Το έργο είναι ένας μονόλογος που ο χαρισματικός Σήφης Πολυζωίδης υποδύεται όλους τους ρόλους. Πρόεδρος ομάδας, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, δάσκαλος ιστορίας, οπαδός, πίθηκος και νεκρός Ινδιάνος, σε διάδραση με το κοινό περιγράφει την αληθινή ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από μία μπάλα ποδοσφαίρου. Το χιούμορ είναι καυστικό κι η παράσταση συγκλονιστική. Μας αποκαλύπτει πως όλο αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, είναι χτισμένο στο παλιό χυμένο αίμα των Αζτέκων που εξολόθρευσαν οι Ευρωπαίοι και στον πλούτο τους που εκλάπη κι έχτισε την σύγχρονη Ευρώπη. Πιστεύω πως δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερη γενοκτονία στην ανθρώπινη ιστορία απ΄ αυτή που οι Κονκισταδόρες αφάνισαν σε εκατό χρόνια εκατόν πενήντα εκατομμύρια Αζτέκους. Το Χίλια πεντακόσια δεκαεννιά ο Κορτές φτάνει στο Μεξικό με πολύ λίγους άντρες. Οι Ινδιάνοι τους καλοδέχτηκαν. Σε λίγο καιρό συλλαμβάνει τον αρχηγό τους τον Μοντεζούμα ζητάει λύτρα, τα εισπράττει και τον δολοφονεί. Στην επόμενη πόλη ο Αντόνιο Χοσέ Παρέδες ξεκοιλιάζει μια ετοιμόγεννη και μετατρέπει το νεκρό έμβρυο σε μπάλα ποδοσφαίρου. Ο αγώνας εκτυλίσσεται μεταξύ Ισπανών και Ινδιάνων. Όποιος ιθαγενής δεν ήθελε να συμμετάσχει εκτελούνταν. Έτσι κατέκτησε ολόκληρη τη χώρα και η Τενότιτλαν η πρωτεύουσα του ινδιάνικου κράτους έγινε το σημερινό Μέξικο Σίτι. Η αρχαία ψυχή του πολέμου συνάντησε τις αρχαίες ψυχές του φόβου. Σε μια άλλη εκδοχή της ιστορίας ο Φιβοβή το νεκρό μωρό, δραπέτευσε και πήγε στο δάσος όπου ανατράφηκε από ιαγουάρους. Και όταν μεγάλωσε τα βράδια επισκεπτόταν τους κατακτητές στα κρεβάτια τους μαζί με τα ζώα και τους τιμωρούσε με χριστιανική οφθαλμοχυσία. Κοιμόμαστε την ώρα που οι πεινασμένοι υπέφεραν. Η φράση του Μπέκετ λέγεται αρκετές φορές την ώρα της παράστασης. Κι ο σιωπηλός μας ύπνος γίνεται συνενοχή. Γιατί και σήμερα σωπαίνουμε και κοιμόμαστε όταν δολοφονούνται παιδιά στην Παλαιστίνη ή όταν πνίγουν μετανάστες στο Αιγαίο. Κι υπήρχαν αναφορές με σκηνικά αντικείμενα στην παράσταση γι' αυτά. Όταν ο πρωταγωνιστής λούζεται με λάσπη φοράει στο λαιμό παλαιστινιακό μαντήλι. Κι αργότερα νίπτει τας χείρας του με το τζελ της αντισηψίας. Η μουσική του Γιώργου Οικονόμου μαζί με αυτήν του Φρέντι Μέρκιουρι ακολουθούν τον πύρινο ρυθμό της παράστασης. Ο ηθοποιός φλέγεται από λεπτό σε λεπτό κι ομολογώ πως είναι απ΄ τις παραστάσεις που είχαν την απόλυτη προσήλωσή μου. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές. Κι ένα ακόμα μεγαλύτερο γιατί στην εποχή την χαζοχαρούμενη τολμούν να κάνουν πολιτικό θέατρο. Γιατί όπως είπε ο Μπρεχτ, "Η τέχνη δεν πρέπει να αντανακλά σαν τον καθρέφτη. Μα σαν φακός να μεγεθύνει."

Συντελεστές
Ερμηνεύει: Σήφης Πολυζωίδης
Σκηνοθεσία: Τριαντάφυλλος Δελής
Kίνηση: Πασχαλιά Ακριτίδου
Mουσική: Γιώργος Οικονόμου
Μουσική διασκευή: The Skelters

Κάθε Τετάρτη στις 21.00 στο θέατρο OLVIO