«Τελικά όλοι έχουμε όπως ο Οιδίποδας μια Θήβα λίγο αμφισβητούμενη. Κάπως σκοτεινή και συγκεχυμένη.»

Περιπλανώμενοι λοιπόν όλοι μας μέσα σε αυτή τη δική μας Θήβα, μέσα στο δικό μας σκοτεινό, περίφρακτο από παντού κελί, κάποια στιγμή φτάνουμε στο θέατρο Κνωσός. Στην πόρτα που αν δεν την κλείσεις καλά, τρίζει. Την ανοίγουμε και μπαίνουμε μέσα όπως και ο συγγραφέας της ιστορίας μας.

Είμαστε πια μέσα και αναμένεται να μπούμε όλο και περισσότερο, να διασχίσουμε όλα τα κρυφά μονοπάτια της, να αναμετρηθούμε με όλους τους φιδογυριστούς της δρόμους μην γνωρίζοντας που θα μας οδηγήσουν ή που θα τους οδηγήσουμε εμείς. Η πρώτη εντύπωση, με τον ηθοποιό μέσα στο κλουβί, μόνο με μια μπάλα του μπάσκετ μας προκαλεί αβίαστη περιέργεια και ανυπομονησία καθώς παραπέμπει ολοφάνερα σε αυλή σωφρονιστικού καταστήματος, ένα πολύ ιδιαίτερο και ευρηματικό σκηνικό θέαμα. Και η συνέχεια δεν μας διαψεύδει. Η παράσταση, ένα πραγματικά συνταρακτικό αριστούργημα, με τους δικούς της μοναδικούς θεατρικούς κανόνες και συμβάσεις, μας μαγνητίζει απ´ τη πρώτη στιγμή ανατρέποντας τους χαρακτήρες, αναδιανέμοντας τους ρόλους, επαναδιαπραγματευόμενη την αφήγηση ξανά και ξανά, δημιουργώντας τους δικούς της απαράμιλλης ομορφιάς συμβολισμούς, αναδύοντας τα ξεκάθαρα υπόγεια νοήματα, ωθούμενη διαρκώς σε μια επανακατασκευή των περιστάσεων, των συμβάντων, του χρόνου και του χώρου στον οποίο διαδραματίζονται.

Οι ηθοποιοί απόλυτα συγκεντρωμένοι, με φοβερή χειμεία μεταξύ τους, σώματα γενναιόδωρα και ανοιχτά, με τον Δημήτρη Καπουράνη να δοκιμάζει μια σπουδαία μεταμόρφωση επι σκηνής,σε έναν διττό ρόλο, μια διπλή υπόσταση κατά τη οποία κατορθώνει να είναι και αυτός που αναπαρίσταται καθώς και αυτός που αναπαριστά.
Τελικά ο Μάρτιν ανέβηκε στη σκηνή και είπε την ιστορία του ή ο Φεδερίκο διέπραξε το έγκλημα και οδηγήθηκε στη φυλακή; Τα εκφραστικά του μέσα, η εναλλαγή φωνής και κίνησης μας εντυπωσιάζουν κάνοντας μας να υποψιαστούμε έστω αμυδρά πως όλοι μας μπορούμε εν δυνάμει να είμαστε τα πάντα, πως οι άνθρωποι εμπεριέχουμε μέσα μας όλους τους ρόλους και οι ρόλοι εμπεριέχουν μέσα τους όλους τους ανθρώπους, τις ψυχοσυνθέσεις και τις καταστάσεις που προκαλούν ή καταστέλλουν την εμφάνιση τους. Ο Θάνος Λέκκας με μια εξαιρετική επίσης ερμηνεία ξετυλίγει όλο το νήμα της ιστορίας γοητεύοντας μας με τη αέναη περιπλάνηση του μέσα σε αυτήν, την παράκαμψη των οποιων εμποδίων και τη ακαταπόνητη διέλευση από σκοτεινά σημεία παλεύοντας να τους ρίξει φως.
Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου είναι καταιγιστική, γεμάτη ένταση και σασπένς, δρομολογεί και κατευθύνει τις μεταβάσεις με εξαιρετική επιτυχία, προωθώντας την σκηνική δράση και αναδεικνύοντας όλες τις κλιμακώσεις αυτής καθώς και άπασες τις πτυχές των πολύπλευρων ηρώων.

Και η πατροκτονία; Τελικά τι γίνεται με τους πατέρες που σκοτώσαμε μην γνωρίζοντας πως είναι οι πατέρες μας; Επειδή εκείνοι πρώτοι έκρυψαν την πατρότητα τους από μας και τους εαυτούς τους, τη διαστρέβλωσαν και την εκμηδένισαν; Πώς επιβιώνουμε τη στιγμή της αμείλικτης αποκάλυψης πως αυτοί ήταν οι πατέρες μας, οι μόνοι πατέρες που θα μπορούσαμε να έχουμε ποτέ, νεκροί πολύ πριν τους σκοτώσουμε και εμείς δεν το βλέπαμε γιατί δεν μας το έδειξαν ποτέ, ή δεν μας το έδειξαν ποτέ γιατί δεν το βλέπαμε; Πώς επιβιώνουμε του ακαριαίου φωτός μετά από τόσα χρόνια τύφλωσης; Στη τραγωδία όλοι έχουν το δικό τους δικιο. Και η Θήβα του καθενός μας απέραντη, γεμάτη από σκοτωμένα όνειρα, νεκρές ελπίδες και πεθαμένες ζωές μας προκαλεί να τη διασχίσουμε αψηφώντας τη σφοδρή επιθυμία να αφήσουμε και το δικό μας κουφάρι στα πρόσφορα εδάφη της. Να τη διασχίσουμε μέχρι να μπορέσουμε να αποχαιρετήσουμε, να αναστήσουμε, να καλωσορίσουμε.

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/mia-alli-thiba-periodeia-1/