Είδαμε το προσφυγάκι στο θέατρο Αργώ.

«Ξεκίνησε το έργο μας και τώρα σε λιγάκι τα πάντα θα μάθετε για αυτό το προσφυγάκι.»Το προσφυγάκι ανεβαίνει στη σκηνή του Αργω και μας καλεί να το γνωρίσουμε, να το νιώσουμε και αγαπήσουμε καθώς η ιστορία του είναι τόσο παλιά όσο και ο κόσμος αλλά και τόσο σύγχρονη ώστε να συμβαίνει τώρα. «Είναι η ιστορία των ανθρώπων που φεύγουν, των προσφύγων για να γλιτώσουν από τη πείνα, από φυσικές καταστροφές ή από ανθρώπους που γίνονται πολύ κακοί με τον άνθρωπο.» Ο λόγος απλός και κατανοητός όπως ταιριάζει σε ένα παιδικό έργο αλλά τόσο μεστός νοημάτων που μας αγγίζει και εμάς τους «ενήλικες» του κοινού βαθιά. Είναι μια νύχτα στο μουσείο σαν τις υπόλοιπες και τίποτα δεν προμηνύει πως θα συμβεί κάτι διαφορετικό. Ο νυχτοφύλακας Ιορδάνης νυστάζει, ο συμπαθητικός χαρακτήρας με το χιούμορ του κερδίζει τα παιδιά απ’ τη πρώτη στιγμή και το παιδικό γέλιο ξεχύνεται αβίαστα στη αίθουσα. Αμέσως μεταφερόμαστε πολλά χρόνια πριν, ο χωροχρόνος αλλάζει εντυπωσιακά και είμαστε στη Σμύρνη, στη καταστροφή όπου άνθρωποι παλεύουν να σώσουν τους ίδιους, τους δικούς τους αλλά και τα αγαπημένα τους αντικείμενα, αυτά με τα οποία τραγουδούν, ζουν και ονειρεύονται. «Θάλασσα λυπήσου λίγο και μένα, φέρε το πουλί μου λίγο από τα ξένα..»Ο αρχαιολόγος Κουρουνιώτης αγωνίζεται να πάρει μαζί του στο καράβι το προσφυγάκι, ένα μοναδικό εύρημα που εγκαταλείφθηκε στις ανασκαφές. Μαθαίνουμε τις πληροφορίες γύρω από το άγαλμα που αναπαριστά ένα φτωχά ντυμένο παιδάκι δείχνοντας τις συνθήκες ζωής του απλού λαού, ένα άγνωστο παιδί που όμως αντιπροσωπεύει κάθε παιδί θύμα πολέμου και ξαφνικά.. το άγαλμα ζωντανεύει! Παίρνει το σκυλάκι του αγκαλιά, στήνεται όρθιο στο βάθρο και απλά αρχίζει το τραγούδι. «Σαν πας στα ξένα πάρε και μένα..»Η στιγμή είναι ρεαλιστικά μαγική, ο φύλακας ξαφνιάζεται, δεν πιστεύει στα μάτια του και στα αυτιά του αλλά στο τέλος καταλήγει να συνοδεύει το προσφυγάκι στο τραγούδι του με τον τζουρά του, ενθύμιο από τον παππού του στη Σμύρνη. «Μοιάζεις πολύ με τον παππού σου.. Τον γνώρισα στο καράβι» του λέει το προσφυγάκι συνεχίζοντας και απαντώντας στη έκπληξη του Ιορδάνη «Έμαθα πολλά σε εκείνο το βαπόρι. Οι ξεριζωμένοι είχαν όλοι μια ιστορία, όλοι κουβάλησαν κάτι.. Ένα μπουζούκι, ένα εικόνισμα, ένα αρχαίο αγαλματάκι.. Εμένα δηλαδή.. Πάνω στον κίνδυνο και τη συμφορά οι άνθρωποι γίνονται μια αγκαλιά και βοηθάει ο ένας τον άλλον..» Μια πανέμορφη σκηνικά στιγμή που αναδεικνύει το αναπάντεχο σμίξιμο ανθρώπων και στιγμών στο διάβα του χρόνου και στην εξέλιξη ή πτώση του πολιτισμού. Στιγμών που συχνά χαράσσονται ανεξίτηλα, εμποτίζονται στα αγαπημένα τους αντικείμενα τα οποία από άψυχα υλικά μεταμορφώνονται και αυτά σε φορείς σημασιών και νοηματοδοτήσεων τόσο προσωπικών όσο και συλλογικών. Έτσι όταν οι άνθρωποι χαθούν, όταν οι ιστορικές στιγμές παρέλθουν τα μηνύματα, όλα όσα πρεσβεύουν δεν ξεθωριάζουν από την προσωπική και κοινωνική μνήμη. Με ένα μαγικό άγγιγμα του αντικειμένου, μια ματιά που δύναται να διεισδύσει πέρα από την επιφάνεια του φτάνοντας στη ουσία του τα έχουμε όλα και πάλι μπροστά μας ολοζώντανα τους χαμένους αγαπημένους μας και τις ιστορίες τους, τα βιώματα τους, ένα πολύτιμο θραύσμα και τραύμα εμπειρίας μέσα στη γενικότερη κοινωνική ιστορία. Έτσι η έκπληξη συνεχίζεται καθώς και τα υπόλοιπα αγάλματα του μουσείου ζωντανεύουν για να μας πουν τη ιστορία τους μεταφέροντας αρχαιολογικές γνώσεις στα παιδιά με διασκεδαστικό τρόπο μέσα από το παιχνίδι τους. Η αναπαράσταση των αγαλμάτων από τους ηθοποιούς και το αντάμωμα του κόσμου των ανθρώπων με τον δικό τους είναι πραγματικά μοναδική.Τα αγάλματα χορεύουν γύρω από τον νυχτοφύλακα Ιορδάνη που ξαφνικά μαθαίνουμε πως είναι η τελευταία του νύχτα στο μουσείο. Αύριο θα βγει στη σύνταξη, θα περάσει κ αυτός με τη σειρά του στο παρελθόν και στις αναμνήσεις του μουσείου. Φεύγοντας όμως έχει πάρει ένα πολύτιμο μάθημα. Πια ξέρει πως μπορούμε να ονειρευόμαστε και χωρίς να κοιμηθούμε, πως το παρόν κάποια στιγμή αναπόφευκτα γίνεται παρελθόν μα αυτό δεν είναι ανάγκη να συνεπάγεται τη λήθη, τη λησμονιά. Τα κληροδοτήματα κάθε λογής, από μουσειακά εκθέματα μέχρι η ανθρώπινη ψυχή η ίδια, η προσφορά τους θα συνεχίζουν να πορεύονται με μας και μέσω εμάς. Οι πρόγονοι και οι απόγονοι μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας, ανθεκτικό σε κάθε βίαιο ξεριζωμό γιατί όσο χτυπάει η καρδιά μας θα είναι πάντα εκεί και με ένα ανεπαίσθητο χάδι τους θα βοηθάνε το αίμα να κυλήσει, τη ζωή να προχωρήσει παρά τον πόνο και μέσω αυτού. Η πατρίδα μας, η αληθινή μας πατρίδα είναι ό,τι σώσαμε από τη λησμονιά όπως μας λέει ένα από τα υπέροχα τραγούδια της παράστασης. Μετά από την καταστροφή, μέσα από τα συντρίμμια της απώλειας και της οδύνης θα καταφέρουμε να αναστήσουμε και εμάς και τους χαμένους τόπους αγάπης. Εξάλλου η αλήθεια είναι πως δεν τους χάσαμε ποτέ γιατί η επαφή μας, ο δεσμός μας με ό,τι και όσους αγαπήσαμε βαθιά δεν χάνεται, δεν σπάει ποτέ, η αγάπη δεν λησμονιέται, δεν φεύγει μαζί τους ίσως μόνο μετουσιώνεται σε μια ένωση διαφορετική, απροσδιόριστη που μας πονάει και λυτρώνει συνάμα . «Μετά από εκατό χρόνια ίσως οι ψυχές μας συναντηθούν ίσως σε κάποιο μουσείο στο Εθνικό αρχαιολογικό μουσείο..».

Στην παράσταση χρησιμοποιείται στροβοσκοπικός φωτισμός.
Κείμενο
Γιάννης Καλατζόπουλος

Σκηνοθεσία
Αιμιλία Υψηλάντη-Βαγγέλης Βογιατζής

Μουσική
Παντελής Θαλασσινός

Χορογραφίες
Κατερίνα Ανδριοπούλου

Κοστούμια
Σπύρος Γκέκας

Σχεδιασμός Φωτισμών
Αλέξανδρος Αλεξάνδρου

Video-Προβολές
Κάρολος Πορφύρης

Ηχοληψία
Λέων Εσκενάζη

Διεύθυνση Παραγωγής
Άρτεμις Υψηλάντη-Ναπολέων

Βοηθός Παραγωγής
Πάνος Ιωαννίδης

Ηθοποιοί:
Θόδωρος Ιγνατιάδης, Τατιάνα Σκανάτοβιτς, Ειρήνη Ιωάννου-Παπανεοφύτου, Σταύρος Λιλικάκης, Έφη Σισμανίδου, Κατερίνα Κέντρου, Δημήτρης Νάστος, Φοίβος Ιωαννίδης

Παραγωγή
Καλλιτεχνική Εταιρεία ΑΡΓΩ

Θέατρο ΑΡΓΩ
Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο
Τηλ.: 2105201684

Ημέρα και ώρα παραστάσεων: κάθε Κυριακή στις 11:00
Τιμές εισιτηρίων: 12€ γενική είσοδος, 10€ μειωμένο, 8€ παιδικό

Διάρκεια παράστασης: 70'
Προπώληση εισιτηρίων: Viva.gr