Είδαμε τους Τσέντσι του Πέρσι Σέλλεϋ στη σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.

Γράφει η Λένα Σάββα

Ο Πέρσι Σέλλεϋ, εκπρόσωπος του βρετανικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα, με μια εξόχως ποιητική γραφή, μας διηγείται την ιστορία μιας απο τις πιο πλούσιες οικογένειες της Ρώμης, της οικογένειας Τσέντσι, που συντάραξε τους πάντες το 1600.
Ο Φραντζέσκο Τσέντσι, είναι ένας αδίστακτος, διεφθαρμένος, αιμοσταγής, αδυσώπητος Κόμης, που με το χρυσάφι του εξαγοράζει άφεση αμαρτιών από την επίσης διεφθαρμένη παπική εξουσία.

"Αυτή η σκοτεινή περίπτωση του φόνου, μπορεί να παραμείνει σκοτεινή, αν παραχωρήσετε στην Αγιότητα του, το φέουδο σας."

Τα εγκλήματα του Κόμη είναι αμέτρητα και η ακόλαστη ζωή του όπως και η βιαιότητα του χαρακτήρα του, είναι πηγή αφόρητης δυστυχίας για την οικογένειά του.

"Το ζοφερό σκοτάδι που έχω μέσα μου, θα τυφλώσει το φεγγάρι και τ' αστέρια."

Όταν αυτός ο χαλασμένος άνθρωπος σκοτώσει τους δύο δίδυμους γιους του και βιάσει την κόρη του, αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση κι ενεργοποιείται η διαδικασία της Νέμεσης από ένα πλάσμα που πολύ αδικήθηκε και κακοποιήθηκε. Η κόρη του Βεατρίκη, 16 ετών, αποφασίζει να τον σκοτώσει και παρακινεί για αυτό την μητριά της και τον αδελφό της που είναι φοβισμένοι και διστακτικοί.

"Η πράξη μας θα εξορύξει από ένα πλάσμα με ανθρώπινη μορφή, το κολασμένο πνεύμα που φωλιάζει μέσα του."

Στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά, στη σκηνή Ωμέγα, είδαμε μια παράσταση προσεγμένη στη κάθε της λεπτομέρεια.

Η έξοχη ποιητική μετάφραση που αναδεικνύει τον ρομαντισμό και τα υπαρξιακά ερωτήματα του Σέλλεϋ, έγινε από τον Γιάννη Νταλιάνη. Από τις λίγες φορές που το ποιητικό άρωμα ενός κειμένου βγαίνει ατόφιο στη μετάφραση.

Πολύ αξιόλογη δουλειά από την Νίκη Ψυχογιού στα σκηνικά και κοστούμια.
Δυό τεράστιοι καθρέφτες μας υποδέχονται στην αίθουσα, οι οποίοι πότε προβάλλουν και πότε μισοκρύβουν, παίζοντας έναν θολό ρόλο. Είναι η προβολή μιας κοινωνίας που νοσεί; Τι μηνύματα έρχονται από τον Μεσαίωνα του 1600 στο σήμερα;
Μια γνήσια μεσαιωνική ατμόσφαιρα μας ρούφηξε μέσα της και για δύο ώρες βγήκαμε έξω απ' το χρόνο.
Σίγουρα έχει κάτι ελκυστικά αποτρόπαιο ο Μεσαίωνας αλλά η σκηνοθεσία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου μας μαγνήτισε. Τοίχοι που κινούνται συνέχεια κρύβοντας ή φανερώνοντας πράγματα, υπηρέτες που κρυφακούν πίσω από πόρτες, πλάσματα αλλόκοτα, φριχτά που με κινήσεις ερπετού περιβάλλουν και υπηρετούν τον Κόμη, σκιές που περνούν και χάνονται στο βάθος του τίποτα.
Η Λαμπροπούλου προσέγγισε με ευλάβεια το έργο του Σέλλεϋ και πρόβαλλε τα δυνατά του σημεία μέσα από μια σκηνοθεσία με μεγάλη φαντασία.

Πρόωρα ώριμη η όμορφη Μπεατρίτσε, επιδεικνύει ένα ασύλληπτο μεγαλείο ψυχής, κάτι που η σκηνοθετική γραμμή το προβαλλει δεόντως, σε αντιδιαστολή με το σκοτάδι από το οποίο αναδύθηκε. Είναι συγκλονιστικές οι στιγμές λίγο πριν την εκτέλεση της που παίζει με τον μικρό αδελφό της και φτιάχνει τα μαλλιά της μητριάς της για να τους εμψυχώσει.
Η Μπεατρίτσε αγνοώντας παντελώς τους ηθικούς κώδικες της υποκριτικής επίσημης εξουσίας, εμπιστεύεται και υποστηρίζει τη δική της εσωτερική ηθική κι αυτό είναι που της δίνει αυτή τη σχεδόν απόκοσμη δύναμη. Ξέρει ότι έκανε το σωστό, ότι η ποινικά κολάσιμη πράξη της καθάρισε τον κόσμο από κάτι πολύ σκοτεινό, ενδυναμώνοντας το φως.
Σκεφτόμουν βλέποντας την παράσταση, ότι ίσως από αυτό το γενετικό υλικό ξεπήδησαν οι μεγάλοι ήρωες των επαναστάσεων που προχώρησαν μερικά βήματα τον κόσμο μας.
Όλα αυτά λάμπουν μέσα στη σκηνοθεσία της Λαμπροπούλου. Δυό κόσμοι, το σκοτάδι και το φως κονταροχτυπιούνται. Ποιος θα βγει νικητής; Νομοτελειακά η πλάστιγγα γέρνει υπέρ του φωτός.

Η μουσική του Γιώργου Κορομπίλη, θαρρείς πως πηγάζει κατευθείαν από αυτές τις σκοτεινές εποχές. Πενθεί για αυτά που έγιναν, προαναγγέλλει όσα θα γίνουν, κυλάει μέσα στα γεγονότα σαν να τα διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. Παντρεύεται με τους σκοτεινούς υποβλητικούς φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου και γεννά το φόβο και την αγωνία.
Η επιτυχία της σκηνοθεσίας οφείλεται επίσης κατά μεγάλο μέρος στις ερμηνείες.
Ο Γιάννης Νταλιάνης γίνεται ο διαβολικός Κόμης και η σκοτεινιά του είναι τρομακτική. Τα μάτια του γυαλίζουν από την παραφορά, η φωνή του ουρλιάζει το απόλυτο πάθος του για το κακό. Η ερμηνεία του ζωγραφίζει απόλυτα τον σκοτεινό άρχοντα.

Η Ελίζα Σκολίδη στο ρόλο της Μπεατρίτσε, μας εντυπωσίασε με τη φυσικότητα και την απλότητα της ερμηνείας της. Σαν ηρωίδα αρχαίου δράματος, εξωτερίκευσε με μοναδική εκφραστικότητα κι ευαισθησία τον πόνο της αλλά και τη μεγάλη δύναμη που λαμπυρίζει στο βάθος των ματιών της.Ωραίο το διαδραστικό της κομμάτι που έπαιζε επικοινωνώντας με τους θεατές.

Οι ωραίες ερμηνείες από τους Ελένη Ζαραφίδου (Λουκρητία), Χρήστο Παπαδόπουλο ( Τζιάκομο), Δημήτρη Κολλιό (Μπερνάρντο), Γιώργο Κορομπίλη (Ορσίνο) και Πανάγο Ιωακείμ (Καρδινάλιο Καμίλο), σε συνδυασμό με την πολύ αξιόλογη δουλειά της Ιωάννας Αποστόλου στην κίνηση και χορογραφία, δημιουργούν ένα άρτια δεμένο σύνολο, μια τέλεια συντονισμένη ομάδα και μια παράσταση που ξεχωρίζει για την αισθητική της. Όσοι-ες αγαπάτε το καλό θέατρο, πηγαίνετε μια βόλτα στον Πειραιά. Θα ανταμοιφθείτε!

Συντελεστές
Μετάφραση: Γιάννης Νταλιάνης
Σκηνοθεσία: Μαριλίτα Λαμπροπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Ηχητικός Σχεδιασμός: Γιώργος Κορομπίλης
Σχεδιασμός Φωτισμού: Αλέκος Αναστασίου
Κίνηση-Χορογραφία: Ιωάννα Αποστόλου
Διανομή:
Γιάννης Νταλιάνης: Φραντσκέσκο Τσέντσι και Δικαστής
Ελίζα Σκολίδη: Μπεατρίτσε Τσέντσι
Ελένη Ζαραφίδου: Λουκρέτια Τσέντσι
Χρήστος Παπαδόπουλος: Τζάκομο Τσέντσι και Ολύμπιο
Δημήτρης Κολλιός: Μπερνάρντο Τσέντσι
Γιώργος Κορομπίλης: Ορσίνο και Εκπρόσωπος του Πάπα
Πανάγος Ιωακείμ: Καρδινάλιος Καμίλο και Μάρτσιο
Υπόλοιποι Συντελεστές:
Βοηθός σκηνοθέτη: Έλσα Θεοχάρη
Βοηθός σκηνογράφου: Ζωή Κελέση
Κατασκευή σκηνικών: Γκέντι
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Γραφιστικά: Μάριος Γαμπιεράκης
Επικοινωνία παράστασης: Ευαγγελία Σκρομπόλα
Προώθηση στα Μέσα: Renegade (Σταυρούλα Διακουμάκου)
Παραγωγή: ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ, ZERO GRAVITY