Είδαμε την παράσταση Σε βλέπω στο Μικρό Παλλάς

Γράφει η Λένα Σάββα

Το εξαίρετο έργο της Meghan Kennedy σκηνοθετεί η Βίκυ Βολιώτη με την ίδια, τον Θοδωρή Αθερίδη και την Πέγκυ Τρικαλιώτη.
Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη το Φθινόπωρο του 2024 σε σκηνοθεσία του πολυβραβευμένου David Cromer από το Roundabout Theater Company.

"Η αλήθεια δαγκώνει. Η αλήθεια πονάει. Η αλήθεια όμως θεραπεύει."

Ένα μικρό επαρχιακό καφέ, ένας πρωινός καθημερινός πελάτης, ο Πωλ, μια γκαρσόνα η Κέιτ που κάθε πρωι τον σερβίρει καφέ, και μια παλιά; αγαπημένη του Πωλ, η Πέγκ.
Πρωταγωνιστές το χιούμορ, η τρυφερότητα και η διεισδυτικότητα στους ανθρώπινους χαρακτήρες.
Το Σε βλέπω είναι μια παράσταση που ενώ σου μιλάει, ταυτόχρονα ανοίγει ένα παράθυρο δίπλα σου και σου γνέφει "δες λίγο κι από δω γιατί όλα βρε παιδί μου δεν μπορούν να τα πούνε τα λόγια."
Και βλέπεις μέσα σ' αυτό το παράθυρο την ευαισθησία πίσω από μια φαινομενικά αδιάφορη στάση, την τρυφερότητα πίσω από διακωμώδηση του εαυτού, την βαθειά ανάγκη "να σε δούνε", πίσω από βαρυσήμαντες δηλώσεις τάχα φυγής. Βλέπεις πληγές ανεπούλωτες, περίτεχνα καλυμμένες με χιούμορ, μερικές φορές κυνικό. Βλέπεις την ανάγκη μου, την ανάγκη σου, την ανάγκη του για σύνδεση κι επικοινωνία.Για μοίρασμα.

                      Θα ήθελα να αρχίσω με την ιδιαίτερα ευφυή σκηνοθεσία της Βίκυς Βολιώτη. Η παράσταση ρέει σαν γάργαρο νερό, με πολλές σκηνοθετικές εμπνεύσεις και πολλή φαντασία.
Αναφέρω σαν παράδειγμα κάτι που μου άρεσε πολύ. Την αλλαγή φωτισμού (Χριστίνα Θανάσουλα), όταν κάποιος σταματάει να μιλά κι αρχίζει να σκέφτεται για τον άλλο.
Αυτές τις στιγμές τις βρήκα μαγικές γιατί υπερβαίνουν τον χωροχρόνο, όπως και η μαγική στιγμή του χορού Βολιώτη-Αθερίδη.
Μέσα σ' αυτή τη στιγμή βρίσκονται συμπυκνωμένα τα όνειρα, οι προσδοκίες,οι γλυκές μας εμπειρίες, οι έρωτες μας, η λαχτάρα μας για αληθινή ζωή.

Άψογα σκηνοθετημένοι οι τρεις πρωταγωνιστές με την Πέγκυ Τρικαλιώτη να σαρώνει τη σκηνή με την αέρινη πληθωρικότητα της. Αντί να παίζει, γίνεται. Κρύβει τις πληγές της κάτω από την ανέμελη μάσκα της, είναι εκφραστική κι απολαυστική.
Ο Θοδωρής Αθερίδης δίνει με ενάργεια, φυσικότητα κι αμεσότητα, τον κουρασμένο, εξουθενωμένο Πωλ, που διατηρεί όμως ακόμα την φλόγα μέσα του είτε θέλει να το δει, είτε όχι. Τον Πωλ που αυτό που ποθεί κατά βάθος είναι να τον "δει" πραγματικά κάποιος. Κι ένα παράθυρο. Πού να τον βγάζει σ' ένα απρόβλεπτο, φρέσκο πεδίο έκπληξης.
Η σκηνοθέτρια Βίκυ Βολιώτη κάνει ένα πέρασμα λαμπερό όπως η σκηνική της παρουσία. Μια αισθησιακή, ερωτική κι ερωτευμένη γυναίκα που και μόνο η παρουσία της είναι κάλεσμα. Πρόκληση και πρόσκληση σ' αυτή την έκπληξη που ψάχνει ο Πωλ.

Εύστοχη και λεπτομερώς προσεγμένη η κινησιολογία της Μαρίζας Τσίγκα.

Στην παράσταση δεν συμβαίνει κάποιο συγκλονιστικό γεγονός. Είναι στιγμές μιας καθημερινότητας που θα μπορούσε να είναι η δική μας. Είναι μοίρασμα ανομολόγητων μυστικών που θα μπορούσαν να είναι και δικά μας. Η συγκλονιστικότητα αυτής της παράστασης, αυτό που σε κάνει να φεύγεις συνεπαρμένος, είναι η αφοπλιστική της απλότητα. Τόσο απλή και καθημερινή που σχεδόν δεν πιστεύεις ότι βλέπεις θέατρο.
Κι επίσης οι τρεις συγκλονιστικά απλές, απέριττες και φυσικές ερμηνείες.
Καθώς ο Θοδωρής Αθερίδης μπαίνει στη σκηνή μέσα από την πλατεία, σούρχεται να του πεις "γεια σου φίλε, πώς τα πας;"
Και μετά να παραγγείλεις έναν καφέ στην Κέιτ.
Αυτοί οι τρεις άνθρωποι, γίνονται οι δικοί σου άνθρωποι μέσα από την πηγαία αμεσότητα τους. Γίνονται μέρος και της δικής σου ζωής. Σε κάνουν μουσικό όργανο, και χτυπάνε χορδές σου, βγάζοντας μερικές από τις όμορφες μουσικές που επέλεξε η Βίκυ Βολιώτη για την παράσταση.

Φυσικά μιλάμε για ένα δυνατό κείμενο σε άψογη μετάφραση του Φιλίππου Δεσύλλα, που η φιλοσοφική του διάσταση είναι διανθισμένη με μπόλικο χιούμορ. Ένα χιούμορ που σε κάνει να βλέπεις πιο ανάλαφρη τη ζωή και να ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει ένα παράθυρο, σαν εναλλακτική λύση στα αδιέξοδα μας. Ένα "οπωσδήποτε παράθυρο", όπως έγραψε κάποτε η Λίνα Νικολακοπούλου.

 https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/se-blepo/