Είδαμε την παράσταση «Το χάπι» του Enda Walsh σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη.

Η σκηνή γιορτινή με κομφετί και μπαλόνια σαν να περιμένει το πάρτυ να αρχίσει. Και ένα παραπεταμένο μωρό κούκλα που με την πρώτη μάτια δεν το διακρίνουμε εύκολα. Ώσπου εμφανίζεται στη σκηνή ο Τζον Κέιν και αρχίζει να καθαρίζει, να μαζεύει, να τα κάνει όλα στην άκρη. Να σκάει τα μπαλόνια με έναν εκκωφαντικό ήχο που μας επαναφέρει στην πραγματικότητα. Το πάρτυ έχει τελειώσει. Ίσως και να μην άρχισε ποτέ. «Πώς είσαι σήμερα Τζον;» ακούγεται η ηλεκτρονική, άψυχη φωνή. Πόσες φορές κληθήκαμε να απαντήσουμε αυτή τη ερώτηση σε ανθρώπους που δεν τους ένοιαζε πραγματικά; Σε λίγο εμφανίζονται και οι δυο Μαρίες, η Μαρία ντυμένη αστακός και η Μαρία που δεν μπορεί να ξεκολλήσει το ψεύτικο φρύδι για να προσδώσουν το τόσο έξυπνα απολαυστικό χιούμορ που μας αποσπά για λίγο από τα ερωτήματα που μας έχουν δημιουργηθεί. Ποιος είναι ο Τζον Κέιν; Πού βρίσκεται; Και γιατί; Κυρίως γιατί; Είναι ένας «ξεχαστής» ανθρώπων; Όχι. Φυσικά και όχι. Κόντρα στο σύστημα του ιδρύματος που προσπαθεί να τον κατευθύνει και χειραγωγήσει, υπέραναλύσει για να μη βρει τίποτα παρά μόνο ότι το ίδιο είχε εξαρχής αποφασίσει.. ο Τζον Κέιν θυμάται τα πάντα. Και μας αφηγείται τη ιστορία του σε ψήγματα, πολύτιμα ψήγματα της ψυχής και του μυαλού του. «Στριφογυρίζει ανάμνηση που τον ξυπνάει χίλια πρωινά.» Λέξεις από μελάνι σε ένα δωμάτιο που ήταν τελικά ντουλάπα.. αδύνατον να ειπωθούν μες στη πνιχτή σιωπή..Και ένα κόκκινο φόρεμα που τον κάνει να μεγαλώσει έξι ολόκληρα χρόνια.Είναι όλα αυτά τελικά υπαίτια για την εισαγωγή του στο ίδρυμα; Ποιος είναι ικανός, αρμόδιος να το αποφασίσει; «Δεν ήμουν σαν τους άλλους ανθρώπους. Οι άλλοι άνθρωποι το λένε.» «Οι ώρες περνούν και εγώ σιωπηλός σαν ψόφιο ψάρι..»Η ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη πραγματικά υπέροχη όπως και η σκηνοθεσία του, το ηχόχρωμα, οι διακυμάνσεις της φωνής του μας ανατριχιάζουν. Τα μάτια του Τζον Κέιν είναι δακρυσμένα. «Δεν σταμάτησα ποτέ να τους βλέπω.Αυτό το κεφάλι δεν ήταν ποτέ δικό μου. Δεν το ένιωσα δικό μου ούτε για μια στιγμή.» «Χειμώνας. Και η μητέρα γεμίζει τη λεκάνη καυτό νερό. Το νερό καίει τα πόδια. Όχι κλάματα.»Η μυρωδιά του παλιού αίματος διάχυτη στη ατμόσφαιρα και οι εναλλαγές του φωτισμού του Άγγελου Παπαδόπουλου, της μουσικής του Παναγιώτη Μανουηλίδη αντικατοπτρίζουν απόλυτα αναπαραστατικά τις εναλλαγές της διάθεσης, του ψυχισμού, των ρόλων. Φυσικά μαζί με τα καίριας σημασίας κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και τα σκηνικά του Κωσταντίνου Χαλδαίου. «Αυτό που κάνουμε είναι ζωτικής σημασίας» υπενθυμίζουν με τις εκπληκτικά εναλασσόμενες ερμηνείες τους η Βέρα Μακρομαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη. «Βοηθάει να μη βλέπουμε το φως..»Η βία του εγκλεισμού, η ιδρυματοποίηση, το απροσμέτρητο μέγεθος της ελευθερίας αποτυπώνονται ακέραια, η παύση της εναλλαγής των εποχών, το πάγωμα των φύλλων του ημερολογίου.. «Είναι σωστό που οι άνθρωποι σε κρατάνε εδώ και σε βοηθάνε όπως σε βοηθώ;»Είναι τελικά λάθος να επικοινωνείς, να ονειρεύεσαι.. ακόμα; Να ενώνεις χέρια, τραύματα, ελπίδες με μια άλλη ψυχή; «Τι λες; Θα μ αφήσουν να φύγω;» «Λαχτάρα πρώιμη να τρέξω, να παίξω στα λιβάδια της ιρλανδέζικης υπαίθρου..Κάνω ένα βήμα και πριν βγω είμαι πάλι μέσα..»

Συγγραφέας: Εnda Walsh
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης

Σκηνικά: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος

Παίζουν: Βέρα Μακρομαρίδου, Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, Μάνος Καρατζογιάννης. Μαζί τους επί σκηνής ο ντράμερ Βαγγέλης Παρασκευαϊδης. Συμμετέχουν με τη φωνή τους οι ηθοποιοί (αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Ήμελλος, Δημήτρης Καταλειφός, Τάσος Λέκκας, Θεοδώρα Μαστρομηνά, Νένα Μεντή, Λουκία Μιχαλοπούλου, Περικλής Μουστάκης, Γιάννης Νταλιάνης, Νίκος Πουρσανίδης και Σοφία Φιλιππίδου

Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων: Τετάρτη: Γενική είσοδος 10 ευρώ, Σάββατο & Κυριακή: 15 ευρώ (κανονικό), 13 ευρώ (μειωμένο), 10 ευρώ (ανέργων – ΑΜΕΑ), 5 ευρώ (ατέλεια)
Διάρκεια Παραστάσεων: Από Σάββατο 17 Δεκεμβρίου έως Κυριακή 29 Ιανουαρίου