Είδαμε την παράσταση Intra muros (εντός των τοιχών) στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Γράφει η Λένα Σάββα

" Το θέατρο είναι ένας τόπος όπου πάντα κάτι συμβαίνει. Ένας τόπος όπου σε διαπερνούν συναισθήματα. Ο ηθοποιός έχει δυο ζωές. Τη ζωή του ρόλου και τη δική του."

Το πολυβραβευμένο έργο του Γαλλοβρετανού Alexis Michalik έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη.

Ένας σκηνοθέτης ο Ρισάρ με βοηθό την ηθοποιό, πρώην σύζυγό του Ζαν και την Κοινωνική Λειτουργό Αλίς, αποφασίζουν να ιδρύσουν ένα θεατρικό εργαστήρι στις φυλακές με τους κρατούμενους. Έρχονται μόνο δύο. Ο νεαρός Κεβίν με βαρύ ποινικό παρελθόν κι ο βαρυποινίτης Άνζ που έρχεται με το ζόρι για χάρη του φίλου του Κεβίν. Το εγχείρημα αυτό αρχίζει με κάποιες απλές σωματικές ασκήσεις. Η συνέχεια είναι απρόσμενη και θα έλεγα συγκλονιστικά απρόσμενη.

"Και τι είναι το θέατρο; Φαντασία. Επομένως κι εμείς θα φανταστούμε μια μπάλα."

Έτσι βήμα το βήμα και με αρωγό τη φαντασία, αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια οι ζωές των κρατουμένων, μπερδεύονται έντεχνα με τις ζωές του σκηνοθέτη και των δύο γυναικών κι όλο αυτό αρχίζει να πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, χάρη στο εξαιρετικό σενάριο του Μισαλίκ και την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη. Σταδιακά τα όρια ανάμεσα φαντασίας και πραγματικότητας ξεθωριάζουν και παύει να γίνεται κατανοητό πού αρχίζει το ένα και πού τελειώνει το άλλο, ποια η φαντασία και ποια η πραγματικότητα.

Ο Παντελής Δεντάκης εδώ, δίνοντας έναν από τους καλύτερους σκηνοθετικούς εαυτούς του, κινεί τα νήματα περίτεχνα, τονίζοντας με έντονες γραμμές την έκβαση του κειμένου και σε κάνει να εμπιστεύεσαι τη ροή, γιατί η έκβαση αγγίζει μέσα σου το κομμάτι της ικανοποίησης που έχει να κάνει με την αποκάλυψη της αλήθειας ή μιας εκδοχής της και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Αυτό και μόνο, σου αρκεί για να φύγεις από το θέατρο πλήρης. Και η πληρότητα αυτή συνίσταται στο ότι ανακαλύπτεις ή ψυχανεμίζεσαι τις δικές σου φυλακές, τους δικούς σου περιορισμούς και μπλοκάρισματα σαν μέρος της προσωπικής σου αυτογνωσίας.
Αυτό άλλωστε είναι το θέατρο. Ένας φάρος που δείχνει το φως. Μέσα μας.....έξω μας....το φως που πάντα φέρνει αλήθεια και θεραπεία.

Η έντονη συναισθηματικά μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, κάποιες φορές δυναμιτίζει την ένταση και κάποιες άλλες προσπαθεί να εξευμενίσει τα πάθη. Η μουσική του είναι ένα μωσαϊκό από συναισθήματα, από εξάρσεις και υφέσεις κι ένα μουσικό σύνορο ανάμεσα στα εξελικτικά κομμάτια της ιστορίας.

Η σιδερένια κατασκευή των σκηνικών της Ηλένιας Δουλαδίρη, δημιουργεί τετραγωνικά σχήματα που μπλέκονται αρμονικά δημιουργώντας μια σύνδεση ανάμεσα στις εκδοχές παρελθόντος και παρόντος, έτσι που εύκολα περνάει η ιστορία από το ένα στο άλλο. Μια ευφυής κατασκευή που διευκολύνει τα χρονικά περάσματα σαν ένα είδος ενεργειακής πύλης.

Έχουμε επίσης εδώ πέντε υποδειγματικές ερμηνείες από την Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Γιώργο Συμεωνίδη, Νικόλα Δροσοπούλου και Αμαλία Νίνου. Πέντε ηθοποιοί με δυνατή χημεία μεταξύ τους κατακτούν τη σκηνή του θεάτρου κι ερμηνεύουν ένα απαιτητικό σενάριο με άψογο αποτέλεσμα. Οι Αϊδίνη κι Ασπιώτης παίζουν διάφορους ρόλους του σεναρίου με ρυθμό αλλαγής ρόλων εξουθενωτικό και είναι απλά απολαυστικοί. Ο Χάρης Συμεωνίδης συγκλονιστικός όταν χάνει τον έλεγχο κι αφήνεται στη μοίρα της ιστορίας του.

Άραγε η φαντασία μπορεί να συμπληρώσει την πραγματικότητα; Ο Μισαλίκ μας λέει ότι μπορεί. Και ίσως όχι μόνο να την συμπληρώσει, αλλά να την υποκαταστήσει. Και ίσως όχι μόνο να την υποκαταστήσει αλλά να σταθεί δίπλα της επάξια σαν μια άλλη πραγματικότητα.
Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τη φαντασία και χωρίς το καλό θέατρο.

Η παράσταση Intra muros συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν κι αποτελεί μια δυνατή εμπειρία για όποιον επιλέξει να την δει!

https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/intra-muros/