Η μετάφραση του Γκάτσου εξίσου υπέροχη! Η ρεαλιστική σκηνοθετική προσέγγιση της Έφης Μεράβογλου, έξυπνη! Το σκηνικό του Ευγένιου Αβανιτάκη, εξαιρετικό! Αλλά το σημαντικότερο όλων, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι η άψογη συνεργασία μεταξύ των μελών. Είμαστε μια ομάδα με όρεξη και πολλή αγάπη γι’αυτό που κάνουμε και στην ομάδα αυτή δεν υπάρχουν εγωισμοί και ανταγωνισμοί, παρά μόνο σεβασμός και αλληλεγγύη. Είμαστε εκεί η μία για την άλλη. Αν είναι κάτι που με κάνει να νιώθω περήφανη γι’αυτή την παράσταση, είναι η συνεργασία μου μ’αυτά τα υπέροχα πλάσματα. Είμαι ευγνώμων!

Πως προσέγγισες τον ρόλο σου, αυτόν της Μπερνάρντα;

Στην αρχή κάναμε μια ομαδική έρευνα για την ζωή των γυναικών στην Ισπανική επαρχία την εποχή που γράφτηκε το έργο. Στην συνέχεια η καθεμιά έκανε την έρευνα της σύμφωνα με το ρόλο και τον χαραχτήρα που ήθελε να χτίσει. Εγώ προσωπικά άρχισα να ανακαλώ στην μνήμη μου τις γιαγιάδες και τους παππούδες μου στο χωριό. Τις νοοτροπίες τους, τις συμπεριφορές τους, τις δράσεις τους μέσα στο σύνολο της κοινωνίας αλλά και μέσα στην οικογένεια. Σιγά σιγά προχώρησα στην παρατήρηση γυναικών πρώτα στο στενό μου οικογενειακό κύκλο, μετά στον φιλικό, στον κοινωνικό κοκ. Μέχρι και σήμερα που μιλάμε δεν έχω πάψει να παρατηρώ συμπεριφορές και ιδιοσυγκρασίες γυναικών και να παίρνω στοιχεία για τον ρόλο. Το μαγικό είναι ότι σε κάθε παράσταση η Μπερνάρντα εξελίσσεται και μαζί μ’ αυτήν κι εγώ.

Τι σημαίνει για εσένα αυτό το έργο;

Το έργο αυτό με βρήκε σε ένα μεταβατικό στάδιο, είχα ανάγκη για μια βαθύτερη ενδοσκόπηση και μαζί με τον εγκλεισμό της καραντίνας  ήρθε και έδεσε....
Με έκανε να προβληματιστώ, να συνειδητοποιήσω,

να διαπιστώσω, να νευριάσω, να πιστέψω…

Με δίδαξε, με ωρίμασε...
Στην παρούσα φάση της ζωής μου εκεί που έδωσα μεγαλύτερη βαρύτητα ήταν τα εξής παρακάτω:

Η θέση της γυναίκας στην κοινωνία, που εδώ στον δυτικό κόσμο ναι μεν έχουν καλυτερεύσει τα πράγματα, αλλά δυστυχώς  έχουμε πολλή δουλειά ακόμα...
Ο φόβος, που θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο τροχοπέδη για την εξέλιξη ενός ανθρώπου και μιας κοινωνίας.
Η χρήση της εξουσίας και τι σόι άνθρωποι μπορεί να είμαστε αν ποτέ μας δοθεί εξουσία. Θα την χρησιμοποιήσουμε για το κοινό καλό ή για προσωπικό συμφέρον και έπαρση? Η Μπερνάρντα για παράδειγμα έχει εξουσία, είναι γυναίκα, μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα έστω μέσα στο σπίτι της αλλά  παρ'όλα αυτά υπηρέτησε το παλιό καθεστώς της καταπίεσης...
Και η ομπρέλα όλων των παραπάνω, πάντα κατά την προσωπική μου γνώμη, είναι η ελευθερία και πόσο σημαντικό αγαθό είναι για τον άνθρωπο.
Αρκεί η ελευθερία μας σταματά εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου και όχι εκεί που ξεβολεύει τον άλλον.

Οπότε όπως καταλαβαίνετε το έργο αυτό σημαίνει πολλά για μένα αλλά κυρίως επειδή μου έδειξε τον δρόμο για το τι θέλω να πρεσβεύω στην ζωή μου που δεν είναι άλλο από την ελευθερία της επιλογής ή αλλιώς την επιλογή της ελευθερίας…

Τι έχετε ακούσει από το κοινό μέχρι στιγμής; Τι εντυπώσεις αφήνει η παράσταση;

Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που μας έχει δει είναι κυρίως από στόμα σε στόμα, αυτό από μόνο του λέει πολλά για μένα… Συνήθως μας λένε με ενθουσιασμό το πόσο ρεαλιστικό είναι και

πόσο πολύ παρασύρονται στην ιστορία μας. Το νιώθουν, το ζουν, συγκινούνται και σίγουρα κάποιοι ταυτίζονται και συμπάσχουν με τις ηρωίδες μας. Πριν λίγες μέρες, μετά την παράστασή μας, μια παρέα κάθισε στο φουαγιέ του Εργοταξίου και άρχισε να κουβεντιάζει για το έργο, για το Λόρκα, για τα θέματα που θίγονται, για το τι τους άρεσε, τι τους προβλημάτισε, τι τους θύμωσε, τι συνειδητοποίησαν… πόσο όμορφο ήταν αυτό! Το θέατρο δεν είναι μόνο διασκέδαση, το θέατρο αφυπνίζει και δεν πρέπει να φιμώνεται…

Είναι επίκαιρο το έργο κατά τη γνώμη σας;

Κατά την γνώμη μου το συγκεκριμένο έργο είναι πάντα επίκαιρο γιατί είναι πολυδιάστατο, πολυεπίπεδο και διαχρονικό. Μπορείς να το παρακολουθήσεις σαν μια απλή ιστορία όπως επίσης μπορείς να το ταυτίσεις ή το παραλληλίσεις σε πολιτικό, θρησκευτικό, κοινωνικό επίπεδο. Υπάρχει ο εγκλεισμός, ο καθωσπρεπισμός, ο φόβος, η κατάχρηση εξουσίας και άλλα πολλά… Αν αναφέρεστε όμως στις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς και στα δικαιώματα των γυναικών, τότε ΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ είναι επίκαιρο. Και αυτό που με θλίβει και με θυμώνει περισσότερο είναι ότι ακόμα γύρω μας υπάρχουν Μπερνάρντες που μπορεί να μην κραδαίνουν την μαγκούρα τους ή να μην υψώνουν τον τόνο της φωνής τους για να εκφοβίσουν, όμως σίγουρα έχουμε ακούσει να λένε: « Τι φορούσε? Τα ήθελε και τα έπαθε…» , «δεν έπρεπε να φέρει αντίρρηση και να αντιμιλήσει…» , «δεν φταίει αυτός, τον προκάλεσε…» και άλλα τέτοια που ΔΥΣΤΥΧΩΣ ξεστομίζονται και από γυναίκες….

Ποια είναι αγαπημένη σας στιγμή στην παράσταση;

Αγαπημένη στιγμή είναι από πριν ξεκινήσει η παράσταση, είναι η στιγμή μου μαζευόμαστε και στήνουμε το σπίτι μας. Όλα γίνονται τόσο αρμονικά, τόσο όμορφα και συντονισμένα, η καθεμιά ξέρει τι πρέπει να κάνει, η συνεννόηση γίνεται με τα μάτια. Και εννοείται πως δεν λείπουν τα πειράγματα και τα γέλια…

Κατά την διάρκεια είναι πολλές οι στιγμές και σε κάθε παράσταση και διαφορετικές. Έχω όμως τρεις σταθερές που απολαμβάνω. Η μία είναι στην αρχή της δεύτερης πράξης που μαζεύονται στο τραπέζι η Πόνθια με τις κόρες μου και συζητάνε, γελάνε, κουτσομπολεύουν… τις ακούω από πίσω και πολύ τις χαίρομαι! Οι άλλες δυο είναι στην τρίτη πράξη. Η μία είναι όταν η μικρότερη κόρη μου η Αδέλα μας μιλάει για τ’ αστέρια και για το πόσο πολύ της αρέσουν και είναι τόσο όμορφη, το ήρεμη, τόσο αποφασισμένη και σχεδόν με προειδοποιεί γι΄αυτά που επρόκειτο να συμβούν… Και η τελευταία και πιο αγαπημένη όλων είναι όταν βγαίνει η μάνα μου η Μαρία Χοσέφα και περιπλανιέται σαν πνεύμα, σαν στοιχειό, μέσα στο ήσυχο και σκοτεινό μας σπίτι και εκλιπαρεί απεγνωσμένα να την βγάλουν έξω και κραυγάζει για λίγο φως, για λίγη χαρά, για λίγη ελευθερία… Πάντα μα πάντα με συγκίνει!