Η ποιήτρια Κέλλυ Ζέππου, που από το βιογραφικό της σημείωμα αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για μια πολύπλευρη και πληθωρική προσωπικότητα, μάς δίνει μια αντίστοιχη ποιητική συλλογή. Τα ποιήματά της ακουμπάνε και θίγουν πληθώρα θεμάτων, δομώντας έτσι μια συλλογή που καλύπτει πολλές εκφάνσεις της ζωής τής ίδιας στις λεπτομέρειές της, με τρόπο και τόνο μάλιστα προσωπικό, δηλαδή μοναδικό. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στα Ναρκωμένα Εμβατήρια:

Και αρκείσαι πλέον να βλέπεις
παιδιά να τρέχουν στη βροχή
να μην τα ακολουθείς
ακόμα και αν τα πόδια σου βαστούν
τι δεν βαστάει πια η ψυχή [...]
που κλείνει:
Και δέχεσαι αυτή
τη μειωμένη εκδοχή εαυτού
που αποκαλούμε ωριμότητα
χάριν ευφημισμού.

και μας αφήνει με μια πικρή αίσθηση για το τέλος της παιδικότητας και το πέρασμα σε μια ωριμότητα που ποιος ξέρει προς τα πού μας πάει.
Κάπως έτσι, με μια ειρωνική διάθεση- που κρύβει κι εδώ πικρία- για τις απώλειες και τις αποτυχίες των επαναστατημένων νιάτων, μας εισάγει και στο ποίημα Εν ανοία. Τελειώνει μάλιστα το ποίημα, με μια αποκαλυπτική συνειδητοποίηση:

Τόσος αγώνας, τόση αγωνία
να κατακτήσουμε τη γνώση
για να έρθει η αγωνία
από της μάθησης τους οδυνηρούς τροχούς
να μας γλυτώσει.
Ποιος θα μας το ‘λεγε
η ευτυχία
πως αποκτάται εν ανοία;

Η ποιήτρια, Ζέππου, επιλέγει μεν τον ελεύθερο στίχο, χρησιμοποιεί ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις την ομοιοκαταληξία. Μια ομοιοκαταληξία, βέβαια, μοντέρνου τρόπου, που περισσότερο μάς εκπλήσσει ή μας αιφνιδιάζει. Για παράδειγμα, στο ποίημα, Παγοθραύστης, ξεκινάει ως εξής:

Όχι, δεν θα σιγήσω
-τη δολοφονική σιωπή
που τήρησα μια ολόκληρη ζωή
θα αθετήσω [...]

Η ομοιοκαταληξία- η παραπάνω είναι τύπου ΑΒΒΑ- συνεχίζεται με άλλους τρόπους μέσα στο ποίημα, δίνοντας έναν ρυθμικό βηματισμό και μια μουσικότητα που κορυφώνεται στο τέλος:

[...] Την κοφτερή, στιλπνή ματιά σας
θα γεμίσω σπίλους
στον πόνο μου θα δώσω
φωνή και όψη και οσμή
ολόσωμους να σας γεμίσει
με όσα έχω εκ γενετής αποσιωπήσει
και αποσύρει από τον χώρο των αισθήσεων
-τα εγκλήματα θα αποψύξω
των πάγιων μας πεποιθήσεων...

Στον δυναμισμό των ποιητικών υποκειμένων της Ζέππου αλλά και την ικανότητά τους να διεισδύουν σε καθημερινά ή και καθολικά προβλήματα και ζητήματα τού σύμπαντος κόσμου μας, ξεχωρίζουν τα ερωτικά ποιήματα, όπως η Επίτοκη. Εκεί γράφει:

Είμαι σαν ψάρι
σε θάλασσα αλγεινή
εισπνέω πόνο
εκπνέω πόνο
και, όταν η ανάσα σταματά
αποκοιμιέμαι αγκαλιά
με μια οδύνη
στην πρώτη διάτρητη γαλήνη
μυριολέπιδη που θα με διαπεράσει
εξ ολοκλήρου θα με σφαγιάσει
από τα μέσα.

Στους στίχους πλέω που σ’ αρέσαν...