Την προηγούμενη Τετάρτη κληθήκαμε σε ένα από τα φιλόξενα “blackbox” του Vault για να παρακολουθήσουμε τον μονόλογο «Λεμονιά» σε κείμενo Γιάννη Κεντρωτά και σκηνοθεσία & ερμηνεία της Αλεξάνδρας Ούστα.

Πρόκειται για ένα δραματικό έργο το οποίο μέσα από τις ηχογραφημένες, σε κασέτες, αφηγήσεις της ηρωίδας, φιλοδοξεί να δώσει μια εικόνα της ζωής της και των σκέψεών της κατά την διάρκεια της παραμονής της στη Σαουδική Αραβία τη δεκαετίας του 1970. Κατ’ ουσίαν πρόκειται για ένα έργο, «φόρος τιμής», στην μητέρα της σκηνοθέτιδας και ερμηνεύτριας αφού περιγράφει στιγμές από την ίδια της τη ζωή. Η ηρωίδα του Κεντρωτά βρίσκεται μακριά από το σπίτι της και την πατρίδα της, ακολουθώντας οικειοθελώς τον σύζυγο και τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις.

Από κειμενικής άποψης, η περιγραφή που, όπως επισημάναμε προηγουμένως, βασίζεται σε αληθινές μαρτυρίες και ηχογραφήσεις της μητέρας της Αλεξάνδρας Ούστα, δεν έχει να καταθέσει κάτι πρωτότυπο ή ιδιαίτερο. Πρόκειται για μία συνηθισμένη κραυγή μοναξιάς και απελπισίας μιας νέας γυναίκας η οποία αναγκάζεται να θυσιάσει την καθημερινότητά της και, κυρίως τις ανάγκες της μακριά από το οικείο περιβάλλον, χάριν της επαγγελματικής φιλοδοξίας του συζύγου της. Η κραυγή αυτή ωστόσο αντηχεί στο κοινό με εύληπτο τρόπο καθώς γίνεται μέσα από ηχογραφημένες περιγραφές της ηρωίδας προς τους γονείς της. Όσα καταγράφονται στην μαγνητοταινία είναι όλα όσα εκείνη θέλει να στείλει στην πατρίδα και, είναι τόσο όσο χρειάζεται, για να μην στεναχωρήσει την μητέρα της.

Προκειμένου η αλήθεια του κεντρικού χαρακτήρα να ξεδιπλωθεί στο κοινό, σε αληθινά αφηγηματικά και συναισθηματικά ξεσπάσματα, τόσο ο δραματουργός όσο και η σκηνοθέτις έχουν φροντίσει ώστε η ηρωίδα να σταματά την ηχογράφηση ή να σβήνει τα επίμαχα σημεία, καλύπτοντάς τα με αοριστολογίες ή ψέματα.

Τα συγκεκριμένα ξεσπάσματα αποκαλύπτουν την συναισθηματική ασφυξία που βιώνει η ίδια η οποία, μόνη της, κλεισμένη ατελείωτες ώρες μέσα σε ένα δωμάτιο και κάτω από δύσκολες κλιματολογικές συνθήκες, καλείται να αναμετρηθεί με την μοναξιά, τη θλίψη, την ουσιαστική απουσία του συντρόφου της, την ανεδαφική προοπτική για την απόκτηση παιδιού, την ανοίκεια καθημερινότητα της ξένης χώρας που την απομακρύνει από όσα έχει βιώσει και αγαπά. Όλα αυτά την οδηγούν να αναλογιστεί το παρελθόν προκειμένου να αναζητήσει ευθύνες για την προσωπική της πορεία και τις προσωπικές τις επιλογές. Παρομοιάζει τον εαυτό της με μία λεμονιά που στεκόταν παράμερα στον κήπο των παιδικών της χρόνων. Μόνη της, άκαρπη και απομακρυσμένη από τα υπόλοιπα φυτά, δεν τραβούσε ποτέ το ενδιαφέρον των επισκεπτών του κήπου. Δεν δεχόταν καμιά φροντίδα.

Από τεχνικής άποψης, ο μονόλογος της Αλεξάνδρας Ούστα, κατά την άποψή μας, υπήρξε ενδιαφέρων. Επιτυχημένο σκηνικό με τις ανάλογες αντίκες που υποδηλώνουν την εποχή και τα εξωτικά αντικείμενα που συνυποδηλώνουν τη γεωγραφική περιοχή στην οποία εκτυλίσσεται η δράση. Τα συγκεκριμένα σκηνικά στοιχεία τοποθετούν αμέσως τον θεατή στο αντίστοιχο χωρόχρονο. Από το σκηνικό έλειπε ίσως ένας ηλεκτρικός ανεμιστήρας οροφής από εκείνους με τα μεγάλα πτερύγια που συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια. Ίσως ένα τέτοιο στοιχείο να προσέδιδε περισσότερο ενδιαφέρον στο σκηνικό. Οι φωτισμοί απλοί και επαρκείς. Οι συμβολισμοί με τα χρώματα των ενδυμάτων της ηρωίδας, υπαινικτικοί και γι’ αυτό ενδιαφέροντες. Η ερμηνεία της κυρίας Ούστα, υπήρξε αξιοπρεπέστατη και επιβραβεύτηκε με θερμό χειροκρότημα.

Συμπερασματικά, ο μονόλογος «Λεμονιά» του Γιάννη Κεντρωτά χωρίς να διεκδικεί κάποια πρωτοτυπία ή κάποια ιδιαιτερότητα αφηγείται, χωρίς να κουράζει, μια προσωπική ιστορία η οποία ακούγεται και παρακολουθείται ευχάριστα.

· Συγγραφέας: Γιάννης Κεντρωτάς

· Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Αλεξάνδρα Ούστα

· Βοηθός Σκηνοθέτιδας: Μένη Κωνσταντινίδου

· Sound Design: Λευτέρης Δασκαλαντωνάκης

· Φωτογραφίες: Μιχάλης Παπαζήσης

· Σχεδιασμός Αφίσας: Γιάννης Κεντρωτάς

· Επικοινωνία / Προώθηση παράστασης: Νταίζη Λεμπέση

· Παραγωγή: Αλεξάνδρα Ούστα, Γιάννης Σαρακατσάνης

· Trailer Παράστασης: Γιάννης Σαρακατσάνης