Είδαμε την Αρκουδοράχη στη σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ:

Φθινοπωρινή Ιστορία του Α. Αρμπούζωφ σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη, με δύο σημαντικούς πρωταγωνιστές, την Πέμη Ζούνη και τον Σταύρο Ζαλμά.
Είδαμε τον σπουδαίο ερμηνευτή μαζί με την σοπράνο Larisa Martinez στο Ηρώδειο.
Είδαμε το Μαχαίρι στο κόκαλο στο Θέατρο 104 -Black Box
ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, ΚΥΡΙΕ ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ! Από 1 Νοεμβρίου και κάθε Παρασκευή στο Θέατρο Βαφείο...
Είναι κάτι έρωτες.. Μουσική παράσταση στον πολυχώρο «GalerieΔημιουργών»

04/10/2024

Είδαμε την Αρκουδοράχη στη σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

ΕΙΔΑΜΕ Γράφτηκε από Λένα Σάββα Μάρτιος 09 2023 μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς

Είδαμε την Αρκουδοράχη στη σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Γράφει η Λένα Σάββα

"Τη μισώ αυτή την αλεπού, το φόβο. Σε ξεπουπουλιάζει, σε ντροπιάζει, σε ξεροψήνει, ξερογλύφεται ο φόβος. Σου αρπάζει ό,τι καλύτερο έχεις, έτσι και τον αφήσεις να μπει μέσα σου."

Στη σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού θεάτρου Πειραιά είδαμε το έργο του πολυβραβευμένου Ουαλού συγγραφέα του 21ου αιώνα, Εντ Τόμας, σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη.

Σ' ένα ερημωμένο χωριό στο όρος Αρκουδοράχη, ένα ζευγάρι ο Τζοχν Ντάνιελ και η Νόνι, παραμένουν στο άδειο κρεοπωλείο τους πιστοί στις μνήμες τους. Μαζί τους ο νεαρός φίλος του δολοφονημένου γιου τους και σφαγέας του μαγαζιού.
Απαγγέλουν σαν προσευχή, λίστες από τα προϊόντα που υπήρχαν κάποτε στο μαγαζί τους και ονόματα πελατών, στην προσπάθειά τους να γαντζωθούν στο παρελθόν, ενώ ο άνεμος της αλλαγής φυσάει απ' όλες τις μεριές.
Πάνω από τα κεφάλια τους μαίνεται κάτι σαν πόλεμος. Ακούγονται μαχητικά αεροπλάνα.
Ένα έρημο μπεκετικό τοπίο που έχουν φύγει όλοι.

"Ο ήλιος μπορεί να μην λάμπει κι ο Χειμώνας να είναι βαρύς και παρ' όλο που μπορεί να πεθάνουμε από το κρύο μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, είμαστε ακόμη εδώ."

Ο Τζοχν Ντάνιελ ειναι ένας άνθρωπος άρρηκτα δεμένος με τον τόπο του, το βουνό και την πέτρα. Είναι ο τρόπος του να συνδέεται με το παρελθόν του, να μιλά την παλιά μισοξεχασμένη γλώσσα.

"Αυτή η γλώσσα θα πεθάνει και μαζί η μνήμη της και αν αυτό συμβεί τότε εγώ ποιος θα είμαι;"

Ένας σπαρακτικός λόγος από τον υπέροχο Αργύρη Ξάφη που μπορεί να τον εκφέρει και σήμερα οποιοσδήποτε αγαπάει την ελληνική γλώσσα που αργά και σταθερά χάνεται. Και φυσικά δεν εννοεί μόνο τη γλώσσα ο συγγραφέας. Γιατί μαζί με τη γλώσσα χάνεται ένα ολόκληρο σύνολο από λέξεις, ήχους, μυρωδιές, ματιές κι αγγίγματα, ορθάνοιχτα από έκπληξη μάτια, χαμόγελα και όνειρα, χαρές και φεγγάρια, παρέες, συζητήσεις, βόλτες και τραγούδια στην ακρογιαλιά. Είναι ένας κόσμος που σιγά-σιγά ξεθωριάζει και προσπαθούμε ο καθένας με τον τρόπο του κάτι να διασώσουμε.

Η Νόνι η γυναίκα του είναι η ήρεμη δύναμη, είναι η προσωποποίηση της ευγένειας και της αγάπης, είναι η υποστηρικτική σύντροφος. Μια γυναίκα που ξέρει να κρατάει ατόφιο τον εαυτό της και ταυτόχρονα να συμπορεύεται αρμονικά με τον άντρα της. Που ξέρει να κρατά ισορροπίες και να επιβάλλεται όταν χρειάζεται.

Ο Κάπταιν είναι το πρόσωπο που εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή τους, απειλητικός στην αρχή, φιλικός στη συνέχεια. Ένας στρατιωτικός, φορτωμένος κι αυτός από τις δικές του οδυνηρές μνήμες που ψάχνει έναν τόπο να γαληνέψει την ψυχή του.

Η Δέσποινα Κούρτη, με ελάχιστες σωματικές κινήσεις, δονείται από έναν τόσο δυνατό εσωτερικό παλμό, που το να την βλέπεις γίνεται μια συναρπαστική εμπειρία. Μέσα από τις άπειρες και μεγάλες διακυμάνσεις του φωνητικού της ηχοχρώματος, μέσα από το δυνατό της βλέμμα, δίνει μια συγκλονιστική ερμηνεία. Φτιαγμένη από τη στόφα της μεγάλης ηθοποιού, χρησιμοποιεί χαμηλούς τόνους, αφήνοντας την ερμηνεία της να ακουστεί δυνατά. Η Νόνι της Δέσποινας Κούρτη θεωρώ ότι έχει σημαδέψει το έργο του Εντ Τόμας, όσες φορές κι αν ξαναπαιχτεί αυτό και η ερμηνεία της γράφτηκε μέσα μου ανεξίτηλα.

Ο Αργύρης Ξάφης, επίσης συγκλονιστικός ως Τζοχν Ντάνιελ, δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Πεισματικά ρομαντικός, παθιασμένα εμμονικός με το παρελθόν του, γαντζώνεται απεγνωσμένα από τις μνήμες του για να μη χάσει την ταυτότητά του κι αυτό ο Ξάφης το περνάει στους θεατές με ιδιαίτερα εκφραστικό τρόπο. Ο Τζοχν Ντάνιελ του, μέσω της κίνησης, του βλέμματος και της φωνής γίνεται υπέροχα ποιητικός. Ο Ξάφης για μια ακόμα φορά σαγηνεύει με την ερμηνευτική του δεινότητα και με την τεράστια ευαισθησία που προσεγγίζει τους ρόλους του.

"Σε κείνα τα δωμάτια είναι όλο το χρυσάφι του κόσμου. Οι μνήμες αυτού που είμασταν. Άν δεν έχω μνήμες πώς θα μπορώ να παραμείνω ο Τζοχν Ντάνιελ; Η μνήμη μου είναι η απόδειξη ότι εγώ κι όλοι πριν από μένα υπήρξαν εδώ, ότι τα πράγματα που συνέβησαν, όντως συνέβησαν."

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ο Κάπταιν, με μια ήπια εξωτερικά αλλά δυναμική ερμηνεία, σκιαγραφεί την κούραση ενός ανθρώπου που έχει χάσει το νόημα της ζωής. Διψάει για γαλήνη, διψάει ν' ανήκει κάπου, να κατασιγάσει τις μνήμες που τον συνταράζουν. Ο Ιωσηφίδης, ένας ηθοποιός με έντονη σκηνική παρουσία, ερμηνεύει εκφραστικά και με εσωτερική δύναμη τον Κάπταιν του, έχοντας την ιδιαίτερη ικανότητα να σε αφήνει να μαντέψεις περισσότερο παρά να εκφράζει τη φωτιά που τον καίει. Στιβαρή ερμηνεία που στο βάθος της διακρίνεται η ευαισθησία και η πληγή.

"Όλοι είμαστε ένοχοι που χάσαμε το στόχο μας. Εμείς αφήσαμε τα πράγματα να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Τα παιδιά μας δεν θα μας συγχωρέσουν ποτέ."

Ο Δημήτρης Γεωργιάδης σ' ένα μικρό αλλά σημαντικό ρόλο, προβάλλει εκφραστικά την ευαισθησία και τη νοσταλγία του ήρωά του, τον πόνο για τον χαμό του φίλου του, τον σπαραγμό του για τις αλλαγές που συντελούνται ερήμην του. Εκφραστικότητα κι ευαισθησία είναι οι λέξεις με τις οποίες θα χαρακτήριζα την ερμηνεία του.

Με μεγάλη τρυφερότητα η Ιώ Βουλγαράκη προσέγγισε το υπέροχο έργο του Τόμας. Προσωποκεντρική η σκηνοθεσία της, οδήγησε τους ηθοποιούς να φτάσουν στον πυρήνα του ρόλου τους και να εξωτερικεύσουν όλες τις ψυχολογικές διαστάσεις του. Έβαλε τους ηθοποιούς να παραπαίουν μπρος-πίσω σε μια συνεχή κίνηση-τρέμουλο για να καταδείξει τον εσωτερικό τους τριγμό και την αντίστασή τους στις αλλαγές.
Είναι μεγαλειώδης η σκηνή που χορεύουν ο Τζοχν Ντάνιελ και η Νόνι με τους ήχους ενός παραδοσιακού τραγουδιού. Σ' αυτή τη σκηνή είναι συμπυκνωμένη ολόκληρη η φιλοσοφία του Τόμας.

Μια ιδιαίτερη μνεία στην μετάφραση του έργου από τον Αργύρη Ξάφη που μας το πρόσφερε με όλη την ποιητικότητά του και τα δύσκολα κάποιες φορές, συμπυκνωμένα νοήματά του.

Η Αρκουδοράχη είναι μια αριστουργηματική παράσταση με ερμηνείες-θησαυρούς, πάνω σ' ένα εξόχως ποιητικό και βαθειά υπαρξιακό κείμενο.
Πιστεύω ότι κανένας δεν πρέπει να στερηθεί αυτή την θεατρική εμπειρία!

Προπώληση https://www.viva.gr/tickets/theater/arkoudoraxi-tou-ent-tomas/

.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση: Αργύρης Ξάφης

Σκηνοθεσία: Ιώ Βουλγαράκη

Σύμβουλος δραματουργίας: Άρτεμις Γρύμπλα

Σκηνικό- Κοστούμια:Anna Fedorova

Κινησιολογία: Κατερίνα Φώτη

Μουσική: Θοδωρής Αμπαζής

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Βοηθός σκηνοθέτριας: Νιόβη Δανέζη

Βοηθός συνθέτη: Γιώργος Καρούμπαλος