TEARS OF SILENCE

Είδαμε το «Δάκρυα της Σιωπής / Tears of Silence» στο Θέατρο «Αλάμπρα»

Γράφει ο Καπετάν Κουνούπης

Λέμε «όχι» στην εκμετάλλευση των γυναικών

Στην οδό Στουρνάρη 53, ακριβώς απέναντι από την αφετηρία του λεωφορείου Α7, ανάμεσα στα στέκια των μεταναστών και όχι μακρυά από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, βρίσκεται το Θέατρο «Αλάμπρα», ένας χώρος που με τις μεγάλες και λουσάτες μαρμάρινες σκάλες του σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι σε έπαυλη των Βορείων Προαστίων ή σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Εκεί κλήθηκα να δω τo «Δάκρυα της Σιωπής / Tears of Silence», την ιστορία τριών γυναικών.

Η Κρίστεν ερωτεύεται έναν πλούσιο Αμερικανό, τον Ντεϊβιντ, στην Πάρο και τον ακολουθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, ελπίζοντας σε μια ευτυχισμένη και καλύτερη ζωή. Μόνο που εκεί, ο Ντεϊβιντ μετατρέπεται σε ένα σκέτο κτήνος. Παρομοίως, η Ρωσίδα Ρωξάνα ακολουθεί και αυτή έναν μεγάλο έρωτα, τον Τζεϊμς, στην Αμερική και πιάνει δουλειά ως μπαργούμαν. Μόνο που σύντομα θα διαπιστώσει ότι δεν είναι τα ποτά που προσφέρει στους πελάτες. Η Σόνια, από την άλλη, είναι μια Πολωνή που μετακόμισε στο Νιού Τζέρσεϊ, όπου εκεί της προσφέρεται καριέρα στο μόντελινγκ και φωτογράφιση στο Παρίσι. Μόνο που το Παρίσι και τον Πύργο του Αϊφελ δεν θα τα δει ποτέ, η μοίρα της επιφυλάσσει άλλες εκπλήξεις. Και οι τρεις πέφτουν θύματα βίας και κακοποίησης, και αυτό είναι μόνο η αρχή...

Το έργο μου έφερε στον νου την ανατριχιαστική αναπαράσταση των αυτοβιογραφικών βιωμάτων της Πωλίνας Γκιωνάκη στο «Red X». Έτσι και εδώ, για τα τρία αυτά κορίτσια ο εφιάλτης έχει μόλις ξεκινήσει.

Η κάθε μια αντιμετωπίζει το πεπρωμένο της με διαφορετικό τρόπο: Η Ρωξάνα με μια cold-blooded στωικότητα που θυμίζει ηρωίδα του Quentin Tarantino, η Σόνια με μια (όσο το επιτρέπει η περίσταση) σχεδόν παιδική αφέλεια και μόνο η Κρίστεν, συνειδητοποιώντας την κόλαση στην οποία βρέθηκε, δίνει αγώνες για να βγει από εκεί.

Και τα τρία κορίτσια τα ερμηνεύει η Πάολα Χατζηλαμπρή που δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, αλλάζοντας ρούχα και ρόλο σε χρόνο-αστραπή και ιδίως ως Ρωξάνα είναι αγνώριστη.

Χάρηκα επίσης που είδα το έργο να ανεβαίνει στα Αγγλικά – με σεβασμό για τους μη γνωρίζοντες την Ελληνική γλώσσα θεατές – με Ελληνικούς υπότιτλους. Ωστόσο, αυτό εξυπηρετεί και έναν άλλο σκοπό, στον οποίον θα επανέλθω αργότερα.

Το έργο βασίζεται πάνω σε βιβλίο της Άριας Σωκράτους, το οποίο πάλι βασίζεται πάνω σε αληθινές μαρτυρίες γυναικών. Ωστόσο, σε ένα one-woman-show διάρκειας 70 λεπτών, οτιδήποτε άλλο σχολιάσω θα είναι σποϊλερ (και ήδη πολλά είπα), οπότε υποχρεούμαι να μην αποκαλύψω περισσότερα.

Πάντως, αν παραβλέψεις το γεγονός ότι οι υπότιτλοι δεν συνάδουν κάθε φορά με τα λόγια της ηθοποιού και την, για μένα τουλάχιστον, κλισέ τελευταία ατάκα, πρόκειται για ένα έργο που αξίζει να το δεις με ένα ηχηρό μήνυμα που πρέπει να ακουστεί.

Όσον αφορά την Αγγλική γλώσσα που ανέφερα προηγουμένως και στην οποία ανεβαίνει το έργο, ο λόγος είναι απλός: Το έργο περιοδεύει σε όλον τον κόσμο, δηλαδή και σε χώρες όπου δεν μιλάνε τα Ελληνικά. Έτσι, δυστυχώς, και η παράσταση στην Αθήνα ήταν μόνο της μιας μέρας. Και καθώς δεν γνωρίζω το πρόγραμμα της περιοδείας τους, το μόνο που μπορώ να συστήνω στους αναγνώστες είναι: Αν ταξιδεύετε στο εξωτερικό, έχετε τα μάτια και τα αφτιά σας ανοιχτά. Μπορεί η παράσταση να παίζεται στο μέρος που βρίσκεστε!

Ερμηνεία και σκηνοθεσία: Πάολα Χατζηλαμπρή

Κείμενα: Άρια Σωκράτους