Εκεί, στο τελειότερο αρχαίο ελληνικό θέατρο ακουστικής και αισθητικής, τα τζιτζίκια προϋπάντησαν την αυγουστιάτικη νύχτα. Οχλος, σέλφι, παντόφλες μες στη σκόνη, φεγγάρι, δίψα· καλοντυμένοι ή μη, καθίσαμε αμφιθεατρικά και σωπάσαμε με προθυμία. Θεατές μαζί με τ’ αστέρια, κοιτούσαμε τους διάσπαρτους κύβους γύρω από την τετράγωνη πετρόστρωτη σκηνή, που έμοιαζαν με αιγαιοπελαγίτικα μικρονήσια ή ριμάδες σκέψεις, ανάμεσα στις οποίες περιπλανήθηκαν η Μαρία Πρωτόπαππα, ως μαυροφορεμένη Γυναίκα, μαζί με τους λοιπούς ηθοποιούς.

Η Μαρία Πρωτόπαππα πήρε το βάπτισμα του πυρός στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, παρουσιάζοντας την τραγωδία του Ευριπίδη «Ανδρομάχη». Την ομώνυμη ηρωίδα ενσάρκωσε ο Αργύρης Ξάφης. Μαζί τους εμφανίζονται οι Δημήτρης Γεωργιάδης (Θεράπαινα), Τάσος Λέκκας (Ερμιόνη), Γιάννης Νταλιάνης (Μενέλαος), Δημήτρης Πιατάς (Πηλέας), Κωνσταντίνος Πασσάς (Τροφός), Δημήτρης Μαμιός (Ορέστης), Γιάννης Μάνθος (Αγγελιοφόρος), Στέλλα Γκίκα (Θέτιδα) και η ίδια η σκηνοθέτης (Γυναίκα). Στον Χορό συμμετέχουν οι Δημήτρης Γεωργιάδης, Νώντας Δαμόπουλος (Μολοσσός), Δημήτρης Μαμιός, Γιάννης Μάνθος, Κωνσταντίνος Πασσάς και Γιώργος Φασουλάς.

«Μάρτυς της, ο μοναδικός ουρανός», φώναζε η Ανδρομάχη, καθώς αντηχούσαν στα δέντρα οι αιώνες και φωτίζονταν οι ψυχές. Ρίγη διαπερνούσαν τις πέτρες, και το πεύκο έμοιαζε να φωνάζει την πίστη των θεατών. Η σθεναρή αντίσταση της Ανδρομάχης αναδείκνυε τη μοίρα των γυναικών-μητέρων, που η καταδίκη τους χτυπούσε την πόρτα, ενώ το θάρρος άνοιγε το παράθυρο.

Η Ανδρομάχη, πρώην βασίλισσα της Τροίας και τώρα υπόδουλη, υποχείριο ενός απόντος Νεοπτόλεμου —όπως αόρατα σε υποδουλώνει η βία— ζει την απουσία του άνδρα της, ο οποίος βρίσκεται στους Δελφούς και θα σκοτωθεί από συνωμοσία με τη συμμετοχή του Ορέστη. Έχοντας πλέον παιδί μαζί του, η Ανδρομάχη ορθώνει το ανάστημά της. Συγκρούεται με τη σκηνοθετικά ευρηματική «λευκοφορεμένη» Ερμιόνη, εκτοξεύοντας λόγια σκληρά κάτω από ένα αχνό βέλο, υπογραμμίζοντας την αντίθεση της μάχης «σκότους και φωτός» σε ένα κλίμα τραγικής γυναικείας μονομαχίας, όπου κυριαρχούν η ζήλια και η απειλή για το παιδί.

Η παράσταση συγκινεί βαθιά, καθώς άνδρες ενσαρκώνουν και υπερασπίζονται την τραγική φύση των γυναικών με αφοσίωση και ένταση. Αργότερα, η σκηνοθετικά επιλεγμένη «γκεσταπική» σκηνική αμφίεση στην επίσκεψη του Μενέλαου, στο λεκτικό debate με την Ανδρομάχη για την κόρη του, εκτυλίσσεται με διάθεση εκφοβισμού. Ωστόσο, η εκρηκτική επέμβαση του Πηλέα ανατρέπει την απειλή: σαν κουτσός σωματικά γεράκος, αλλά ψυχικός γίγαντας, υπερασπίζεται την Ανδρομάχη ανοιχτά, χαράζοντας ταυτόχρονα μια κόκκινη διαχωριστική γραμμή και υπερασπιζόμενος τις αξίες της γνώσης και της σοφίας. Η προσωπική τιμή και η οικογενειακή προστασία αποκτούν πλήρες νόημα: «Δειλό αντράκι, σήμερα πέφτω εγώ, αύριο θα ’ρθει η σειρά σου».

Στην παράσταση αποδίδεται έμμεσα αλλά ουσιαστικά ότι ο Ορέστης κρύβεται πίσω από τον φόνο του Νεοπτόλεμου. Η χορική παρουσία είναι δυνατή και καλοδουλεμένη, ενισχύοντας τη στιβαρότητα της παράστασης, σαν ρωσσοπόντιοι χορευτές ντυμένοι σε τόνους μαύρου και γκρι. Η Θέτιδα, με επιβλητική παρουσία, παρακολουθούσε και καθοδηγούσε τις κινήσεις του χορού, συμμετέχοντας σε κορυφαίες στιγμές έντασης• η σοφία και η γαλήνη της πρόσθεταν μυθικό παλμό, σαν να αναδυόταν από τα βάθη του μύθου για να ευλογήσει και να καθορίσει την τελική έκβαση. Στον τελικό της χρησμό, προείπε τη μοίρα του Νεοπτόλεμου και τη «Νεοπτολεμία Τίσης», την τιμωρία δηλαδή που εκτελείται από τον Ορέστη, δίνοντας νόημα και κατεύθυνση στη δράση, υπογραμμίζοντας τη δικαιοσύνη του μύθου και την αναπόφευκτη μοίρα των ηρώων.

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/andromaxi-tou-euripidi-periodeia/