Το δικαίωμα στη σεξεργασία ως επί μέρους αίτημα της γυναικείας αυτοδιάθεσης αποτελεί σήμερα ένα από τα πιο φλέγοντα ερωτήματα, που πολώνουν όχι μόνο την κοινή γνώμη, αλλά και το ίδιο το φεμινιστικό κίνημα. Το ζήτημα αυτό προσπαθεί να αγγίξει και το έργο του Pau Miro “Βρέχει στη Βαρκελώνη” που έχει ανέβει στη σκηνή του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης ήδη από τις 18-12-2024 σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Πρόκειται για την ιστορία της Λάλι, μιας σεξεργάτριας που ζει σε ένα ημιυπόγειο, κοντά στο λιμάνι της Βαρκελώνης, μαζί με τον Κάρλος, τον άνεργο εραστή της και προαγωγό της. Όλα στη ζωή της κυλάνε ήρεμα και επαναλαμβανόμενα, όταν μπαίνει στη ζωή της ένας νέος πελάτης, ο Νταβίντ, που της δίνει βιβλία να διαβάζει, της μαθαίνει ποίηση και την κάνει να νιώθει ότι μπορεί να καταφέρει πολλά περισσότερα. Όταν, μάλιστα, η σύζυγος του Ντάβιντ πεθαίνει, εκείνος της προτείνει να εργαστεί στο βιβλιοπωλείο του, φέρνοντας την Λάλι ενώπιον νέων επιθυμιών, αλλά και σημαντικών αποφάσεων. Οι αποφάσεις αυτές, ωστόσο, αφορούν όχι μόνο την ίδια τη Λάλι, αλλά και τον Κάρλος, ο οποίος δημιουργεί ένα είδος “ιερής συμμαχίας” με τον Ντάβιντ μόνο για να αποδείξει ότι η γυναικεία εκμετάλλευση δεν αποτελεί αντικείμενο της σεξεργασίας per se, αλλά του τρόπου με τον οποίο οι γυναίκες, ακόμα και στον δυτικό κόσμο, αντιμετωπίζονται σε ολόκληρο το φάσμα της ζωής τους. Πράγματι, αν κανείς συλλογιστεί τη ζωή πολλών γυναικών σήμερα, αλλά και στο παρελθόν, ακόμα και ο γάμος τους και η κατάσταση της έγγαμης γυναίκας -συζύγου, δεν είναι παρά ένα είδος εκπόρνευσης, προκειμένου αυτή να μπορεί να είναι ασφαλής, οικονομικά και κοινωνικά, μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο.

Όλα τα παραπάνω αναδεικνύονται σε μεγάλο βαθμό μέσα από το θεατρικό κείμενο του Καταλανού συγγραφέα, την γρήγορη και εύστοχη σκηνοθεσία του Θεοδωρόπουλου, αλλά και τις ερμηνείες των Δήμητρα Ματσούκα, του Κώστα Καζανά και του Ανδρέα Κοντόπουλου, που δημιουργούν επί σκηνής ένας ζεύγος κοινής, αλλά ταυτόχρονα συγκρουόμενης συμμετρίας. Ειδικότερα, η ανάγκη της Λάλι για χειραφέτηση και ο εγκλωβισμός της σε μια κατάσταση δίχως διαφυγή, καθώς πρόκειται για μια κατάσταση κοινωνική και όχι, εν τέλει, προσωπική, αποκρυσταλλώνεται μέσα από την ατέρμονη και συχνά, ανεπιτυχή, προσπάθειά της να μοιάζει “κανονική”. Παράλληλα, η τραγικότητα της ηρωίδας αναδεικνύεται μέσα από την ιδιαίτερη σύνδεσή της με έναν γλάρο, που την επισκέπτεται στο παράθυρο του ημιυπογείου της, αποτελώντας στην πραγματικότητα αντικείμενο συστοιχίας, αφού συμβολίζει την ίδια την Λάλι, που είναι εγκλωβισμένη στο ημιυπόγειο του Κάρλος, παρά την ύπαρξη των φτερών που της υπόσχεται ο Ντάβιντ. Από την άλλη μεριά, οι δυο άνδρες εκπροσωπούν επί σκηνής το αντίπαλο δέος, ήτοι το ανδρικό βίωμα, αφού παρά την φαινομενική “ποιοτική διαφοροποίησή” τους εφαρμόζουν την ίδια τακτική εκμετάλλευσης, που έχουν μάθει, λειτουργώντας στην πραγματικότητα σαν κοινωνικά αυτόματα.

Ρεαλιστική και ταυτόχρονα γεμάτη λυρικές στιγμές, η παράσταση “Βρέχει στη Βαρκελώνη” αποτελεί μια συμβολική αναπαράσταση των σχέσεων εξουσίας ανάμεσα στα δύο φύλα, αναδεικνύοντας την πραγματική προβληματική γύρω από το ζήτημα της σεξεργασίας, η οποία δεν συνίσταται στην ίδια την ουσία της, αλλά στους κοινωνικούς παράγοντες που γεννούν την γυναικεία εκμετάλλευση εν γένει.

Σκηνοθεσία Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Μετάφραση Els de Paros
Σκηνικά Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια Μαγδαληνή Αυγερινού
Μουσική Νίκος Κυπουργός
Σχεδιασμός φωτισμών Σάκης Μπιρμπίλης
Επιμέλεια κίνησης Ξένια Θεμελή
Σχεδιασμός βίντεο Παντελής Μάκκας
Βοηθός σκηνοθέτη Πάνος Κορογιαννάκης
Βοηθός σκηνογράφου Αγγελική Πολίτη
Φωτογραφίες Πάτροκλος Σκαφίδας
Trailer Πάτροκλος Σκαφίδας

Παίζουν οι ηθοποιοί
Δήμητρα Ματσούκα, Κώστας Καζανάς, Ανδρέας Κοντόπουλος

Συμπαραγωγή: Θέατρο του Νέου Κόσμου - Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα)
Παραστάσεις από 18 Δεκεμβρίου 2024, κάθε Τετάρτη 20.00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21.00 & Κυριακή 18.00
Εισιτήρια: https://nkt.gr/plays/brexei-sth-barkelwnh/ & https://www.more.com/us-el/tickets/theater/brexei-sti-barkeloni/