Είδαμε την παράσταση ΜΠΟΥΜΠΟΥ του Δημήτρη Μητσοτάκη στο θέατρο Εν Αθήναις

Γράφει η Λένα Σάββα

Δύο επισημάνσεις:
1) Νοιώθω την ανάγκη να κάνω ένα διαχωρισμό που για μένα είναι πολύ σημαντικός, ανάμεσα σε δύο λέξεις- έννοιες.Τον ηθοποιό και τον θεατρίνο. Η Παξινού, η Κοτοπούλη, η Κυβέλη, για μένα δεν ήταν ηθοποιοί. Ήταν θεατρίνες. Μεγάλες θεατρίνες. Για να μην παρεξηγηθώ δεν υποτιμώ διόλου την ιδιότητα του ηθοποιού. Απλά ο θεατρίνος αγγίζει για μένα τα όρια του μύθου.
2) Η παράσταση Μπουμπού φαίνεται να τελειώνει στις 2/11 με το θέμα της παράτασης άγνωστο μέχρι στιγμής, οπότε θεωρώ ότι όποιος δεν την έχει δει ακόμα, πρέπει να το φροντίσει έγκαιρα.

Για την παράσταση:
Ο Δημήτρης Μητσοτάκης έγραψε ένα κείμενο κάνοντας μια ιστορική διαδρομή από το 1946 μέχρι και σήμερα, μέσα από την αφήγηση της Ιωάννας ή Μπουμπούς. Η Μπουμπού εξιστορεί την ζωή της και μέσα απ' αυτήν περνάει ολόκληρη η ηθογραφία της εποχής παρατηρώντας τις αλλαγές που έχουν επέλθει από τότε μέχρι σήμερα στα ήθη και τα έθιμα.
Είναι τουλάχιστον συγκινητικό να βλέπεις μια γυναίκα που μέχρι τα 12 νόμιζε ότι και οι άντρες έχουν περίοδο, να ράβει τώρα ένα φόρεμα για την εγγονή της που θα κάνει πολιτικό γάμο.
Μέσα από την ιστορία της βουτάμε βαθειά στην γυναικεία ευαισθησία και την γυναικεία δύναμη. Γιατί η Μπουμπού δεν πέρασε και λίγα. Είχε μια πλούσια ιστορία με κάθε λογής εμπειρίες, ακόμα και βιασμό. Πατριαρχία, ρατσισμός,σεξισμός και όλα τα ωραία της εποχής που δυστυχώς συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας.
Η αφήγηση συναρπαστική, το κείμενο εξαιρετικό και οι θεατές καθηλωμένοι μ' έναν τρόπο που δεν ακούστηκε ούτε κιχ.

Η Δήμητρα Κολλά η Μπουμπού από την οποία περίμενα πολλά γιατί την θεωρώ ταλαντούχα ηθοποιό, ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου.
"Γέμισε" τη σκηνή, κατέκτησε θα έλεγα την σκηνή του Εν Αθήναις με την κίνηση και την σύνθετη και πολυπρόσωπη ερμηνεία της. Κλάμμα και γέλιο, χαρά και λύπη, ενθουσιασμός και συντριβή, πάνε χέρι χέρι φτιάχνοντας ένα πορτραίτο εντυπωσιακό. Η Δήμητρα Κολλά εδώ μεταπηδάει με άνεση από την ηθοποιό στη θεατρίνα, αγγίζοντας με απτό τρόπο τον μύθο. Τραγουδάει και χορεύει, αλώνει τη σκηνή και την κάνει κτήμα της, καταργώντας τα όρια του χώρου και του χρόνου.Από κοριτσάκι του '40 γίνεται γιαγιά του σήμερα, από έφηβη παιδούλα ερωτευμένη, γίνεται μια βασανισμένη και δυνατή γυναίκα. Με το ίδιο φόρεμα, με τα ίδια παπούτσια και το ίδιο χτένισμα ή Δήμητρα Κολλά μεταμορφώνεται χάρη στην μοναδική της ικανότητα, χάρη στο δυνατό ενεργειακό της πεδίο. Πραγματικά είναι συναρπαστική εμπειρία να παρακολουθείς την ερμηνεία της.

Ο Κωνσταντίνος Πασσάς αγγίζει το έργο του Μητσοτάκη με ευαισθησία. Και με αγάπη. Αυτά τα δύο κύρια δομικά στοιχεία της σκηνοθετικής αρχιτεκτονικής του "φαίνονται" παντού είναι σχεδόν ορατά, τα βλέπεις.Θα προσθέσω και την ευγένεια η οποία διαποτίζει την ενέργεια της σκηνής. Δεν έχω να πω κάτι για την τεχνική. Η ευαισθησία και η αγάπη με τις οποίες αγκαλιάζει το κείμενο και την Δήμητρα ο σκηνοθέτης, είναι τόσο έκδηλες, που καλύπτουν τα πάντα και σε αγγίζουν κατευθείαν στην καρδιά. Μπορώ να πω ότι με λίγες παραστάσεις το έχω νοιώσει αυτό.
Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Πασσάς επιμελήθηκε και τα σκηνικά.Κι εκεί ο ρομαντισμός, η έμπνευση, και η αγάπη είναι διάχυτα. Εδώ μπαίνει κι ένα πρόσθετο στοιχείο η αισθητική.Η σκηνή του Εν Αθήναις προς στιγμήν μου θύμισε κάτι από λαογραφικό μουσείο.

Η παράσταση Μπουμπού είναι ένα έργο τέχνης.
Η ερμηνευτική μαεστρία της Κολλά δένει άρρηκτα με την ενσυναίσθητη σκηνοθεσία του Πασσά και με τη δουλειά όλων των συντελεστών, δημιουργώντας μια παράσταση-κέντημα όπως αυτά που αγαπά να φτιάχνει η ηρωίδα. Ψιλοβελονιά!

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/mpoumpou2/