Είδαμε την παράσταση Η τελευταία έξοδος- Ρίτα Χέιγουορθ του Στίβεν Κινγκ στο θέατρο Άνεσις

Γράφει η Λένα Σάββα

" Η πρώτη νύχτα είναι η δυσκολότερη. Σε πηγαίνουν στο κελί σου ολόγυμνο, με το δέρμα σου να καίει από τον ψεκασμό για τις ψείρες κι όταν η πόρτα κλείσει πίσω σου, καταλαβαίνεις ότι δεν ονειρεύεσαι. Οι περισσότεροι φτάνουν στα όρια της τρέλας την πρώτη νύχτα."

Η Happy Rroductions παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το έργο του Στίβεν Κινγκ, ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου κινηματογράφου σε διασκευή των Owen O' Neil και Dave Johns και μετάφραση του Αντώνη Γαλέου.
Την σκηνοθεσία υπογράφουν οι αδελφοί Σταυρόπουλοι (Δημήτρης και Ορέστης), απόφοιτοι του τμήματος Σκηνοθεσίας της Σχολής του Εθνικού θεάτρου.

Ομοσπονδιακές φυλακές Σόσαγκ βουτηγμένες στη βία και την διαφθορά. Ο Ντάνι όμως που έχει ισόβια καταδίκη για τη δολοφονία της γυναίκας του και του εραστή της την οποία αρνείται, γνωστός Τραπεζίτης, φέρνει μαζί του ένα κομμάτι ολότελα δικό του που περιέχει αξιοπρέπεια κι ελευθερία. Ο Άντι περνάει 19 χρόνια στη φυλακή μελετώντας και σχεδιάζοντας την απόδραση του.

Ο Νίκος Ψαρράς ως Άντι, φτιάχνει ένα προφίλ ευαισθησίας, ψυχικής ποιότητας, πάθους για την ελευθερία και δύναμης επιβίωσης ακόμα και μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες.Της δύναμης εκείνης που μπορεί να υπερβεί αυτές τις συνθήκες, να υψωθεί και να ανασάνει καθαρό αέρα. Εσωτερική κι εξωτερικευμένη έκφραση σε ισορροπημένες δόσεις διακρίνει την ερμηνεία του και δημιουργεί ανάγλυφα το σύμβολο του ελεύθερου Ανθρώπου.Εξαιρετικά προσεγμένη ερμηνεία, βαθιά κι αισθαντική.

Ο Δημήτρης Παπανικολάου είναι ο κατάδικος Εντ και ταυτόχρονα ο αφηγητής της ιστορίας. Προσπαθεί να πάρει αναστολή η οποία συνεχώς απορρίπτεται.
Ο Παπανικολάου δίνει μια στιβαρή όσο κι ευαίσθητη ερμηνεία κι εντυπωσιάζει με τους ήρεμους και γλυκούς του τόνους. Αποστασιοποίηση κι ενσυναίσθηση μαζί, συνδυασμένα με αρμονικό τρόπο. Δίνει επίσης πολύ εκφραστικά την βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να σχετιστεί, να δημιουργήσει δεσμούς.

Το δίδυμο Ψαρράς-Παπανικολάου, με μια δυνατή χημεία, δίνουν το στίγμα μιας μεγάλης φιλίας που μπορεί να ανθίσει οπουδήποτε υπάρχει αλήθεια και σεβασμός.

Τα ζοφερά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη, χάρη στην ευφιή σκηνοθεσία των αδελφών Σταυρόπουλων, αποκτούν κάποιες φορές διαστάσεις που σε βγάζουν έξω από τη φυλακή, αποκτούν το άνοιγμα εκείνο που δεν είναι συμβατό με τοίχους αλλά με το εύρος μιας ανθρώπινης ψυχής. Η σκηνοθεσία τους δημιουργεί μια έντονη ατμοσφαιρικότητα, με ποιητικές πινελιές. Και είναι αυτή η ποιητικότητα που κάνει τους τοίχους της φυλακής να μοιάζουν λιγότερο γκρίζοι. Γρήγορη κι απρόσκοπτη ροή, με σταματήματα όπου χρειάζεται, κινηματογραφική κάποιες φορές και λειτουργική όσον αφορά την εξέλιξη της ιστορίας.
Οι ανατροπές του σεναρίου υπογραμμίζονται με έντεχνο τρόπο και είναι πολλές και μεγάλες. Με αποκορύφωμα την τελευταία μεγαλειώδη ανατροπή που αποτελεί έναν ύμνο στην άσβεστη ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία. Μια ελευθερία που δεν μπορούν να την περιορίσουν ούτε τα κάγκελα μιας φυλακής.

"Οι κινήσεις και η ομιλία του ήταν παράταιρα εδώ μέσα, περπατούσε σαν να πήγαινε βόλτα στο πάρκο.Σαν να φορούσε ένα πανωφόρι που τον θωράκιζε απ' αυτό το μέρος."

Ο Γιάννης Μποστατζόγλου, ο ηλικιωμένος βιβλιοθηκάριος Μπρουκς είναι μια νότα ευαισθησίας και πολιτισμού. Όμως τον έχει διαβρώσει η ασθένεια του ιδρυματισμού.
Απλή κι αυθεντική ερμηνεία που αναδίδει ανθρωπιά και μερικές δόσεις χιούμορ.

Η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου εναλλάσσεται ανάμεσα σε ήχους θρίλερ κι ανάσες χορταστικές κλασσικής μουσικής την οποία ρουφάς άπληστα για να εξισορροπήσεις τις ωμότητες της φυλακής.

Ο Μάνος Βακούσης στο ρόλο του διεφθαρμένου, αδίστακτου και υποκριτή διευθυντή των φυλακών, δίνει πολύ περιγραφικά αυτή την απεχθή περσόνα και γίνεται αντιπαθής λόγω του επιτυχημένου σχεδιασμού του ρόλου του. Απρόσωπος ψυχρός και ύπουλος. Έντονα επιβλητική ερμηνεία.

Νέστορας Κοψιδάς, Γιώργος Ρούφας, Κρις Ραντάνοφ, Ανάστασης Γεωργούλας, Βασίλης Μπεσίρης, Αντώνης Χρήστου, Νίκος Ιατρού. Μια αξιόλογη ερμηνευτικά ομάδα που συμπορεύεται αρμονικά με τους πρωταγωνιστές.

Εύστοχη η κινησιολογία του Κρις Ραντάνοφ, δίνει ρυθμό και ζωντάνια στα τεκταινόμενα, ενώ οι φωτισμοί του Νίκου Βλασσοπούλου αποδίδουν με ρεαλισμό το περιβάλλον της φυλακής. Ρομαντική νότα σ' αυτό το περιβάλλον, ο ζεστός φωτισμός του κελιού του Άντι με την Ρίτα Χέιγουορθ να δεσπόζει στο κέντρο. Κάτι υπάρχει σ' αυτό το κελί που το κάνει να διαφέρει.Σαν ένα φως στο τούνελ.Να είναι το όνειρο;

Θέλω να προτρέψω όσους αγαπούν το καλό θέατρο να δούνε αυτή την συγκλονιστική από κάθε άποψη παράσταση.Για να θυμηθούν, για να θυμηθούμε τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος!!!

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/teleftaiaexodos/