Είδαμε την παράσταση Η Μονίκ δραπετεύει στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας

 Γράφει η Λένα Σάββα

" Επιτέλους γελάς! Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είσαι όταν γελάς. Ήσουν σκληρή αλλά έφτασε η στιγμή ν' ακούσει όλο το Παρίσι τη φωνή σου και το γέλιο σου. Επιτέλους μαμά! Επιτέλους γελάς!"

Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Εντουάρντ Λουί και την διασκευή και σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιώργος Σουλεϊμάν.

Το έργο του Λουί αναφέρεται στην γυναικεία κακοποίηση, στον εθισμό σε αυτήν και στη δυσκολία να απομακρυνθείς από έναν κακοποιητικό σύντροφό ή γονέα ή οτιδήποτε. Αφήνει αιχμές για το ότι αυτές οι σχέσεις έχουν βλαβερό αντίκτυπο σε όλη την οικογένεια και ειδικά στα παιδιά. Μας περιγράφει θεατρικά τι είδους σχέσεις δημιουργούνται ανάμεσα στον κακοποιημένο και το παιδί, ανάμεσα στον κακοποιητή και το παιδί. Γιατί όπως λένε οι ψυχολόγοι, όταν ένα μέλος της οικογένειας νοσεί, τότε νοσεί όλη η οικογένεια.

"Η σκληρότητα του μπαμπά σ' έκανε κι εσένα σκληρή με μας."

Το όμορφο τραγούδι του Capette μας εισάγει στην αιώνια ιστορία μητέρας- γιου, στην αιώνια ιστορία της κακοποιημένης γυναίκας και στην σωσίβια λέμβο που γίνονται αρκετές φορές τα παιδιά για τους γονείς τους.
Θέματα καυτά που δυστυχώς υπάρχουν ακόμα και σήμερα.
Μέσα σ' αυτά μπαίνει και το θέμα του γκέι παιδιού και η αντιμετώπιση του από τον πατέρα, ακόμα κι από την ίδια τη μητέρα του.

ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ λέγεται το βιβλίο του Λουί για την ιστορία της μητέρας του που γίνεται θεατρική παράσταση.Μια παράσταση μέσα στην παράσταση.
Στο θέατρο εμφανίζεται η ίδια η μητέρα του συγγραφέα η οποία είναι στην φάση που απελευθερώνεται από τον δεύτερο κακοποιητικό σύντροφο μετά τον σύζυγό της.

"Αν μια γυναίκα μάθει έτσι, πώς μπορεί να δραπετεύσει πραγματικά;"

Έτσι η Μονίκ μετά από πολλών χρόνων κακοποίηση -καπου αναφέρει ότι τούτος είναι ο τρίτος κακοποιητής-σύντροφος-, κατορθώνει να απεμπλακεί.Πόσο όμως εξακολουθούν να μας κυβερνάνε τα εσωτερικά μας μοτίβα συμπεριφορών, όταν ο εθισμός έχει γίνει μέρος της ταυτότητας μας;

Μεγάλες αλήθειες φωνάζει το κείμενο του Λουί, αλήθειες που πονάνε κι αναφέρονται μόνο σε ένα κομμάτι της γυναικείας κακοποίησης.Αν ρίξεις μια ματιά σε όλες τις χώρες του κόσμου, θα συμπληρωθεί ένα τρομακτικό παζλ.

Η Θέμις Μπαζάκα με μια ωραία, απλή και φυσική, ευαίσθητη ερμηνεία, συλλαμβάνει κι εκφράζει τον πυρήνα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Την αδυναμία να αντιδράσει στον δυνάστη της και την τεράστια δύναμη σαν φωτιά μέσα της που είναι ικανή να τα αλλάξει όλα.
Πολλές φορές οι γυναίκες αγνοούν αυτή την κρυμμένη μέσα τους δύναμη, πράγμα που τις κρατά αλυσοδεμένες, ενώ μπορούν.ΜΠΟΡΟΥΝ!
Αυτό το εκπληκτικό δίπτυχο φανερής αδυναμίας και εσωτερικής αθέατης δύναμης, η Θέμις Μπαζάκα το εκφράζει με έναν ευαίσθητα δυναμικό τρόπο.

Ο Δημήτρης Φουρλής στο ρόλο του γιου δίνει μια άκρως συναισθηματική ερμηνεία, φαινομενικά συγκρατημένη, έναν άνθρωπο που κατάφερε να βρει τις ισορροπίες και την αυτοαποδοχή του μέσα από τον λαβύρινθο των γονεϊκών βιωμάτων.

Η σκηνοθεσία του Γιώργου Σουλεϊμάν αναδεικνύει τις συναισθηματικές και ψυχολογικές διακυμάνσεις της Μονίκ και του γιου της και βάζει τα μηνύματα του έργου σε στέρεες βάσεις όπως τα λουλούδια που φυτεύει η Μονίκ στον κήπο της.
Η μουσική που συνοδεύει την σκηνή του φυτέματος των λουλουδιών και η πολυχρωμία που κυριαρχεί στον χώρο, είναι εκπληκτικά. Ναι αυτά είναι τα σκηνοθετικά μηνύματα για να μπει ένα στοπ στην κακοποίηση.Μυρωδάτα και μελωδικά.

"Θέλω να γράψεις κι άλλο βιβλίο. Για έναν κήπο. Έναν κήπο ανθισμένο για μένα. Και πού ξέρεις; Ίσως γίνει κι αυτό παράσταση!".

https://www.ticketservices.gr/event/i-monik-drapetevei/?lang=el