Είδαμε το χορό των εραστών στη Μικρή σκηνή της Στέγης.

Γράφει η Λένα Σάββα

" Τόσος χαμένος χρόνος, σπαταλημένος χρόνος με ασήμαντα πράγματα."

Ένα περιστατικό που φέρνει ένα ζευγάρι αντιμέτωπο με το θάνατο, γίνεται η αιτία να αναθεωρήσουν ολόκληρη την κοσμοθεωρία τους.

Το πρώτο θεατρικό έργο του Πορτογάλου ηθοποιού σκηνοθέτη και καλλιτεχνικού διευθυντή του ιστορικού φεστιβάλ της Αβινιόν Tiago Rodrigues έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα με την ποιητική μετάφραση της Μαρίας Παπαδήμα και σε σκηνοθεσία του ίδιου σε συνεργασία με την Αργυρώ Χιώτη.
Ένα υπέροχο ποιητικό και φιλοσοφικό κείμενο που αγγίζει κι εμβαθύνει ολοένα και περισσότερο σαν νυστέρι, πυρηνικά θέματα της ανθρώπινης ζωής.

Τι είναι ο χρόνος; Έχουμε χρόνο; Το εξαιρετικό έργο του Rodrigues διερευνά το δίπολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει χρόνος και τι γίνεται όταν ακροβατείς ανάμεσα σ' αυτά τα δύο.
Κατρακυλάς ήρεμα και γλυκά στο Τώρα. Στο Σήμερα.Στον μόνο αληθινό χρόνο. Και τι γίνεται όταν ζεις στο Τώρα; Αρχίζεις να μαθαίνεις τον εαυτό σου και να σπουδάζεις την αγάπη αντί να αναλώνεσαι σε ανούσιες σκέψεις για το παρελθόν και σε άκαιρες σκέψεις για το μέλλον.
Ο θάνατος είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ημερολογιακό χρόνο (παρελθόν- μέλλον) και στο Τώρα.
Ένα άλλο μεγάλο θέμα του έργου είναι η σημαντικότητα με την οποία γεμίζουμε το χρόνο μας.Μιλάμε πάντα για τον χρόνο, σαν ένα κομμάτι της Ύπαρξης που μας περιέχει και το περιέχουμε.

" Και τώρα; Τώρα θα πιούμε ένα τσάι και θα κάτσουμε να σκεφτούμε όλα όσα θέλουμε να αλλάξουμε. Και είμαστε εμείς στο παρόν. Ανακαλύπτουμε το παρόν. Το σήμερα. Ένα σήμερα όχι τέλειο ίσως, αλλά δικό μας."

Ο χορός των εραστών είναι ένας ύμνος στην αγάπη, μια ωδή στο χρόνο, μια βαθειά διερεύνηση στο πώς διαχειριζόμαστε τη ζωή μας.

Ένα τραπέζι, δύο καρέκλες κι ένα χωμάτινο πάτωμα είναι το λιτό σκηνικό που έφτιαξε η Magda Bizarro το οποίο δέχεται τους ευαίσθητους φωτισμούς του Rui Monteiro και μέσα από την μεστή σκηνοθεσία του συγγραφέα, στεγάζει μια ολόκληρη ζωή. Η σκηνοθεσία του Rodrigues είναι "γεμάτη",ζωντανή, γρήγορη, με απρόσκοπτη ροή, απλότητα και αμεσότητα. Σαν ένα γάργαρο ποτάμι που κυλάει αρμονικά ποτίζοντας αφυδατωμένες καρδιές, δύσκαμπτα νοητικά, αναζητήτριες συνειδήσεις.

Δύο ηθοποιοί, ο Νίκος Καραθάνος και η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, σε πλήρη συντονισμό μεταξύ τους, δίνουν απογειωτικες ερμηνείες μπροστά σ' ένα κοινό που παρακολουθεί σχεδόν χωρίς ανάσα.
Πότε με μια φωνή, σαν αρχαίος χορός, πότε ο καθένας μόνος του σε διπλό μονόλογο οι δύο ηθοποιοί, μας μαγεύουν, μας καθηλώνουν, μας γοητεύουν, μας συγκινούν, μας κάνουν να σκεφτούμε να προβληματιστούμε.
Δύο δυνατές, με απλότητα και συγκινητική αμεσότητα, ερμηνείες.

Για τον Rodrigues "η αγάπη είναι μια πολιτική πράξη και μάλιστα πιο δυνατή από την πολιτική."
Ίσως το πιο σημαντικό ένδυμα του εσωτερικού μας χωροχρόνου. Πού ταυτόχρονα τον υπερβαίνει.

" Και σήμερα καταλαβαίνουμε ότι και οι δυο μας εξακολουθούμε ζωντανοί, αν και μόνο ο ένας διατηρεί την ανθρώπινη μορφή του."

Στη Μικρή σκηνή της στέγης, είδαμε μια παράσταση "κόσμημα χάρης και λεπτότητας, καλοδουλεμένη και συγχρόνως απλή" LE MONDE.
Μια παράσταση από αυτές που τις παίρνεις μαζί σου, που τρυπώνουν μέσα σου και δουλεύουν για καιρό, ξυπνώντας κοιμισμένα κομμάτια του εαυτού μας που έχουν παραδοθεί σε μια μηχανιστική και χωρίς πνευματικότητα ζωή.
Μια ιδιαίτερα σημαντική παράσταση που θα μπορούσε να θεωρηθεί σεμινάριο αγάπης, χρόνου, ουσίας, σημαντικότητας.
Μια ελεγεία για το θάνατο και την αιωνιότητα!

https://www.onassis.org/el/whats-on/lovers-chorus-tiago-rodrigues