Είδαμε την μητέρα του σκύλου του Παύλου Μάτεσι στο θέατρο Ακροπόλ.

Γράφει η Λένα Σάββα

"Χαίρομαι σαν παιδί που η Ραραού ερμηνευμένη από την Ηρώ, είναι ένας ανθισμένος μπαχτσές, γεμάτος τρέλλα, ενέργεια, χιούμορ και ζωτικότητα.
Στη σκηνή του Ακροπόλ αυτό που βλέπουμε είναι η σκηνική εκπλήρωση του ονείρου της Ραραούς. Ένα ταξίδι ανάμεσα στην αλήθεια και τη φαντασίωση, ανάμεσα στην ανθρωπιά και τη βαρβαρότητα, ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη, ανάμεσα στο τραύμα και την επούλωση."
ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ

Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 1001 βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας που πρέπει να διαβάσει κάποιος στη ζωή του, σκηνοθετεί ο χαρισματικός Κώστας Γάκης (ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες μας που επιλέγει να κρατάει πάντα χαμηλό προφίλ), σε διασκευή της Ηρώς Μανέ και της Κατερίνας Γιαννάκου.

Μέσα από τα υπέροχα τραγούδια και τις μουσικές του Σταμάτη Κραουνάκη, βλέπουμε να ξετυλίγεται ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας μας από την Κατοχή μέχρι και την Μεταπολίτευση. Ένα δύσκολο κομμάτι, που στα μάτια της Ραραούς γίνεται μαγικό, βάζοντας μέσα μεγάλες δόσεις ονείρου. Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο αυτά που ζήσαμε, είναι κι αυτά που ονειρευτήκαμε, είναι και αυτά που δεν τολμήσαμε να ακουμπήσουμε από φόβο και το πορτραίτο μας είναι όλα αυτά μαζί, μια αξεδιάλυτη συναρπαστική ενότητα.

"......Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες εκείνες
σαν να δόθηκες....
Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ

Η Ραραού λοιπόν. Που συνεχίζει να αφήνει κάθε τόσο μια σοκολάτα στον τάφο της μάνας της επειδή η δόλια τέσσερα χρόνια κατοχής δεν μπόρεσε να φάει μια σοκολάτα ολόκληρη

.

Η Ηρώ Μανέ δίνει μια πολυεπίπεδη ερμηνεία μέσα από τον αυθορμητισμό και την απλοϊκότητα της λαλίστατης ηρωίδας του Μάνεσι. Με συγκίνηση, νοσταλγία και τρυφερότητα, με μια διάθεση να δει για λίγο τη ζωή της έτσι όπως την ονειρεύτηκε, αλλά και με αρκετή δόση ειλικρίνειας, η Μανέ χτίζει ένα ρόλο συναρπαστικό. Η ζωντάνια που εκπέμπει και η βύθιση της μέσα στην ψυχοσύνθεση της Ραραούς, χαρίζουν στην ερμηνεία της ένα ενδιαφέρον που μαγνητίζει.

"Κάθε νύχτα είναι γιορτή" μας λέει ο Κραουνάκης κι εμείς παραδινόμαστε σ' έναν κεφάτο, πολύχρωμο θίασο μέσα στον οποίο τα βάσανα της ηρωίδας αποκτούν κι αυτά χρώμα, αποκτούν μυρωδιές και μελωδίες, κάνοντας λίγο πιο ευχάριστες αυτές τις δύσκολες εποχές. Εξαιρετικό συμπλήρωμα οι μουσικοί επί σκηνής Δημήτρης Κύκλης, Γρηγόρης Λάζογλου και Γιάννης Αλαγιάννης.

Τρεις γλαφυρές ερμηνείες που καθηλώνουν είναι του Σπύρου Μπιμπίλα, της Νικόλ Δημητρακοπούλου και της Φωτεινής Ντεμίρη.
Η δεύτερη ως μητέρα της ηρωίδας δίνει μια ερμηνεία συνταρακτική κι ευαίσθητη με λιτά εκφραστικά μέσα. Η Δημητρακοπούλου γίνεται η γυναίκα της Κατοχής, η στερημένη, η χήρα, που θα έκανε τα πάντα για να δώσει φαγητό στα παιδιά της. Κι αυτό κάνει με αποτέλεσμα την δημόσια διαπόμπευση της από τους "ηθικούς".Αυτό που εντυπωσιάζει στην ηθοποιό είναι το πώς καταφέρνει μέσα από ένα λιτό σε εκφραση ύφος να παράγει τόση εσωτερική ευαισθησία, τέτοια μοναδική εκφραστικότητα.
Ο Σπύρος Μπιμπίλας απολαυστικός με το γνωστό ταμπεραμέντο του, αλλάζει διάφορους ρόλους με επιτυχία. Γίνεται γραφικός παππάς του χωριού, τοπικός άρχοντας, θεατρικός παραγωγός. Μια εύθυμη νότα μέσα σ' ένα σκοτεινό κλίμα.
Η Φωτεινή Ντεμίρη ως κυρά-Κανέλλω, προσφέρει στην παράσταση μια δύναμη κι ένα κράμα ηρωισμού και λαϊκότητας με την δυναμική και βαθιά ερμηνεία της.

Οι υπόλοιποι ηθοποιοί σαν ένα είδος χορού αρχαίας τραγωδίας, έρχονται και φεύγουν, τραγουδούν και χορεύουν, γίνονται γείτονες και συγχωριανοί, γίνονται φαντασιώσεις μέσα στον ονειρόκοσμο της Ραραούς.
Μια ζωντανή ομάδα, "ένας αόρατος θίασος που περνά με μουσικές εξαίσιες, με φωνές" (δεν ξέρω γιατί μου έχει βγει τόσο έντονα ο Καβάφης), υπέροχοι όλοι κι άψογα συντονισμένοι μεταξύ τους.
Ας μου επιτραπεί να ξεχωρίσω την αισθαντική Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου (βοηθό σκηνοθέτη με μικρό ρόλο και μεγάλο ενεργειακό εκτόπισμα), τον Γιώργη Παρταλίδη και την Σύνθια Μπατσή.
Μαζί τους οι Γιάννης Βασιλώτος, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος και Στεφάνια Καλομοίρη.
Πολύ εκφραστική η Ειρήνη Θεοδωράκη στο ρόλο της μικρής Ραραούς κι επίσης εκφραστικά γνήσιος ο Νίκος Ορφανός στο ρόλο του ανάπηρου.
Φυσική και στιβαρή η ερμηνεία του Λεωνίδα Κακούρη στο ρόλο του ψυχιάτρου που εκμαιεύει με τις κατάλληλες ερωτήσεις, τις αναμνήσεις της ηρωίδας.

Ευφιή και λειτουργικά τα σκηνικά της Άσης Μανωλοπούλου και οι φωτισμοί του Περικλή Μαθιέλλη που κινούνται ανάμεσα στο φως και το ημίφως ανάλογα με το τι διαδραματίζεται.
Εξαιρετικές οι χορογραφίες της Φαίδρας Νταϊόγλου, υλοποιούν στο έπακρο το σκηνοθετικό όραμα μιας επιθεωρησιακής διάστασης.

Ο Κώστας Γάκης, παλινδρομώντας τεχνηέντως ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, γεμίζει τη σκηνή του ΑΚΡΟΠΟΛ με εικόνες σαν κινηματογραφική ταινία. Με σκηνοθετική μαεστρία, χάρη και στην εξαιρετική διασκευή, αγγίζει με σεβασμό το έργο του Μάνεσι, δίνει γλαφυρότητα στους χαρακτήρες του έργου, ρυθμό στην βιωματική αφήγηση κι αναδεικνύει με ενάργεια τα μηνύματα του συγγραφέα. Μέσα από τη σκηνοθεσία του ξεπροβάλλει αυθεντική η αγάπη του Μάνεσι για τους ήρωες του και ιδιαίτερα για την Ραραού. Με μάγεψε το γεγονός ότι μέσα από τους χορούς και τα τραγούδια, ο Γάκης, αγγίζει έναν διονυσιακό παλμό, μια βακχική τελετουργία για τη χαρά και το μυστήριο της ζωής.

Τα μηνύματα του συγγραφέα δίνονται ξεκάθαρα, φορώντας τα εύγλωττα κοστούμια της Χαράς Τσουβαλά και την σκηνοθετική ευαισθησία.
Φτώχεια, πείνα, θάνατος, πόλεμος, Κατοχή.
Πέντε λέξεις που δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθούν στην Ελληνική και όχι μόνο, ιστορία.

Η σκηνοθετική γραμμή συνδυάζει την τραγικότητα μιας ζοφερής εποχής, με το κέφι και τη χαρά της επιθεώρησης.
Μέσα από έντονες θεατρικές εικόνες γίνεται μια αναδρομή στο παρελθόν, προσομοιώνοντάς το με το σήμερα, τονίζοντας έτσι την διαχρονικότητα του έργου.
Μνήμη, ψυχαγωγία, αισθητική και το αριστοτεχνικά κομψό σκηνοθετικό στυλ του Κώστα Γάκη που απολαμβάνουμε πάντα στις δουλειές του!

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/imiteratouskylou/