Στην πρεμιερα της κλασικής παράστασης «Ο γλάρος» του Τσέχωφ βρεθήκαμε και ήμασταν εντελώς απροετοίμαστοι γι’αυτό που αντιμετωπίσαμε.

Αρχικά να πω ότι το θέατρο Τζένη Καρέζη είναι ένας πάρα πολύ καλός χώρος, περιποιημένος και φιλόξενος, με ευρύχωρη σκηνή και άνετα καθίσματα. Η προσέλευση, και λόγω της πρεμιέρας όπου συναντάμε πάντα και άλλους αγαπημένους ηθοποιούς, ήταν αρκούντως ικανοποιητική και η παράσταση ξεκίνησε χωρίς σημαντικές καθυστερήσεις.

Πρόκειται για μια εξαιρετική διασκευή με απροσδόκητα ελαφρύ χαρακτήρα και χιούμορ. Χιούμορ για διασκέδαση, χιούμορ καυστικό, μαύρο χιούμορ... Επιτέλους, βρέθηκε κάποιος να καυτηριάσει τη στάση πολλών θεατών απέναντι στους καλλιτέχνες που εμφανίζονται στη σκηνή, την ασέβεια απέναντί τους όταν οι δεύτεροι καταθέτουν την ψυχή τους στο σανίδι παίζοντας το ρόλο τους και οι πρώτοι τους αγνοούν κουβεντιάζοντας, μασώντας σνακ ή κάνοντας οτιδήποτε άλλο εκτός από το να παρακολουθούν την παράσταση. Ω ναι, ήταν μια από τις σκηνές της παράστασης αυτή και ο θίασος την απέδωσε εξαιρετικά.

Οι χαρακτήρες της παράστασης έχουν αποδοθεί με τόσο σύγχρονο τρόπο που θα ομολογήσω ότι ακόμα και ο 14χρονος γιος μου που την παρακολούθησε μαζί μου, την απόλαυσε όσο κι εγώ. Δεν ήταν μια παράσταση βαριά, σκοτεινή και καταθλιπτική. Ήταν μια παράσταση που αποδίδει τους χαρακτήρες με τρόπο ανάλαφρο αλλά χωρίς να χάνουν το βάθος και την υπόστασή τους. Ο γκρινιάρης για τη φτώχεια του, ο γιος που η μάνα του δεν τον καταλαβαίνει, ο γιατρός που τον ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός του, η σύζυγος που δεν είναι ικανοποιημένη από το γάμο της, τα μηνύματα που περνάνε στο θεατή, όλα έχουν λόγο και σκοπό ύπαρξης μέσα σε αυτή την παράσταση.

Πόσο δίκιο έχει ο συγγραφέας όταν μέσα από το κείμενό του έρχεται να μας θυμήσει ότι:

«Θυμόμαστε να απολαύσουμε και να ενδιαφερθούμε για τη ζωή μας όταν γερνάμε»

«Η χαρά της δημιουργίας τελειώνει όταν έρχεται η σύγκριση»

«Οι άνθρωποι δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία μας».

Τόσο σύγχρονη παράσταση με ζωντανή μουσική μόνο την οποία παίζουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί. Η σκηνοθεσία της τόσο δημιουργική που δε χρειάζεται να φύγουν πάντα οι ηθοποιοί από τη σκηνή, αρκεί να κάτσουν στις καρέκλες τους που είναι τοποθετημένες με πλάτη στο κοινό ακίνητοι, μπροστά στο σταθερό σκηνικό που αντικατοπτρίζει τη λίμνη μπροστά στην οποία διαδραματίζονται όλα, και να προσποιηθούν πως δεν υπάρχουν, τους ξεχνάμε με ευκολία. Και ξαναμπαίνουν στο σκηνικό με την ίδια ευκολία, με μαεστρία μοναδική. Ο φωτισμός δημιουργεί την ατμόσφαιρα που χρειάζεται για να απομονώσει τις σκηνές και να τις ξεχωρίσει. Στο κείμενο βέβαια, παρά τους σύγχρονους διαλόγους, είναι φανερή όλη η ουσία της παράστασης, η ανάγκη του Κόστια για μητρική αγάπη και προσοχή, οι λανθασμένες προτεραιότητες της μητέρας και η σκληρή στάση της απέναντι στο γιο της σε σημείο που επέρχεται η μεταξύ τους ρήξη.

Η παράσταση φυσικά εστιάζει στους χαρακτήρες και τα λάθη τους, στους συμβιβασμούς που αναγκαζόμαστε να κάνουμε, συνήθως για τους λάθος λόγους, στα συναισθήματα που προκύπτουν μετά από μια ερωτική απόρριψη, στον εγωισμό και την κτητικότητα που προκύπτουν από τις εσωτερικές ανασφάλειες. Πώς νιώθει ένας άνδρας όταν τον απορρίπτει η γυναίκα που αγαπά. Πώς νιώθει μια γυναίκα που την υποσκελίζει μια νεότερη την οποία μέχρι τότε θεωρούσε υποδεέστερη. Πώς νιώθει μια γυναίκα όταν την προσέχει ένας σημαντικός άνδρας. Και πώς νιώθει μια νεαρή που αναγκάζεται να συμβιβαστεί και να κάνει έναν γάμο που της είναι αδιάφορος γιατί δε μπορεί να είναι με αυτόν που αγαπά.
Κάποια στιγμή, και ενώ έχουμε χαθεί στο έργο, ψαρωτικά χειροκροτήματα ακούγονται από πίσω μας. Μέρος της παράστασης φυσικά και αυτό, οι ηθοποιοί εμφανίζονταν διαρκώς από παντού, η σκηνοθεσία του Νίκου Παπαδομιχελάκη ήταν τόσο καταπληκτική που ήμασταν συνέχεια σε εκγρήγορση. Το δε κείμενο τόσο ευφυές, τόσο προσαρμοσμένο στη σημερινή εποχή που είχε αναφορές μέχρι και στους γνωστούς πρωταγωνιστές από τους οποίους ξεκίνησε το κίνημα #metoo.

Και φτάσαμε στην επόμενη πράξη, την τελευταία. Όταν μετά από δυο χρόνια οι πρωταγωνιστές έχουν αλλάξει ζωή, επάγγελμα, τόπο κατοικίας. Όταν κάποιοι πέτυχαν το στόχο τους, άλλοι συμβιβάστηκαν με τη μιζέρια τους και άλλοι πήραν τις πιο σημαντικές αποφάσεις της ζωής τους. Πικρό το τέλος της παράστασης, όπως αρμόζει στο πρωτότυπο κείμενο όμως έχει αποδοθεί με αγνό χιούμορ, χωρίς βωμολοχίες από έναν θίασο δροσερό και νεανικό, τον C for Circus. Μια παράσταση must see αυτής της περιόδου.

Συντελεστές
Μετάφραση: Ξένια Καλογεροπούλου
Σκηνοθεσία: Νικόλας Παπαδομιχελάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή
Δραματουργία: Άρτεμις Γρύμπλα
Σκηνικά – Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα
Φωτισμός: Εβίνα Βασιλακοπούλου
Μουσική: C for Circus
Ενορχήστρωση: Βαλέρια Δημητριάδου
Ειδικές κατασκευές: Αλέξανδρος Λόγγος
Βοηθός σκηνογράφου: Έλενα Μπούγου
Γραφείο Τύπου – Επικοινωνία: Μαρία Τσολάκη
Φωτογραφίες: Χρήστος Συμεωνίδης
Video Trailer: blaec cinematography

ΔΙΑΝΟΜΗ

Αρκάντινα: Βαλέρια Δημητριάδου
Τρέπλιεφ: Βαγγέλης Αμπατζής
Σόριν: Νικόλας Παπαδομιχελάκης
Νίνα: Μαρία Μοσχούρη
Σαμράγιεφ: Σπύρος Χατζηαγγελάκης
Πωλίνα: Ειρήνη Μακρή
Μάσα: Χρύσα Κοτταράκου
Μεντβεντένκο: Άλκης Μπακογιάννης
Ντορν: Παύλος Παυλίδης
Τριγκόριν: Γιώργος Κισσανδράκης

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πρεμιέρα: Πέμπτη 19 Μαΐου

Μέρες και ώρες παραστάσεων:

Πέμπτη 19/05 21:15

Παρασκευή 20/05 21:15

Σάββατο 21/05 21:15

Κυριακή 22/05 21.15

Πέμπτη 26/05 21:15

Παρασκευή 27/05 21:15

Σάββατο 28/05 21:15

Κυριακή 29/05 21:15

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά

Εισιτήρια: 10 & 12 ευρώ

Προπώληση στη viva.gr:

https://www.viva.gr/tickets/theater/o-glaros-tou-a-tsexof/

Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3, Αθήνα

Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 36 36 144

Ακολουθήστε μας:

Ομάδα Θεάτρου C for Circus

Facebook: https://www.facebook.com/cforcircus

Instagram: https://www.instagram.com/cforcircus_/