Εμείς οι άνθρωποι για να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε τις συνισταμένες των γεγονότων, των στιγμών που έρχονται και παρέρχονται, του ίδιου του χρόνου και του πλαισίου στο οποίο όλα διαδραματίζονται, δημιουργούμε νέους κόσμους που μπορούν να φιλοξενήσουν έναν παράλληλο εαυτό που σε τίποτα δε διαφέρει από τον αληθινό, παρά μόνο βουτάει ελεύθερος στην συστολή και τη διαστολή του χώρου και του χρόνου για να αποκαλύψει τον πυρήνα της αλήθειας, τον πόνο και την λύτρωση που επιφυλάσσει η ζωή στην ουσία της.

Αυτός είναι και ο βασικός ρόλος της τέχνης που ξεκινά από διαφορετικές αφετηρίες για να καταλήξει να ψηλαφίσει την μεμβράνη με σκοπό πάντα να την σπάσει και να σκορπίσει το εκτυφλωτικό φως ολόγυρα. Τα έργα τέχνης είναι οι κόσμοι που δημιουργούμε για να επαναπροσδιορίσουμε την πραγματικότητα. Είναι το όνειρο που μας συνοδεύει ξύπνιους στις πιο δαιδαλώδεις διαδρομές. Είναι το παρελθόν που μας κοιτάζει για να το αγκαλιάσουμε κι όχι να το απαρνηθούμε.

Το «Γιουκάλι» είναι ένας κόσμος των ονείρων που κανείς μπορεί να μπει μόνο τρεις φορές και να ζήσει τρεις διαφορετικές κατηγορίες ονείρων: τα ρεαλιστικά, τα παράλογα και τα lucid dreams. Ο Αλέξης είναι ένας καθηγητής δημιουργικής γραφής, πρώην φιλόδοξος κινηματογραφιστής, πετυχημένος πια συγγραφέας και μοναχικός καβαλάρης του παρελθόντος που τον στοιχειώνει καθημερινά. Οι μέρες του περνούν στον καναπέ του, κοιτάζοντας την ώρα για το επόμενο γεύμα και παλεύοντας τα βράδια με τις αϋπνίες του. Μία από τις νύχτες που έρχεται ο ύπνος, ο οικοδεσπότης του Γιουκάλι τον υποδέχεται στις πύλες αυτού του άγνωστου κόσμου και τον μεταφέρει στην ονειρική πραγματικότητά του. Ο Αλέξης συναντά την Ναταλί ή Νάτα όπως την φωνάζει, την σύντροφο που αναζητά για να της πει όσα δεν πρόλαβε, όσα τον βασανίζουν αυτά τα τρία χρόνια της απουσίας της. Κάνουν μαζί ένα ταξίδι σ' όλα τα μέρη που πήγαν ή που λαχταρούσαν να πάνε, θυμούνται, γελάνε, συγκινούνται – είναι ξανά μαζί.

Ο Αλέξης ανυπομονεί για την επόμενη φορά που θα μπει στο Γιουκάλι για να την συναντήσει και πάλι, αυτή τη φορά στο παρελθόν, εκεί όπου όλα τέλειωσαν, εκεί που το νήμα κόπηκε και έσπασε η ζωή στη μέση. Ανυπομονεί να αλλάξει την ιστορία για να είναι όλα αλλιώς. Το δεύτερο ταξίδι στο Γιουκάλι είναι παράλογο και ασυνάρτητο, είναι οι μνήμες που μπερδεύονται η μία μέσα στην άλλη, κόμποι που δεν λύνονται, μια πομπή από συνειρμούς αλληλοσπαρασόμενους στο χείλος μια καταιγίδας που έρχεται και κανείς δεν μπορεί να την σταματήσει. Τίποτα δεν βγάζει νόημα κι όλα μοιάζουν με εφιάλτη, όταν στο Γιουκάλι κανείς δεν βλέπει κακά όνειρα.

Η τρίτη και τελευταία ευκαιρία του Αλέξη να συναντήσει την Νάτα στην στιγμή που θέλει, στην ημέρα που ειδωθήκαν για τελευταία φορά, στον αποχωρισμό τους, θα έρθει με ένα lucid dream που πλέον εκείνος το καθορίζει. Όχι όμως και την έκβασή του, την αλήθεια που έρχεται να κατεδαφίσει τις ελπίδες, αλλά και να πετάξει μακριά ένα βάρος που κρατά δέσμια την ψυχή, μακριά από την ελευθερία που αξίζει.

Η Τατιάνα Κίρχοφ όπως και στα υπόλοιπα λογοτεχνικά και θεατρικά έργα της, βάζει στο επίκεντρο τον άνθρωπο, τον ψυχισμό του και την περιπλοκότητά του και τον αναλύει σε ένα εντυπωσιακό βάθος, συνδυάζοντας αριστοτεχνικά την παιδικότητα με τον βαθύ πόνο, το παιχνίδι με το ψυχικό τραύμα, την φιλοσοφία με την αφέλεια, στρώνοντας ένα πολύχρωμο ποιητικό υπόστρωμα σε όσα θέλει να πει που κάνει το κείμενο μαγευτικό, συγκινητικό, αληθινό. Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα θεατρικό έργο, αλλά με μια καταβύθιση στο χωροχρονικό πλαίσιο της ζωής του ανθρώπου, στις μεταβολές του ψυχισμού του, στις ανίκητες δυνάμεις της μνήμης που καθορίζουν το παρόν μας καθ' όλη την διάρκεια του βίου. Το «Γιουκάλι» είναι ένα ολοκληρωμένο φιλοσοφικό έργο που καταφεύγει στην ομορφιά των παραμυθιών για να απαλύνει την αλήθεια. Είναι η απώλεια που διαπερνά οτιδήποτε ζωντανό, η ζύμωση που φέρνει το πρόσωπο ξανά στην επιφάνεια για να αναπνεύσει καθαρό αέρα.

Ο Φώτης Καράλης προσέγγισε τόσο στοχευμένα το έργο που με τα ελάχιστα σκηνικά βοηθήματα και με κύρια μέσα την κίνηση, το σώμα και τον φωτισμό, ανέδειξε την κάθε λέξη και την κάθε παύση του έργου με μαεστρία και χωρίς καμία δόση υπερβολής σε οποιοδήποτε συναίσθημα. Το κωμικό με το τραγικό εναλλάσσονται τις κατάλληλες στιγμές δίνοντας χώρο το ένα στο άλλο για να τις χρωματίσει όπως αρμόζει.

Οι υπερβάσεις του Ραφαήλ Καριωτάκη στον ρόλο του ως Αλέξη είναι καταιγιστικές, διαθέτοντας χαρακτηριστικά ενός έμπειρου ηθοποιού που ξέρει να χειρίζεται έναν απαιτητικό ρόλο με ψυχολογικές διακυμάνσεις και έντονη σωματική έκφραση. Ο Σπύρος Κατσιάνος κλέβει την παράσταση με το αφοπλιστικό χιούμορ που ενσωματώνει στα κινησιολογικά χαρακτηριστικά του ήρωά του, αποφεύγοντας να πέσει στην παγίδα της καρικατούρας. Η υποκριτική ικανότητα της Τατιάνας Κίρχοφ να μεταλλάσσεται και να ελίσσεται μέσα στον ρόλο της από την επιφάνεια μέχρι τα έγκατά του, δένει σφιχτά το σύνολο των χαρακτηριστικών της παράστασης που την κάνουν ξεχωριστή για την δυναμική της, την αρτιότητά της και την αλήθεια της.

Εξαιρετικές οι πινελιές της Σπυριδούλας Λιαράτσικας στο απλό και σωστά δομημένο σκηνικό, στα κοστούμια ειδικά του οικοδεσπότη που αφήνουν το δικό τους στίγμα, αλλά και στου πρωταγωνιστή που εναλλάσσει το άσπρο και το μαύρο. Η μουσική του Πιέρρου Παπαδάκου και οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη πλαισιώνουν υπέροχα τον ονειρικό χαρακτήρα της παράστασης και το ψυχικό βάθος της.

Το «Γιουκάλι» ανεβαίνει κάθε Σάββατο στις 19:00 στην σκηνή του Μικρού Κεραμεικού και είναι η παράσταση που σε όλους μας έχει κάτι να πει, καθώς ο άνθρωπος είναι το παρελθόν και τα όνειρά του.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Τατιάνα Κίρχοφ
Σκηνοθεσία/ Κίνηση: Φώτης Καράλης
Παίζουν: Ραφαήλ Καριωτάκης, Τατιάνα Κίρχοφ, Σπύρος Κατσιάνος
Sound design/ Μουσική: Πιέρρος Παπαδάκος
Σκηνικά/ Κοστούμια: Σπυριδούλα Λιαράτσικα
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Γαλάνης
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Social Media: Χαρά Αποστολάκη
Αφίσα: Μαρία Ναθαναήλ

Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Παραγωγή: Μικρός Κεραμεικός

Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/mikros-kerameikos-gioukali/?lang=el