«Να σου πω εσένα;»

Και ξαφνικά ή μπορεί όχι και τόσο βρεθήκαμε και εμείς στο μπορντέλο. Στο ξακουστό μπορντέλο της μαντάμ Ρόζας, να μετράμε μαζί της τα κομμάτια της ψυχής και να μη φτάνουν όσα και αν συγκεντρώσουμε για να την ξανά συναρμολογήσουμε ακέραιη όπως ήταν άλλοτε. Μα ίσως και απλά να περισσεύουν.

Η ηθοποιός κάνοντας αμέσως ολοφάνερη την πραγματικά αξιοθαύμαστη δουλειά πίσω από τον ρόλο, τη επίπονη εργασία που έχει καταβάλλει προκειμένου να αγγίξει και να αποδώσει τα μέγιστα τον χαρακτήρα της, προβαίνει σε μια απόλυτα συγκλονιστική ερμηνεία, μια σπαραξικάρδια κραυγή απέναντι σε όλα όσα την έχουν λαβώσει, ένα υστερικό γέλιο που λίγο απέχει από το δάκρυ. Μια ερμηνεία απόλυτα αξιοθαύμαστη και αξιέπαινη με πλήθος εναλλαγές, αφοπλιστική ζωντάνια και αποστομωτική διάδραση και επικοινωνία με το κοινό. Διαθέτοντας πλούσια εκφραστικά μέσα μας συνεπαίρνει αβίαστα με την κίνηση, τον λόγο αλλά κυρίως με το βλέμμα της. Ένα απίστευτα καθηλωτικό βλέμμα που πέφτει κατευθειαν μέσα στην ψυχή, εκτελώντας μια μεγάλη βουτιά, μια απροσμέτρητου βάθους κατάδυση που άλλοτε σαρώνει κάθε σκοτεινό σημείο με την αυτούσια λάμψη του και άλλοτε κρατάει παντοτινό του δέσμιο το φως.

Και η ιστορία καθρεφτίζεται και αντανακλάται βλέμμα βλέμμα, αλλάζοντας μορφή μα παραμένοντας πάντα σταθερή ως προς τον πυρήνα της, τη βασική ανθρώπινη συνθήκη ματαίωσης, ελπίδας, ανασχηματισμού και αλληλεγγύης μπροστά στο καθημερινό, μα όχι και κοινότυπο ανθρώπινο δράμα. Η μουσική εξίσου συγκλονιστική με την ερμηνεία σε συνδυασμό με φωτισμούς που αναδεικνύουν κάθε στιγμή της ηρωίδας επί σκηνής προσδίδει ανεπιφύλακτα στο τελικό εξαιρετικό αποτέλεσμα, εντείνοντας την ήδη καθηλωτική εκφραστικότητα της, όλη την κόπωση και την οργή της, κάθε ξέχειλο συναίσθημα που αν το κοιτάξουμε κατάματα θα γίνει ένα τόσα δα δάκρυ ικανό όμως να σηκώσει τεράστια κύματα σε κάθε ψυχή μέσα στην αίθουσα.

Και όλα αυτά γιατί η μαντάμ Ρόζα δεν είναι απλά μια ακόμα «πουτάνα» λέξη που τόσο συχνά χρησιμοποιούμε ως βρισιά αλλά μια δυνατή γυναίκα που πάλεψε να επιβιώσει μέσα σε ένα σύστημα που μας θέλει λίγο πολύ όλες πόρνες και υποχείρια της βούλησης των άλλων, των ισχυρών σε κάθε περίπτωση,που άντεξε να εξαργυρώσει τα πλήγματα, τις αμυχές και τις έκανε δρόμο, δρόμο να περπατήσει μέχρι την πολυπόθητη επανένωση της με την κόρη της και πάλι πίσω στη βαθιά και υπερήφανη μοναξιά της που δεν καταδέχεται να της τη στερήσει κανείς. Η ύπαρξη της όλη μια επανάσταση που αδύνατον να μη μας σαγηνέψει, τόσο ερωτική και γήινη και ένα ατελεύτητο σπάσιμο αλυσίδων με παράλληλη δημιουργία νέων, μια καρδιά φλογερή που χτυπάει και χτυπάει σε ήχους φλαμένγκο δίχως να ξέρει σε ποια νότα θα χαρίσει τον τελευταίο χτύπο της.
Και εμείς όταν αποφασίζει να μας πει την ιστορία της και μας ρωτάει «να την πω σ´ εσενα;» δεν μπορούμε παρά να γνέψουμε «ναι» δίχως να μπορούμε μα ούτε και να θελουμε να πάρουμε το βλέμμα μας από πάνω της.

https://www.ticketservices.gr/event/to-mporntelo-tis-mantam-rozas/?lang=el