που χρειάζονται για να μεταμορφωθούν. Διότι οι ήρωες αυτοί είναι ηθοποιοί, πλάσματα το ίδιο μαγικά, όπως αυτά που υποδύονται.
Έτσι, ο “Μαγικός κύκλος ή η ωραιότερη ιστορία του κόσμου και άλλα τέτοια παραμύθια” είναι μια παιδική παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου, ιδιαίτερα πρωτότυπη, αφού πέρα από ζητήματα πανανθρώπινης σημασίας, όπως η φιλία και το αίσθημα αλληλεγγύης και ενότητας που πρέπει να τη χαρακτήριζει, προκειμένου το καλό να θριαμβεύσει και τελικά “να τη βγάλουμε καθαρή”, θίγει και το ζήτημα του θεάτρου και της Τέχνης και του ρόλου του ηθοποιού. Πράγματι, οι ήρωες του μαζεύονται γύρω από τον μαγικό κύκλο και λένε ιστορίες, όπως στο παρελθόν έλεγαν οι άνθρωποι γύρω από τη φωτιά, με τη μόνη διαφορά ότι αυτοί μεταμορφώνονται κάθε φορά στο χαρακτήρα που υποδύονται.

Ως εκ τούτου, οι μικροί θεατές γίνονται μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο ένας ηθοποιός επιτελεί και “μπαίνει” μέσα στο ρόλο του, ενώ η αποκάλυψη ότι εν τέλει πρόκειται για ένα είδος περιπλανώμενου θιάσου βρίσκει τα παιδικά τους μάτια γουρλωμένα και εντυπωσιασμένα. Ο λόγος δεν είναι παρά το γεγονός ότι μέσα από την παράσταση αυτή, που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα πραγματικότητας, αντιλαμβάνονται τη σύνδεση της ζωής με τη Τέχνη και τον τρόπο με τον οποίο η τελευταία μπορεί να κάνει τις ζωές μας λίγο πιο ....μαγικές! Επιπλέον, η παράσταση θίγει και το ζήτημα του κατά πόσο οι διαφορετικές σκηνές -κύκλοι μπορούν να λειτουργήσουν γόνιμα στη δημιουργία μιας καλλιτεχνικής σύνθεσης, εφόσον αυτό δεν γίνεται κατά τρόπο ανταγωνιστικό και τυχοδιωκτικό.

Όσον αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών και τη σκηνοθεσία του έργου, αυτές δεν υπολείπονται σε τίποτα “ενήλικες” παραστάσεις του Θ. Μοσχόπουλου, ενός σκηνοθέτη που αγαπάμε για το ιδιαίτερο και πρωτοποριακό του ύφος, αφού περιλαμβάνουν όχι μόνο άφθονους αυτοσχεδιασμούς, αλλά και στοιχεία improv theater! Αυτό, αλλά και η ύπαρξη διάφορων κοινωνικών αναφορών, όπως οι διάφορες αντιλήψεις γύρω από τον φεμινισμό, η queer αντιμετώπιση της αρρενωπότητας, αλλά και η επίκληση γεγονότων της καθημερινότητας, κάνουν, άλλωστε, την παράσταση ιδιαίτερα ευχάριστη και στο ενήλικο κοινό.

Από όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι η παράσταση “Ο μαγικός κύκλος ή η ωραιότερη ιστορία του κόσμου και άλλα τέτοια παραμύθια” του Θ. Μοσχόπουλου αποτελεί μια ιδιαίτερη παράσταση που μιλά στα παιδιά μας για κάτι διαφορετικό από άλλες παιδικές παραστάσεις. Ειδικότερα, τα μυεί στον μαγικό κόσμο του θεάτρου, κάτι το οποίο είναι αδύνατο βάσει του τρόπου λειτουργίας του παιδαγωγικού μας συστήματος, κάνοντας με να αναρωτιέμαι αν πολλοί από εμάς θα ασχολούμασταν, τελικά, με κάτι καλλιτεχνικό, αν δεχόμασταν τα κατάλληλα ερεθίσματα. Ένα τέτοιο ερέθισμα, που δίνει “φτερά” στη σκέψη των μικρών της θεατών είναι και η παράσταση του Μοσχόπουλου, παραπέμποντας στην άποψη του Κουν ότι “η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο”.

Θέατρο Πόρτα (Λ. Μεσογείων 59, 2107711333)
Κείμενο-Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Σκηνικά-Κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας
Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Πάσχου-Αυγουστίνος Κούμουλος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ρωμανός Μαρούδης
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Παίζουν: Ελένη Δαφνή, Σπύρος Μαραγκουδάκης, Μαρία Μοσχούρη, Άλκης Μπακογιάννης, Γιώργος Μπουφίδης, Παύλος Παυλίδης, Πολύκαρπος Φιλιππίδης
Παραστάσεις: Σάββατο στις 15.00 & Κυριακή στις 11.00 & στις 15.00.
*Καθημερινά παραστάσεις για σχολεία στις 10.00.
Εισιτήρια: 10, 8, 6 ευρώ