Είδαμε την παράσταση PARADISE ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα - 3ος Χρόνος στο θέατρο ΡΕΚΤΙΦΙΕ - Κέντρο Έρευνας Μικτών Παραστατικών Τεχνών
Γράφει η Ρίτα Μπούτση

Η παράσταση PARADISE ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα, που συνεχίζει για τρίτη χρονιά στο ΡΕΚΤΙΦΙΕ, λειτουργεί σαν μια ωμή κάθοδος – και ταυτόχρονα άνοδος – στα στρώματα της βίας που κληρονομούμε, αναπαράγουμε και βαφτίζουμε με τα ονόματα των μύθων μας. Τρεις νέοι ερμηνευτές, δύο θηλυκές και ένας αρσενικός σκηνικές παρουσίες, με άρτια χημεία και κατανομή μεταξύ τους, στέκονται σαν παιδικοί φίλοι που μεγάλωσαν μέσα στην ίδια αυλή της ωμότητας. Με ενέργεια χείμαρρου και σωματική αλήθεια, αδειάζουν στη σκηνή έναν “κουβά” βίας που κουβαλούν από τα παιδικά χρόνια έως την ενηλικίωση.

Η παράσταση ταξιδεύει από το “ισόγειο” της αθωότητας – εκεί όπου η βία πρωτοσυστήνεται σχεδόν ως παιχνίδι – μέχρι τον “παράδεισο”, όπου οι αιματοβαμμένες υπάρξεις καταλήγουν να αναζητούν κάθαρση που δεν έρχεται ποτέ. Στο ενδιάμεσο, περνάμε από δημοτικά τραγούδια, παραλογές, βιβλικές αφηγήσεις, και μια σκηνική ασυναρτησία που λειτουργεί σαν χαμογελαστή μάσκα πάνω από μια σκοτεινή αλήθεια. 

Το έργο θέτει ένα αδυσώπητο ερώτημα:
Τι θα έλεγαν η Εύα, ο Αδάμ, η Λίλιθ για όλες τις κληρονόμους της βίας;
Και η απάντηση είναι σιωπηλή· τα θύματα δεν μιλούν. Μόνο οι θύτες μένουν να αφηγηθούν την ιστορία — εκτός αν, κάποτε, η εκδίκηση αποφασίσει να μιλήσει εκ μέρους τους.

Με αναφορές σε καθημερινές ιστορίες, σε γυναικείες απώλειες που δεν καταγράφτηκαν ποτέ σε “επίσημους” πολέμους, με ένα παπούτσι Μαίρη Πόπινς του οποίου η ομπρέλα σωτηρίας δεν άνοιξε, και έναν αφηγητή που σκάβει τις πληγές της υπαίθρου, η παράσταση θυμίζει ότι το συλλογικό μας “ταρατατζούμ” — αυτό το καρμικό χρέος που κληροδότησε ανδρική βία — συνεχίζει να στάζει κόκκινο.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις στάχτες μύθων και σωμάτων, μένει στο κέντρο της σκηνής ένα μήλο.
Το πρώτο αντικείμενο που κάποτε κατηγορήθηκε για όλα.
Ένα μήλο που δεν έφταιξε ποτέ.
Ένα μήλο που δαγκώθηκε, όχι από περιέργεια, αλλά από ανάγκη να καταλάβουμε τον κόσμο.

Κι ίσως τελικά, αυτό το μήλο — κατακόκκινο σαν τα αίματα που σωρεύτηκαν πριν από εμάς — να είναι το μόνο που θυμίζει πως η πτώση δεν άρχισε με μια γυναίκα, αλλά με μια κοινωνία που έμαθε να κατηγορεί τις γυναίκες.

Αν ο Παράδεισος χαθεί ξανά, ας είναι γιατί επιτέλους τολμήσαμε να δαγκώσουμε την αλήθεια.

PARADISE ή μια ιστοριούλα χωρίς καμία τραγικότητα - 3ος Χρόνος :: TicketServices.gr