Ένα από τα βασικά γνωρίσματα που με τον καιρό και την περιβόητη «εξέλιξη» του είδους μας αλλάζει κι αυτό μορφές, είναι η μετατόπιση της ευτυχίας, της ευημερίας και του τόπου που ονομάζουμε Παράδεισο, σε έναν κόσμο έξω από τον δικό μας, μακριά από την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις της, μακριά από την στεγνή γη που κατασκευάσαμε και την συντηρούμε με γκρίζα σύννεφα ξερά πάνω από τα σκυμμένα κεφάλια μας. Παίρνοντας ως απλό παράδειγμα την συνθήκη της θρησκείας και της πίστης, αντιλαμβανόμαστε την ζωή ως μια δοκιμασία που θα μας οδηγήσει σε έναν άλλο τόπο, καλύτερο, δίκαιο, όμορφο.

Έχοντας ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι καλύτερο από αυτό που μας δόθηκε, να ανακαλύψουμε την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τον πλασματικό μας κόσμο και να ζήσουμε αιωνίως σε μια απόλυτη και συλλογική ευτυχία, αφηνόμαστε σε Πατέρες-Ηγέτες να μας χειραγωγήσουν στην δική τους Γη της Επαγγελίας με οποιοδήποτε κόστος κι οποιαδήποτε θυσία. Ο καθένας ανυπομονεί για το τέλος του κόσμου, για το σκοτάδι που θα μας οδηγήσει στο νέο φως, για το μετά που μας υποσχέθηκαν πως όλα θα είναι αληθινά και όμορφα.

Ο Tim Crouch αλιεύοντας στοιχεία από το λογοτεχνικό είδος της επιστημονικής φαντασίας, με πινελιές δοκιμιακού λόγου και ποιητικής αφαίρεσης, μας παρουσιάζει ένα έργο ανατρεπτικό και πρωτότυπο τόσο στην θεματολογία όσο και στον τρόπο προσέγγισής του. Δεν διστάζει να φτάσει στον πυθμένα της ψυχικής ευαισθησίας του ανθρώπου, να ταρακουνήσει τα θεμέλιά του και να τον βγάλει εκ νέου στην επιφάνεια των πραγμάτων, στο σημείο ακριβώς που συναντιούνται όλες οι αντιφάσεις που τον ορίζουν.

Στην «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια ΣΩΤΗΡΙΑ», μεταφερόμαστε από το παρόν στο μέλλον, σε μια πορεία προκαθορισμένη και καταγεγραμμένη όπου όλα ξεκινούν από μια εμπειρία θανάτου. Όταν ο Μάιλς και η Άννα, κάνουν βόλτα με τα παιδιά τους Μπόνι και Φίλιξ στις όχθες μιας λίμνης, ο μικρότερος γιος τους πέφτει μέσα στο παγωμένο νερό. Ο πατέρας του βουτάει για να τον σώσει, όμως δεν τα καταφέρνει. Ο Φίλιξ πεθαίνει και ο Μάιλς μεταφέρεται σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο. Δεκαπέντε χρόνια μετά από την στιγμή που βρισκόμαστε στο θέατρο, βλέπουμε την Μπόνι, που πλέον ονομάζεται Σολ, να κοιμάται μόνη στο χορτάρι. Ξαφνικά ξυπνάει και νιώθει μια παρουσία δίπλα της που της είναι ξένη. Κρατάει στα χέρια της το βιβλίο που καθορίζει τις λέξεις και τις πράξεις της. Είναι η μέρα που όλα τελειώνουν, η μέρα που το απόλυτο σκοτάδι θα κυριέψει τον κόσμο, η μέρα που η έκλειψη του ήλιου θα είναι ολοκληρωτική και παντοτινή.

Η Άννα προσπαθεί να προσεγγίσει την Σολ, να της μιλήσει, να την ξυπνήσει από τον λήθαργο κι από την λήθη, να της θυμίσει ποια είναι και τι γυρεύει εδώ, να της δείξει που έχει βρεθεί και τι την περιμένει. Η Σολ της λέει πως η μητέρα της έχει πεθάνει, πως είναι θαμμένη κάτω από αυτό το χώμα, πως δεν υπάρχει πια. Η Άννα της μιλάει για το σχίσμα πριν από δέκα χρόνια, για τις φίλες της που έφυγαν μαζί με τις υπόλοιπες γυναίκες, για την παλιά εποχή που ήταν όλοι μαζί, για την ζωή μακριά από εκεί. Η Σολ πιστεύει τον πατέρα της, τον ηγέτη που μέσα στον πάγο είδε το τέλος του κόσμου και όλα όσα συμβαίνουν μέχρι σήμερα, το μέρος στο οποίο βρίσκονται, το σκοτάδι που θα τους αγκαλιάσει. Η Άννα παραβίασε τον φράχτη για να σώσει την Σολ και να την ξαναπεί Μπόνι και μοιάζει να τα καταφέρνει. Όμως ο πατέρας της την αναζητεί καθώς ο χρόνος μετράει αντίστροφα προς αυτό που αποζητούν και προορίζονται εδώ και δεκαπέντε χρόνια: τη λύτρωση, τη σωτηρία.

Καθισμένοι σε κύκλο, με το βιβλίο στα χέρια, τα κινητά κλειστά σε φακέλους και ζεστό τσάι σε χάρτινα ποτηράκια, με μια άσκηση διαλογισμού να μας αγκυροβολεί στο παρόν, συμμετέχουμε όλοι μαζί στην τελετή του μέλλοντος, στα λόγια που θα ειπωθούν λίγο πριν η νύχτα πέσει για πάντα. Σε μια διαδραστική πρωτόγνωρη και εκστατική εμπειρία, όπου το έργο έχει ήδη παιχτεί κι ο θεατής γίνεται μέρος της τέλεσής του, δοκιμαζόμαστε και προβληματιζόμαστε άμεσα για τα συστήματα ολοκληρωτισμού που διογκώνονται στην εποχή μας, για τον πλαστικό κόσμο στον οποίο ανήκουμε, για τα λάθη και τις ρωγμές που μας καθορίζουν, για τις δυνάμεις που δεχόμαστε να μας αφανίσουν.

Η Νοεμή Βασιλειάδου ως Μπόνι (ή Σολ) έχει όλες τις ποιότητες και την σωματική και κινησιολογική έκφραση που ταιριάζει σε έναν ρόλο μιας γυναίκας που δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον κόσμο αλλιώς πέρα από τα ήδη γραμμένα λόγια ενός βιβλίου, μιας καταγεγραμμένης ιστορίας, και την ταραχή καθώς αντικρίζει το άγνωστο κατάματα. Καταιγιστική η μοναδική Πέγκυ Τρικαλιώτη που διοχετεύεται πλήρως στα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, στο φορτίο και το βάρος που σηκώνει ο ρόλος της, γεμίζοντας τον χώρο, τον χρόνο και το έργο εν γένει με την δυναμική και τον παλμό της. Κατάλληλος για ηγέτης κι αρχηγός αίρεσης, με πραότητα και στιβαρότητα που απαιτεί αυτός ο σκοπός, ο Γιώργος Βαλαής είναι εξαίρετος ως Μάιλς και ως οικοδεσπότης σε αυτή την μυσταγωγική τελετή. Ο ρόλος του Μάιλς έχει διπλή διανομή, με τον Γιώργο Βαλαή να τον μοιράζεται με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη (αναλυτικά οι ημερομηνίες που ο καθένας πρωταγωνιστεί στο τέλος του κειμένου).

Ο Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος δημιουργεί μια ιδιαίτερη συνθήκη για ένα κοινό που μάλλον δεν είναι και τόσο εκπαιδευμένο για τέτοιες καταστάσεις. Είναι επαναστατικός και μόνο με την απόπειρα παρουσίασης ενός τέτοιου έργου, σε έναν αντισυμβατικό μάλιστα χώρο. Με ασυνήθιστα θεατρικά χαρακτηριστικά όπως η διάδραση και η συμμετοχή του θεατή στο έργο, ο Ραπτοτάσιος δοκιμάζει και δοκιμάζεται εύστοχα απέναντι σε απαιτήσεις που απέχουν παρασάγγες από τον δικό του σκοπό. Θεωρώ την προσέγγιση και την δουλειά του, το τόλμημα και την επιμονή του βαθιά συγκινητικές και ουσιαστικές σε αντίθεση με πολλές παρόμοιες απόπειρες που ξεφεύγουν από το νόημα και το κέντρο. Αφήνει χώρο ανοιχτό στο κείμενο και στις αρετές του, στην ποιητική του και στην φιλοσοφία του, χωρίς να το καπελώνει με ευρήματα που δεν τα αναδεικνύουν. Αξιοποιεί τον κύκλο και την φιλοσοφική του έννοια προς όφελος και του έργου και του προβληματισμού που γεννάει.

Η μουσική και το sound design του Jeph Vanger βάζουν τον θεατή στην ατμόσφαιρα του έργου και τον καταβυθίζουν στον πυρήνα και στην ουσία του, σε συνδυασμό και με τον λιτό και έξυπνο φωτιστικό σχεδιασμό του Αλέκου Αναστασίου. Η Μαρία Σεσίλ Ιγγλέση έχει σχεδιάσει με απόλυτη ακρίβεια και απλότητα τα κοστούμια που ταιριάζουν άρτια στο σκηνικό και στον σχεδιασμό του χώρου. Ειδική μνεία αξίζει το βιβλίο που επιμελήθηκε η Κάπα Εκδοτική με την υπέροχη εικονογράφηση της Rachana Jadhav.

Ρόλο βοηθού σκηνοθέτη επιτέλεσε ο Αλέξανδρος Πάνου, χάρη στην πολύτιμη συμβολή του οποίου λαμβάνει χώρα η άρτια παραγωγή της παράστασης.

Η «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια ΣΩΤΗΡΙΑ» ανεβαίνει κάθε Παρασκευή, Σάββατο (διπλή παράσταση) και Κυριακή στον Χώρο ΦΙΑΤ στο Κουκάκι και είναι μια συλλογική θεατρική εμπειρία στην οποία αξίζει να αφεθείτε ολοκληρωτικά, να την βιώσετε στο παρόν, να οδηγηθείτε μαζί της στο μέλλον.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση/ σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος
Μουσική & Sound design: Jeph Vanger
Κοστούμια: Μαρία Σεσίλ Ιγγλέση
Σύλληψη σκηνικού: Αλέξανδρος Ραπτοτάσιος
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου
Εικονογράφηση Βιβλίου: Rachana Jadhav
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Πάνου
Σκηνογραφία: Marco Turcich, Antonello Corvaro
Ψηφιοποίηση σκηνογραφίας: Δημοσθένης Κλιμενωφ
Πρωταγωνιστούν: Πέγκυ Τρικαλιώτη, Νοεμή Βασιλειάδου
και σε διπλή διανομή ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και ο Γιώργος Βαλαής
Διανομή:
Γιώργος Βαλαής: 01/11 (19.00), 07/11, 08/11 (19.00), 14/11, 15/11 (19.00 & 21.15), 16/11, 21/11, 22/11 (19.00), 28/11
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: 01/11 (21.15), 02/11, 08/11 (21.15), 09/11, 22/11 (21.15), 23/11

Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/sotiria-fiat/?lang=el