Είδαμε την παράσταση "Η κυρία Κλάιν" στο Θέατρο Αργώ.

Η κυρία Κλάιν περιδιαβαίνει τη σκηνή, μια σιωπηλή φιγούρα, ντυμένη το ανεπίγνωστο ακόμα πένθος της, τα λάθη της και τα σωστά της. Η κυρία Κλάιν δεν είναι άλλη από την γνωστή για το έργο της στην παιδική ανάλυση ψυχαναλύτρια Μέλανι Κλαιν. Σύμφωνα με τη θεωρία της ο τρόπος με τον οποίο το παιδί επιλύει τον διαχωρισμό ανάμεσα στο καλό και στο κακό εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του παιδιού αλλά και από το άτομο που έχει αναλάβει τη ανατροφή του. Παγκόσμια καταξιωμένη για το έργο της και έχοντας αφήσει σημαντική κληρονομιά σχετικά με τη παιδική διαπαιδαγώγηση και όμως.. Και όμως η σχέση της με τα δικά της παιδιά είναι διαταραγμένη. Η αίσθηση του οξύμωρου εμποτίζει και τραντάζει όλο το έργο σαν να είμαστε επιβάτες σε ένα πλοίο ανοιχτά του ωκεανού το οποίο παραδέρνει στη τρικυμία. Άλλοτε βυθίζεται στα κύματα, φτάνει στο βυθό, στον πάτο, μπλέκεται με αηδιαστικά φύκια παλεύοντας να λυτρωθεί από αυτά και άλλοτε αναδύεται ξαφνικά στη επιφάνεια έχοντας ανασύρει από τα έγκατα του ψυχισμού ένα πολύτιμο μαργαριτάρι. Οι ερμηνείες είναι ανεμοστρόβιλος, κυκλώνουν και παρασέρνουν τα πάντα στο πέρασμα τους για να τα ανασυγκροτήσουν και τοποθετήσουν ξανά σε μια τελείως διαφορετική βάση. Το σπίτι διαλύεται από τα θεμέλια σε μια απόπειρα να ανοικοδομηθεί σε πιο στέρεη βάση. Οι ερμηνείες της Αιμιλίας Υψηλάντη, της Νατάσα Καλογρίδη και της Σάρα Εσκενάζη καθηλωτικά έντονες μας αποδίδουν στο ακέραιο όλη τη αμφιθυμία των σχέσεων απέναντι στη άλλη αλλά και απέναντι στο εγώ. Στο τέλος οι πρωταγωνίστριες βγαίνουν στη στεριά αφού πρώτα παραδέρνονται η καθεμία στα δικά της κύματα, αλλαγμένες αλλά και ίδιες συνάμα. Η αναζήτηση των πρωταρχικών αιτιών, του διαχωρισμού της επαγγελματικής ιδιότητας από τη γονεϊκή, της λύτρωσης διαπερνά όλη τη παράσταση και δεν μας αφήνει ασυγκίνητους καθώς όλες και όλοι αναγνωρίζουμε στοιχεία από τη δική μας σχέση με τους γονείς ή τα παιδιά μας. Από τη δική μας πάλη να δούμε τους γεννήτορες και τα γεννήματα μας ως ανεξάρτητα όντα με δίκη τους πορεία και ζωή ξέχωρα από τη δική μας παρουσία πριν η μετά σε αυτήν. Οι γονείς μας υπήρχαν και πριν από εμάς και τα παιδιά μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά. Μια διαπίστωση που μπορεί και να πληγώσει καθώς υποσυνείδητα ή μη επιθυμούμε να είμαστε εμείς και οι ανάγκες μας το κέντρο της ζωής τους. Οι επιλογές, οι απορρίψεις και αποδοχές των γονιών επηρεάζουν ενίοτε στιγματίζουν τον ψυχισμό του ατόμου για όλη του τη ζωή κατατρύχοντας τις δικές του επιλογές και κοσμοθεωρίες. «Ξέφυγες από δεσμά και κατέληξες σε δεσμά. Και θα συνεχίσεις να είσαι έτσι όσο θα καταδυναστεύεσαι από τη ατέρμονη αμφισημία σου προς εμένα. Βρες μια λύση λοιπόν. Εγώ αδυνατώ. Κανείς δεν μπορεί να το κάνει εκτός από σένα. Είναι δίκη σου δουλειά. Κάνε την.» λέει η κυρία Κλαιν στη κόρη της. Το θέμα της ελεύθερης βούλησης πέρα από τραύματα της παιδικής ηλικίας ή ακόμα και της ενήλικης ζωής τίθεται αμείλικτα. Μπορούμε πράγματι να υπερβούμε όσα ζήσαμε και όσα δεν ζήσαμε στη οικογένεια καταγωγής; Μπορούμε να γίνουμε καλοί γονείς, σύντροφοι παρόλο που δεν το είδαμε από τα πρώτα πρόσωπα αναφοράς μας; Θέλουμε; Ή πιο σωστά μπορούμε να θέλουμε; Ή θέλουμε να μπορούμε; Η ψυχαναλυτική διαδικασία κατέχει τον τέταρτο πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο καθώς οι ορισμοί και οι ερμηνείες της υπάρχουν παντού και κυρίως μέσα στις τρεις πρωταγωνίστριες. Γίνεται να αντικαταστήσουμε τη μητέρα μας ή τη κόρη μας με κάποιο άλλο πρόσωπο μέσω της μεταβίβασης; Έχουμε τη δύναμη να τις αγαπήσουμε για αυτό που είναι; Μπορούμε να αντέξουμε να δούμε καθαρά τον πραγματικό τους εαυτό δίχως να προβάλλουμε πάνω τους τις δικές μας προσδοκίες και επιθυμίες για τον ιδανικό ρόλο τους; Μπορούμε να κατανοήσουμε ακολουθώντας νοερά τις διαδρομές ζωής που έκαναν τα αγαπημένα μισητά μας πρόσωπα αυτό που είναι στο σήμερα και να αναλάβουμε την δίκη μας ευθύνη στη διαμόρφωση τους; Να απομακρύνουμε το πέπλο της εξιδανίκευσης ή της απομυθοποίησης τους και να τους κοιτάξουμε κατάματα βλέποντας τους για πρώτη φορά αληθινά πέρα από τη συγγένεια μας. Και μετά να συγχωρήσουμε ή έστω να καταλάβουμε. Αυτό μας καλεί να κάνουμε η παράσταση.Στο τέλος δεν μπορούμε να πούμε αν η μάνα ή η κόρη έχει δίκιο τελικά. Ίσως έχουν και οι δυο από τη δίκη της οπτική η καθεμία. Ίσως αυτό που έχει καταλυτικό ρόλο δεν είναι οι συνθήκες αλλά πως οι άνθρωποι θα τις μεταβολίσουν και πως θα χρησιμοποιήσουν τα μέσα που έχουν ή δεν έχουν στη διάθεση τους.

Μετά τη παράσταση ακολουθεί συζήτηση με ψυχολόγους στη οποία συμμετέχει και το κοινό.

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Αιμιλία Υψηλάντη
Νατάσα Καλογρίδη
Σάρα Εσκενάζη

Κείμενο: Νίκολας Ράιτ
Μετάφραση: Έλση Σακελλαρίδου
Σκηνοθεσία: Χρύσα Καψούλη
Σκηνογραφία: Γιάννης Αρβανίτης
Συνεργάτης σκηνογράφος: Μελίνα Αναλυτή
Κοστούμια: Σπύρος Γκέκας
Σχεδιασμός Φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Φωτογραφία/Βίντεο: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Βογιατζής
Β βοηθός σκηνοθέτη: Βίλλυ Κοντονικολάκη
Καλλιτεχνικός συνεργάτης: Χάρης Φλέουρας
Διεύθυνση παραγωγής: Άρτεμις Υψηλάντη-Ναπολέων
Σχεδιασμός οπτικής επικοινωνίας: Άρης Σομπότης
Επικοινωνία: Art ensemble | Μαρίκα Αρβανιτοπούλου

Τα κοστούμια της φωτογράφισης είναι του κ. Βασίλη Ζούλια.

Διάρκεια:100’
Τιμές Εισιτηρίων:€17 πλατεία, €15 εξώστης (γενική είσοδος), €15 για άνω των 65, €12 φοιτητικό, €10 ανέργων και ΑΜΕΑ (μειωμένα)
Διάρκεια Παραστάσεων:Από 7 Οκτωβρίου ως 27 Νοεμβρίου 2022
Πληροφορίες: Τηλ.: 2105201684
Παραστάσεις: Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00
Φωτογραφίες:Παναγιώτης Μάλλιαρης
Βοηθός Σκηνοθετη:Βαγγέλης Βογιατζής, Βίλλυ Κοντονικολάκη
Link Εισιτηρίων:viva.gr
Πληροφορίες Χώρου:Θέατρο Αργώ, Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο, Τηλ.: 2105201684