Λίγο πριν τη λήξη του 13th Handmade & Recycled Theater Festival (Osmosis edition), που διοργανώνεται από την Πολυδραστική Ομάδα Τέχνης Fabrica Athens, είδαμε την παράσταση “Sisyphus – flesh and earth”.
Στο πλαίσιο αυτού του φεστιβάλ, στη γειτονιά του Κεραμεικού, καλλιτέχνες και δημιουργοί όλων των Τεχνών από όλο τον κόσμο ενώνονται σε μια μαγική ακολουθία καλλιτεχνικών δράσεων.
Ο Φάνης Κατεχός με τη σειρά του, φέρνει επί σκηνής μια παράσταση- αποτέλεσμα μια τριετούς προσωπικής έρευνας. Σε σκηνοθεσία Donald Kitt και με έντονη επιρροή του Odin Teatret, έρχεται να ενσαρκώσει το μύθο του Σίσυφου, δίνοντας μια νέα διάσταση.
Σύμφωνα με την αρχαία μυθολογία ο Σίσυφος ήταν βασιλιάς της Κορίνθου και φημιζόταν για την πονηριά και την πανουργία του, κατάφερε να ξεγελάσει το θάνατο και διέπραξε ύβρη. Οι θεοί καταδίκασαν τον Σίσυφο να σπρώχνει ασταμάτητα ένα βράχο μέχρι την κορυφή ενός βουνού, απ’ όπου η πέτρα κατρακυλούσε από το ίδιο της το βάρος. Κατέληξαν στο συμπέρασμα πως καμία τιμωρία δεν είναι πιο σκληρή από την ανώφελη και ανέλπιδη εργασία.
Για τον φιλόσοφο Άλμπερτ Καμύ, η ιστορία του Σισύφου αποκτά τη συμβολική διάσταση ενός ανθρώπινου αγώνα για νόημα σε έναν κόσμο που δεν προσφέρει εγγενές νόημα.
Μέσα από αυτό το δίπολο θα έλεγε κανείς ότι δομείται και όλη η παράσταση. Κέντρο βάρους του έργου είναι το παράλογο που αναδύεται από την αντίθεση ανάμεσα στη λαχτάρα του ανθρώπου για νόημα και στην απαθή σιωπή του κόσμου που δεν προσφέρει τέτοιες απαντήσεις.
Ο Φάνης Κατεχός εμφανίζεται ως ένας άνθρωπος παγιδευμένος σε ένα ακαθόριστο "πού". Η λευκή του ενδυμασία υποδηλώνει πιθανώς κάποιο ίδρυμα, όμως εξίσου εύκολα θα μπορούσε να συμβολίζει τον εσωτερικό εγκλωβισμό που βιώνει ο κάθε άνθρωπος μέσα στα όρια του ίδιου του του μυαλού.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή, το σώμα του αναλαμβάνει τον ρόλο του βασικού εκφραστικού μέσου. Με κίνηση γεμάτη ένταση και συμβολισμό, αντικαθιστά τον λόγο και φορτίζει τη σκηνή με νόημα, από την επιλογή μίμησης ενός πτηνού ζώου σε κλουβί μέχρι τον τρόπο μεταφοράς των σκηνικών αντικειμένων.
Το σκηνικό, λιτό αλλά ευρηματικό, παραπέμπει σε έναν μικρό, κλειστό χώρο — ένα δωμάτιο που συνεχώς μεταμορφώνεται, σαν αντανάκλαση της εσωτερικής μεταβολής του ίδιου του ανθρώπου. Στο επίκεντρο, οι πέτρες: όχι μόνο ως αναφορά στον μύθο, αλλά και ως αφετηρία για ένα πλήθος θεματικών αναγνώσεων.
Το κείμενο αντλεί από τον μύθο για να μιλήσει για την πίστη, την ελπίδα, τον καθημερινό αγώνα, την αλήθεια που όλοι κυνηγούμε και, συχνά, αποφεύγουμε. Μέσα από την απλότητά του, γεννιούνται μεγάλα ερωτήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη, χωρίς ποτέ να προσφέρονται έτοιμες απαντήσεις.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακό ήταν το ζωντανό σαξόφωνο που συνόδευε όλη την σκηνική δράση. Η μουσική του Τάσου Φωτίου συνδυάστηκε αρμονικά με την εντυπωσιακή ερμηνεία, δημιουργώντας έναν μοναδικό δεσμό ανάμεσα στον μουσικό και τον ηθοποιό.
Μια πολύ ξεχωριστή performance, που ισορροπεί στο συμβολικό και το βιωματικό, σε καλεί να στοχαστείς και να νιώσεις βαθύτερα την ανθρώπινη ύπαρξη.