Είδαμε το μιούζικαλ Σουίνι Τοντ ο δαιμόνιος κουρέας της Fleet Street στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας

Γράφει η Λένα Σάββα

"Η εκδίκηση είναι καταστροφή.
Κανένας δε γλυτώνει απ' αυτή".

Σε κείμενο του Hugh Wheeler και μουσική και στίχους του θρυλικού Στίβεν Σόντχαϊμ, το λυρικό θρίλερ με στοιχεία μαύρης κωμωδίας που εκτυλίσσεται στο Βικτωριανό Λονδίνο, παρουσιάζεται στο Ολύμπια με την συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας και της χορωδίας του Δήμου Αθηναίων.
Το μιούζικαλ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Broadway το 1979 σαρώνοντας τα βραβεία ΤΟΝΥ και θεωρήθηκε από τους κριτικούς ως το σπουδαιότερο καλλιτεχνικό επίτευγμα του BROADWAY.

Με το έξοχο αυτό έργο ήρθα σε επαφή το 2008 στην κινηματογραφική του μεταφορά από τον Τιμ Μπάρτον με τον Τζόνι Ντεπ και την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ κι έφυγα μαγεμένη από το σινεμά. Πήγα στο Ολύμπια διστακτική μα διαψεύστηκα γιατί παρακολούθησα μια παράσταση πραγματικά εκπληκτική.

Η υπόθεση του έργου πραγματεύεται την αυτοδικία και θέτει ένα μεγάλο ηθικό ερώτημα στο οποίο βέβαια στο τέλος δίνει την απάντηση.
Πρέπει ο άνθρωπος να ψάχνει το δίκιο του στη δικαστική οδό ή να αναλαμβάνει μόνος του την εκδίκηση εκείνων που τον αδίκησαν;
Αν ένα κράτος είναι βουλιαγμένο στη διαφθορά και την ανηθικότητα, πόσο είναι κατακριτέος ένας φόνος που γίνεται από εκδίκηση; Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για πολλούς φόνους.
Προσωπικά πιστεύω ότι η ωριμότητα μιας κοινωνίας βρίσκεται στην τιμωρία και όχι στην εκδίκηση. Ωστόσο μιλάμε για μια σκοτεινή εποχή της οποίας θύμα και κατοπινός θύτης, υπήρξε ο Μπέντζαμιν Μπάρκερ, ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης, ο οποίος εξελίχθηκε στον δαιμόνιο κουρέα.
Ο Μπάρκερ πέφτει θύμα ενός διεφθαρμένου δικαστή, του Τέρπιν, ο οποίος εποφθαλμιά την όμορφη γυναίκα του. Φυσικά ο Μπάρκερ αντιδρά και οδηγείται με ψεύτικες κατηγορίες στις φυλακές της Αυστραλίας από τον δικαστή Τέρπιν και τον συνεργάτη του Επίτροπο Μπάμφορντ.
Ο Μπάρκερ επιστρέφει στο Λονδίνο μετά από δεκαπέντε χρόνια για να ξαναβρεί αυτό που άφησε.

"Δεκαπέντε χρόνια ζω με την ελπίδα πως ίσως ξαναδώ τη γλυκειά μου γυναίκα και το παιδί μου."

Στο Λονδίνο μαθαίνει ότι η γυναίκα του αφού ατιμάστηκε από τον δικαστή αυτοκτόνησε και ότι η κόρη του υιοθετήθηκε από τον Τέρπιν ο οποίος ετοιμάζεται να την παντρευτεί.
Έτσι ο Μπάρκερ, έχοντας για βοηθό του την πανούργα κυρία Λάβετ η οποία εκλιπαρεί την αγάπη του, αρχίζει να εκδικείται με μοναδικό όπλο το ξυράφι του.Σκοτώνει όσους πηγαίνουν στο κουρείο του, μέλη της "υψηλής" κοινωνίας και τους παραδίδει στην Λάβετ, για να γίνουν.....γέμιση για τις πεντανόστιμες κρεατόπιτες της.
Απέραντοι ποταμοί αίματος πλημμυρίζουν το Λονδίνο περνώντας μέσα από σκληρότητα, μέσα από πληγωμένες καρδιές και αισθήματα αδικίας που έχουν εκραγεί, περνώντας μέσα από τρυφερότητα, μελωδία, μουσική και ποίηση.

"Τα ξουράφια του Τοντ ακονίζονται
και κόβουν τα λαρύγγια που υποκρίνονται"

Ο βαρύτονος Χάρης Ανδριανός στον ρόλο του κουρέα, πέρα από την υπέροχη φωνή του, δίνει στον ρόλο όλη την ευαισθησία, την τρυφερότητα , την οργή και την ασυγκράτητη δίψα για εκδίκηση.Ενας ρόλος δύσκολος και πολυσύνθετος που ο Ανδριανός τον ενδύεται επιτυχημένα. Ο πόνος και η οργή του Τοντ, μέσα από τον Χάρη Ανδριανό, αφήνουν ένα ισχυρό αποτύπωμα στη σκηνή του Ολύμπια.

Η Σία Κοσκινά ως κύρια Λάβετ είναι σαρωτική. Ύπουλη μα και τρυφερή, διψασμένη γι' αγάπη αλλά και σκληρή, αδίστακτη αλλά κι ερωτική, πανούργα και γλυκειά συνάμα. Μια υπέροχη κυρία Λάβετ που με την μελωδική φωνή και το μπρίο της μας γοήτευσε.

Αισθαντική, εύθραυστη κι ευαίσθητη η Τζοάννα της Μυρσίνης Μαργαρίτη είναι μια αιθέρια παρουσία, το αγνό στοιχείο μιας σκοτεινής ιστορίας, όπως κι ο ερωτευμένος Άντονι του Μπάμπη Βελισσάριου με την βελούδινη φωνή και την στιβαρή σκηνική παρουσία.

Υποδειγματικές ερμηνείες- και όμορφες φωνές - από τους Γιάννη Σελητσανιώτη (Δικαστή Τέρπιν), Δημήτρη Ναλμπάντη (Επίτροπο Μπράντφορντ), Αντώνη Κορωναίο (Αντολφο Πιρέλλι) και Γιάννη Φίλια (Τομπία).

Η Βάσια Ζαχαροπούλου στο ρόλο της ζητιάνας είναι εκφραστική και συγκινητική.Είναι ο συνδετικός ιστός στις διάφορες φάσεις της υπόθεσης και μια χαρακτηριστική παρουσία.

Ένα πολύ δυνατό κομμάτι του μιούζικαλ είναι τα σκηνικά του Πάρι Μέξη. Σκοτεινά, μυστηριακά, ευέλικτα, δίνουν το βικτωριανό Λονδίνο μετακινώντας απλώς κάποια κιβώτια.
Στο ίδιο πνεύμα κινούνται τα υπέροχα κοστούμια της Γιωργίνας Γερμανού. Το μαύρο, το γκρίζο και το ομιχλώδες επικρατούν και τονίζονται κατάλληλα από τους ιδιαίτερα μυστηριώδεις και υπαινικτικούς φωτισμούς της Στέλλας Κάλτσου.
Να τονίσω την εξαιρετική χορογραφία της Ζωής Χατζηαντωνίου και την απόλυτα καθοριστική μουσική διεύθυνση του Νίκου Λαάρη.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Πέτρου θα μπορούσε να περιγραφεί με δύο λέξεις: έμπνευση και φαντασία.
Είναι πολύ δύσκολο σε μια τέτοια παράσταση να δώσεις ροή, συνεκτικότητα και συνειρμό. Ο Γιώργος Πέτρου έφτιαξε μια τέτοια ροή που καταργεί τον χρόνο, δεν καταλαβαίνεις καν πώς περνούν τρεις ώρες και φεύγεις με το είναι σου γεμάτο μουσικές και εικόνες. Η σκηνοθετική του γραμμή είναι απλή αλλά βαθιά κι ενώ περνάς μέσα από μια απλή ιστορία, σε οδηγεί κάπου αλλού, υπαινίσσεται κάτι άλλο, δημιουργεί μια γλώσσα καινούργια και σε καλεί να την αποκρυπτογραφήσεις.
Στον φονικό κουρέα υπάρχει μια εικόνα μεγαλύτερη από αυτή που φαίνεται και ο Πέτρου διεισδύει σ' αυτή τη διάσταση και την φέρνει κοντά στον θεατή.

Ο φονικός κουρέας είναι ένα σκοτεινό μιούζικαλ, μια μαύρη μουσική κωμωδία υψηλών προδιαγραφών, μια παράσταση υψηλής αισθητικής, ένα εξαίσιο μουσικό άκουσμα και όπως είπε ο σκηνοθέτης και διευθυντής ορχήστρας Γιώργος Πέτρου "μια μεγαλειώδης μουσική και παρτιτούρα επικών διαστάσεων και απαιτήσεων."

Ευχόμαστε να πάρει παράταση για να το απολαύσουν όσο γίνεται περισσότεροι γιατί οι δέκα και δεκαπέντε μέρες είναι πολύ λίγες για τέτοιες παραστάσεις!!!!!!

https://www.ticketplus.gr/event/stiven-sontchaim-souini-tont-o-daimonios-koureas-tis-fleet-street/