Είδαμε την παράσταση Γιοι και κόρες του Γιάννη Καλαβριανού στο Αμφιθέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου

Γράφει η Λένα Σάββα

Η εταιρία θεάτρου Sforaris με αφορμή τα 20 χρόνια από την δημιουργία της και με τη σύμπραξη του πολιτιστικού Οργανισμού "Λυκόφως" ξαναπαρουσιάζει την παράσταση ανανεωμένη με νέους πρωταγωνιστές.
Η παράσταση παρουσιάστηκε αρχικά στο ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής και στο φεστιβάλ Αθηνών 2012.
Παραστάσεις έχουν γίνει στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στη Ζυρίχη, στη Μαδρίτη, σε σχολεία, φυλακές, γηροκομεία.
Το κείμενο έχει μεταφραστεί στα Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Βοσνιακά και Ισπανικά κι έχει τιμηθεί με το βραβείο Κουν ως καλύτερο θεατρικό έργο 2013-2014.
Ο υπότιτλος είναι Μια παράσταση για την αναζήτηση της ευτυχίας.
Με προβλημάτισε γιατί ο Γιάννης Καλαβριανος έβαλε τη λέξη ευτυχία σε αφηγήσεις που αφορούν την ιστορία του τόπου μας. Και με συγκίνησε η συνειδητοποίηση ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ξεκομμένος από την ιστορία της χώρας του και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος και πλήρης αν δεν συμμετέχει στα κοινά με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Γιατί η μοίρα της χώρας μας είναι η δική μας μοίρα κι εκεί πρέπει να εστιάσουμε κι όχι να εκτελούμε εντολές από ξενόφερτα κέντρα εξουσίας, σαν υπνωτισμένοι.

Επιλέχτηκαν 95 αφηγήσεις και προέκυψαν 12 ιστορίες, ξεκινώντας από την Μικρασιατική καταστροφή και φτάνοντας μέχρι την πανδημία του covid.

Ο Γιάννης Καλαβριανός ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες μας, ο σκηνοθέτης-ποιητής, καταγράφει ένα οδοιπορικό αφηγήσεων για τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας, μιας ιστορίας αδιαίρετης, παρ' όλες τις τραγικές -πολλές φορές- διακυμάνσεις της.
Βαλκανικοί πόλεμοι, πρώτος παγκόσμιος, Μικρασία, Ελληνοϊταλικός πόλεμος, πόλεμος με τους Γερμανούς, πείνα και Κατοχή, αλλά και η πρώτη εμφάνιση του σινεμά και μέσα σ' όλα αυτά τα μεγάλα, οι μικρές ασήμαντες ιστορίες αφανών ανθρώπων, ασήμαντες μα και τόσο σπουδαίες, γιατί εξυμνούν το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης και την αταλάντευτη λαχτάρα της να υπερβεί τις αντιξοότητες και να συναντήσει την ευτυχία. Φρούδα ελπίδα ή συνταρακτική δύναμη;

" Η ζωή μας ξαφνικά είχε κοπεί στα δύο. Η ζωή πριν από κείνη τη Δευτέρα και η ζωή μετά που είχαν έρθει τα πάνω κάτω. Η Θεσσαλονίκη βομβαρδιζόταν για οχτώ μέρες."

Οι πέντε ηθοποιοί, άρτια σκηνοθετημένοι, κινούνται από μια εσωτερική δύναμη, που κάνει τα γεγονότα που αφηγούνται, να συμβαίνουν πραγματικά πάνω στη σκηνή με μια αμεσότητα που σε κάνει συμπάσχοντα.
Ο Καλαβριανός με σκηνοθετική μαεστρία, ξεκινά με την αφήγηση και στη συνέχεια την αντικαθιστά με το καθαρό, ατόφιο γεγονός.

"Ξέρετε, μέσα στα καταφύγια, άρχισαν και τα πρώτα φλερτ. Η δική μας γενιά πρωτοαισθάνθηκε τον έρωτα, μέσα στις σειρήνες και το φόβο."

Ο Γιάννης Καλαβριανός σε όλες τις δουλειές του αντιμετωπίζει τον έρωτα σαν ένα ομοούσιο κομμάτι της ύπαρξης και όχι μόνο επί προσωπικού. Αν έρωτας είναι το άνοιγμα της καρδιάς, μπορεί να συμπεριλάβει ολόκληρο το σύμπαν.

Τα ευέλικτα κι έξυπνα σκηνικά της Μαρίας Καραθάνου γίνονται εργαλεία των αφηγήσεων, γίνονται μέρος τους, αφήνοντας μεγάλα περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς.

Η μουσική της παράστασης την οποία σχεδίασε ο Χρύσανθος Χριστοδούλου είναι χειροποίητη.Οι ίδιοι οι ηθοποιοί παίζουν με όργανα, με αντικείμενα με τα χέρια τους, με τις φωνές τους.
Και οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου ακολουθούν με πλήρη ανταπόκριση τις χαρούμενες και σκοτεινές στιγμές των αφηγήσεων.

Μαρία Κωνσταντά, Γιάννης Μαστρογιάννης, Ζωή Μυλωνά, Δήμητρα Ονουφριάδου, Βασίλης Τσαλίκης.
Ερμηνείες διαμαντάκια. Άμεσες φυσικές, αυθόρμητες ζωντανές και οι πέντε δεμένοι σαν γροθιά, αλληλεπιδρούν με θαυμαστό τρόπο, φτιάχνοντας μια παράσταση που σε κρατάει σε όλη τη διάρκεια της.

Η παράσταση τελειώνει με προβολές στις οποίες εμφανίζονται τα αληθινά πρόσωπα των ηλικιωμένων κι ακούγονται κομμάτια από τις εξιστορήσεις τους.
Φεύγεις με μια συγκίνηση κι έναν κόμπο στο λαιμό.
Άνθρωπος! Τι ακριβώς γνωρίζουμε και τι όχι;
Νοιώθεις όμως κι έναν πλούτο μέσα σου σαν να σου χάρισαν όλο τον κόσμο.
Κι αυτό συνιστά μια εξαιρετική παράσταση!!!

https://www.ticketservices.gr/event/gioi-kai-kores/?lang=el