Είδαμε την παράσταση “Iraq 9 τόποι επιθυμίας» στο θέατρο Εργοτάξιον.

Ιράκ 9 τόποι επιθυμίας.. Με το που μπαίνουμε στην αίθουσα βρισκόμαστε πράγματι σε έναν άλλο τόπο. Έναν τόπο αλλότριο, με μυρωδιές, αρώματα, μουσικές όλα μυστήρια και εξωτικά που επιθυμούμε να τα ανακαλύψουμε, να τα εξερευνήσουμε και μετουσιώσουμε. Μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας και κατάνυξης επικρατεί στη σκηνή και μας παίρνει αβίαστα μαζί της. Οι γυναίκες βυθισμένες σε έναν δικό τους χωροχρόνο μακριά πολύ μακριά από μας, τις εμπειρίες μας και τα βιώματα μας ξυπνούν μια μια από τη νιρβάνα, ζωντανεύουν, μας παρουσιάζονται και αφηγούνται την ιστορία τους. Προσεύχονται και προσκυνούν, λυγίζουν και αντέχουν, ονειρεύονται και απελπίζονται. Στρέφουν το πρόσωπο δεξιά αριστερά, ψάχνουν, βρίσκουν, χάνουν και ανακτούν. «Νωρίς πρωί έρχομαι. Χωρίς αυτό το ποτάμι δεν θα υπήρχε ζωή. Το ποτάμι θα πλημμυρίσει. Τι χρώμα έχει το ποτάμι; Χρώμα από φθαρμένες σόλες. Μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία στις σόλες των παπουτσιών.» Μια οπτασία εμφανίζεται πίσω από τις γυναίκες, ένα λευκό φως αρχή και τέλος της ιστορίας, της ζωής. Το ίδιο φως που βλέπουμε όταν γεννιόμαστε και όταν πεθαίνουμε. «Και τώρα το ποτάμι έχει αναπτύξει μια όρεξη για εμάς. Μας ορέγεται.» Θέλουμε να μπούμε στα παπούτσια τους και οι ηρωίδες μας τα δανείζουν απλόχερα σε μια προσπάθεια να νιώσουμε έστω και λίγο τα βήματα τους πάνω στους κακοτράχαλους δρόμους, στις λακκούβες, στους βάλτους που διέσχισαν για να πάνε κάποτε σχολείο. «Ακόμα και το να αγαπάς, η απλή πράξη να αγαπάς μπορεί να σε κάνει να υποφέρεις βαθιά. Είμαι παθιασμένη με αυτό που είμαι και δεν είμαι. Έχω συμπόνοια αλλά όχι αρκετή.» Η ζωγράφος Layla Al Attar μας μιλά με την καρδιά και όχι το στόμα και τα δέντρα της που ήταν γυμνά γυναικεία σώματα σείονται απ´ τις ιαχές της Βεδουίνας που με το ζεστό της χαμόγελο γίνεται η Αμάλ που αγαπάμε. Το μικρό κοριτσάκι δίπλα της πλάθει κουλουράκια και αναπόφευκτα μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το μέλλον του όταν μεγαλώσει, για το αν θα μεγαλώσει. Ίσως πιο μετά το ακούσουμε να μας λέει πως συνηθίζε να βγάζει το κρεβάτι στη ταράτσα για να βλέπει τα αστέρια..Μια αέναη υπενθύμιση πως όλες οι γυναίκες επί σκηνής και όχι μόνο υπήρξαν κοριτσάκια. Το φως πέφτει πάνω στη κάθε γυναίκα που είναι σειρά της να μιλήσει και παράλληλα βυθίζει στο σκοτάδι εκείνη που ολοκληρώνει την αφήγηση της. Ένας αέναος κύκλος ανατολής και δύσης, το ξημέρωμα με το σούρουπο αναμειγνύονται και γίνονται ένα πάνω στις φυλλωσιές ερήμου. Όλη η παράσταση μοιάζει με τρισδιάστατο πίνακα, ζεστά χρώματα, ψυχρά χρώματα, σκιές, φωτισμοί, προοπτικές βάθους, πρόσωπα ρέοντα, πορτραίτα ακριβή, σχεδιασμένα, ζωντανά, γυναίκες βγαίνουν από τον καμβά η μια μετά την άλλη και μας μιλούν, μας μιλούν.. «Εξορία, ουίσκι, πολιτική, ποίηση.. Προτιμώ το χάος απ´ τη σκληρότητα. Ας είναι χάος κάτι θα βγει απ´ αυτό..» Η ραδιενέργεια, το απεμπλουτισμένο ουράνιο εμποτίζουν τη αφήγηση, αναδίδουν οσμές, αναθυμιάσεις πολέμου, πόνου και θανάτου.«Είναι καλύτερος ο θάνατος, δεν σου καίει τη καρδιά. Είχαμε τα καλύτερα νοσοκομεία στη Μέση Ανατολή και τώρα είμαστε το πείραμα..» «Χιλή, Βιετνάμ.. ήταν προσωπικός αυτός ο πόλεμος, ήταν προσωπικός..» Επιθέσεις στη Βαγδάτη, στο Ιράκ, η Ουμ Γκαντα αιώνια χωμένη σε μια τρύπα που γύρω της φύτρωσαν αγριόχορτα, βλέπετε «εκεί διάλεξε η ζωή να φυτρώσει σε ένα τάφο».. Η Αμερικάνα «Αν θέλουμε να λαξεύσουμε ένα έθνος δεν μπορούμε να χτυπάμε με τσεκούρι χωρίς σχέδιο για τον άνθρωπο.» Η Νάννα «Αν η ζωή μου χαρίστηκε έχω τόσα να ξεπληρώσω. Σε ποιον χρωστάω;» Ελευθερίες, επιλογές, δυνατότητες, η πάλη, ο αγώνας για επιβίωση. Όλες ξεχωριστές, όλες ίδιες. Χαρακτήρες γεμάτοι από την απώλεια, πλήρεις από αυτό που έμεινε μισό. Δεν βλέπουμε απλά ηθοποιούς που μοιάζουν με Ιρακινές αλλά ηθοποιούς που γίνονται Ιρακινές μέσα στα υπέροχα σκηνικά της ομάδας και τα κοστούμια της Σοφίας Κατσουρά. Η θεατρική ομάδα Mariposa καταφέρνει για μια ακόμα φορά να φέρει στη σκηνή γυναίκες ενός άλλου κόσμου και να τις ενσωματώσει τόσο φυσικά στον δικό μας υπό την συγκινητική σκηνοθεσία και μουσική επιμέλεια της Έφης Μεράβογλου. Ίσως γιατί σε όλους τους κόσμους διαφεντεύει ο πόνος και η λύτρωση τον αντιμάχεται πάντα μέχρι τέλους. «Γεια σου. Θέλεις να αγοράσεις; Αυτά τα πράγματα πολύ ωραία, παλιά από καλή οικογένεια.» Αντικείμενα που σαν να φυλακίζουν τις ψυχές των κατόχων τους, ψυχές που συνθέτουν το μωσαϊκό της κοινής και τόσο διαφορετικής μοίρας όλων μας προς τον θάνατο, την Μουλάγια. Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά εκείνη θα μας πάρει μαζί της μέσα από εκείνο το αρχέγονο ποτάμι γνωρίζοντας πως «παίρνει μια ολόκληρη ζωή να απελευθερωθείς». «Με βλέπουν, με αναγνωρίζουν για αυτό που είμαι. Δεν θα με σκοτώσουν ποτέ.»

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση: Πέπη Μοσχοβάκου
Σκηνοθεσία: Έφη Μεράβογλου
Σκηνικά: Η ομάδα
Κοστούμια: Σοφία Κατσουρά
Μουσική Επιμέλεια: Έφη Μεράβογλου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιάννης Καραλιάς
Τεχνική βοηθός: Στεφανία Μακριαλέα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος Κάλτσας
Κατασκευή δέντρου: Χρήστος Ζορμπάς & Άννα Αβραμιάν

Παίζουν: Μυγδαλιά Ανδρέου, Αριστέα Ανύση, Κωνσταντίνα Βάρδα, Έφη Μεράβογλου,
Χριστίνα Μούζη, Σοφία Πασπαλιάρη, Αναστασία Ραβάνη, Ανδριάνα Σταυριδοπούλου,
Σωτηρία Χρυσικοπούλου.
Συμμετέχει και η μικρή Δήμητρα Μπέλλου.

Φωτογράφιση: Γιάννης Βλασερός
Artwork: Alira
Παραγωγή – Δημόσιες σχέσεις- Συμπαραγωγή: Τεχνοχώρος Εργοτάξιον & Art and Media
Zone

ΤΕΧΝΟΧΩΡΟΣ ΕΡΓΟΤΑΞΙΟΝ
Διογένους 1, Άγιος Δημήτριος. Δίπλα στη στάση του μετρό της Δάφνης.
Έναρξη παραστάσεων: 19 Μαρτίου 2023
Λήξη παραστάσεων: 14 Μαΐου 2023
Κάθε Κυριακή στις 20:15
Διάρκεια παράστασης: 95’
Εισιτήρια: 13 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο-
ανέργων/φοιτητικό/στρατιωτικών/πολυτέκνων/ΑΜΕΑ), 5 ευρώ (ατέλεια)
Viva: https://www.viva.gr/tickets/theater/irak-9-topoi-epithymias/

Ευχαριστούμε τον κύριο Ναΐμ Ελγαντούρ για την βοήθειά του.

Στον χώρο θα πραγματοποιηθεί έκθεση με έργα ζωγράφων από το Ιράκ και το Ιράν.

Θεατρική ομάδα Mariposa