Συνέντευξη του Σταύρου Μόσχη στο θεατρο.gr, με αφορμή την παράσταση «Θα γίνω η Μήδεια - κανείς δεν μαρτυρεί για τον μάρτυρα» στο θέατρο Άβατον.

Κύριε Μόσχη καλησπέρα σας και καλωσορίσατε στην σελίδα μας. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα πράγματα για εσάς ώστε να σας γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας;
Πώς προέκυψε το θέατρο στην ζωή σας;

Συνήθως, δεν ξέρω τι να λέω για μένα, επιτρέψτε μου, όμως, για το θέατρο να σας πω μια μικρή ιστορία: ενώ αρκετά μικρός έλεγα πως θα γίνω ορθοδοντικός – φορούσα σιδεράκια και είχα επηρεαστεί – κάποτε οι γονείς μου αποφάσισαν να μας συστήσουν – εμένα και τον αδερφό μου – στο θέατρο που γίνεται στην Αθήνα: όμως, σε πολύ μεγάλες δόσεις. Να βλέπουμε διαφορετική απογευματινή, και διαφορετική βραδινή παράσταση, και να ξαναγυρνάμε στο θέατρο της απογευματινής, το βράδυ, να συγχαρούμε τους ηθοποιούς. Και πάλι το ίδιο την επόμενη μέρα – το να θέλω να τα δω όλα όταν πηγαίνω ταξίδια, μου έμεινε κουσούρι. Όπως μου έμεινε και η επιθυμία της σκηνής. Πρώτη παράσταση που είδα ποτέ, ήταν το Όνειρο Θερινής Νυκτός του Σαίξπηρ και το περίεργο είναι πως θυμάμαι ακόμη κάτι από εκείνο το βράδυ. Καθόμουν στο δεξί διάζωμα της πλατείας και άρχισα να σκέφτομαι πως κι εγώ θέλω να το κάνω αυτό. Όλοι πίστεψαν πως θα μου περάσει.Μαντέψτε. Δεν μου πέρασε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Έδωσα κάποτε πανελλήνιες και πέρασα σε μία σημαντική σχολή: το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, όπου σπούδασα υποκριτική και σήμερα είμαστε εδώ, αγκαλιά με τη γνώση πως η υποκριτική είναι μια εργασία δύσκολη πίσω από τα φώτα.

Θα μας πείτε 5 πράγματα για τον εαυτό σας, που ξέρουν κυρίως οι πολύ αγαπημένοι σας;

Οι γύρω μου πιστεύουν πως είμαι τρελός, και μάλλον όντως είμαι. Επίσης, οι πολύ κοντινοί μου ξέρουν πως συγκινούμαι πολύ εύκολα με πράγματα που δε θα περίμενε κανείς να συγκινηθώ, που όμως δε θα παραθέσω γιατί αρκεί να γελούν με αυτά οι δικοί μου, μόνο... Όταν κάτι θέλω να πετύχει ή να φτάσει,ας πούμε, σε μία ολοκλήρωση, τότε μάλλον θα φέρω τον κόσμο ανάποδα για να πετύχει, και μέχρι να τελειώσει θα αγχώνομαι ασταμάτητα. Μου αρέσει πολύ να καλώ κόσμο στο σπίτι και να κάνουμε απλά πράγματα: να μαγειρέψουμε ή να παραγγείλουμε ακόμα καλύτερα (πράγμα για το οποίο αντιμετωπίζω τη χλεύη όλων), να δούμε ταινία ή να τραβήξουμε ένα αστείο από τα μαλλιά για ώρες. Συνήθως αυτό το κάνω εγώ: μια φίλη έχει πει «Αφού έκανες αστείο μπροστά στον Σταύρο, ξέρεις ότι θα το επαναλάβεις εκατό φορές». Μου αρέσει η επανάληψη ή η ασφάλεια της παρέας μου. Κι ακόμα:όσο εύκολα θα με δεις να γελάω μπροστά σε κόσμο, τόσο εύκολα θα με δεις και να κλαίω. Στο μυαλό μου είναι περίπου το ίδιο.

Πώς δημιουργήθηκε,η Ομάδα Θεάτρου Exitus; Από ποιους αποτελείται;

Η Ομάδα μας δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 2022, και συζητιέται από το προηγούμενο καλοκαίρι. Είμαστε τέσσερις ηθοποιοί: η Χρύσα Γούτου, η Αμαλία Διακάκη, η Φανή Καλογήρου-Βαλτή κι εγώ. Συναντηθήκαμε όλοι μας στο Τμήμα Θεάτρου και αφού μας συνέδεσαν πολλές νύχτες ή μέρες με«μήπως δεν κάνω», και «πολύ δύσκολο δεν είναι αυτό;», ή «μην απογοητεύεσαι», και με πολύ γέλιο, αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί.Έχουμε στόχο να κάνουμε θέατρο, να δημιουργούμε, και να προχωράμε όσο μπορούμε να προχωρήσουμε, αφού πιστεύουμε τόσο ο ένας στον άλλο. Κι εγώ, μεταξύ μας, πιστεύω πολύ!

Φέτος, πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Θα γίνω η Μήδεια - κανείς δεν μαρτυρεί για τον μάρτυρα» στο θέατρο Άβατον.
Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση και για τον ρόλο σας;

Αυτή η παράσταση με συντρόφευσε σε ένα μεγάλο μέρος της τελευταίας περιόδου, που η ζωή για όλους μας ήταν πολύ έντονη. Γι’ αυτόν τον λόγο εμπλέκομαι συναισθηματικά πολύ με το αποτέλεσμα που έχουμε φτιάξει. Κατά τη γνώμη μου, το πρόσωπο της Μήδειας είναι ένα πρόσωπο αδικαιολόγητο και ανυπεράσπιστο, που εξηγείται σκηνικά, συχνά, με μια εικόνα «μαύρης μάγισσας» ή «απόλυτα τρελής». Σε αυτήν την παράσταση,όμως, είναι για εμάς κάτι πέρα από αυτό. Είναι ένα πρόσωπο, που το παράπονό του, μ’ έναν τρόπο, αφέθηκε να χαθεί, παρόλο που στο τέλος της τραγωδίας αποθεώνεται. Στην παράσταση παρουσιάζουμε τον μύθο μέσα από την οπτική και τα μάτια του Αγγελιαφόρου, που «είδε» την τραγωδία να συμβαίνει, κι έρχεται τώρα να την αφηγηθεί. Κι αυτό – ας μην τον πούμε ρόλο – είναι το πρόσωπο που υπερασπίζομαι. Όμως, επειδή δεν του φτάνει η αφήγηση, κάποτε γίνεται τα ίδια τα πρόσωπα. Γίνεται η Μήδεια, ο Ιάσωνας, ο Κρέων, ο Χορός,προσπαθώντας να εξηγήσει τα συμβάντα και τις πράξεις τους, μέχρι τελικά να βρει απαντήσεις σε αυτά που ψάχνει. Δεν είμαι σίγουρος αν τις βρίσκει ποτέ.

Σε τι κοινό απευθύνεται η συγκεκριμένη παράσταση; Τι μήνυμα θέλει να περάσει στους θεατές;

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ένα θέατρο που να απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο που θα ήθελε να δει θέατρο, και να ακολουθήσει μια ιστορία. Η παράσταση είναι φτιαγμένη ώστε να συμπληρώνεται από τον θεατή, ο οποίος παρακολουθεί μία ιστορία στην οποία μπορεί να προβάλει πάνω της τις δικές του ερμηνείες. Κι αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό για ένα έργο που ανήκει στο τραγικό σώμα. Η παράσταση δεν πρόκειται, βέβαια, για μια απλούστευση της τραγωδίας, αλλά για μια πράξη αφήγησης που αφήνει τον καθένα να φύγει με το βάρος ή τη σκέψη που θα διαλέξει εκείνος. Κι έτσι, αν θα μπορούσα να πω για ένα μήνυμα, θα μιλούσα περισσότερο για μια «μετακίνηση». Αυτό είναι που θέλουμε περισσότερο: τη μετατόπιση του θεατή μετά το τέλος, κι όχι ένα απλό τέλος. .

Ποιό είναι το αγαπημένο σας βιβλίο, το αγαπημένο σας τραγούδι και το αγαπημένο σας σημείο στην πόλη;

Έχουμε και λέμε: Πάντα και για πάντα θα αγαπώ το Η ζωή εν τάφω Του Στρατή Μυριβήλη, κι ακόμη πιο μέσα, την ενότητα Η μυστική παπαρούνα που ο στρατιώτης, μέσα στο χαράκωμα, βρίσκει ένα ανθισμένο λουλούδι και θέλει να τιναχτεί από ευτυχία...Κι έπειτα: Δρόμοι παλιοί, το μελοποιημένο του Αναγνωστάκη, γιατί έχει κάτι απόλυτα συγκινητικό, αυτός ο τύπος που προχωράει «μέσα στη νύχτα, χωρίς να γνωρίζει κανέναν, κι ούτε κανένας τον γνώριζε» αλλά συνεχίζει να προχωράει, και να προχωράει...Στην πόλη, αν είμαι καλά, γιατί και η ζωή έχει... φοβερή πλάκα ώρες – ώρες,δε με νοιάζει όπου κι αν είμαι. Αρκεί να είμαι καλά.

Πέρα από την παράσταση αυτή, υπάρχουν και άλλα άμεσα σχέδια για την φετινή σεζόν;

Όσο πλησιάζει το καλοκαίρι, θα ετοιμαζόμαστε με την Ομάδα για τον χειμώνα που έρχεται. Ήδη έχουμε ξεκινήσει συζητήσεις και αναγνώσεις για να βρούμε αυτό που θα μας κινήσει όλους να δουλέψουμε παρέα. Κατά τ’ άλλα για αυτό το καλοκαίρι θα ήταν πολύ χρήσιμο ένα ταξίδι, κάπου που δεν έχω πάει,περίπου για σαράντα πέντε μέρες!

Θα θέλατε να κάνετε μια ευχή ή κάποιο σχόλιο για το θεατρο.gr;

Αν δεν έχω γίνει αρκετά ρομαντικός ή περίεργος, θα γίνω τώρα: Σε όλους και όλες, φίλους –ες, γνωστούς –ες, αγαπημένους –ες, στον εαυτό μου, σε εσάς στο θεατρο.gr, και στους αναγνώστες –τριες σας, εύχομαι να προχωράμε και να έχουμε τη δύναμη να λέμε «συγγνώμη», ή «ευχαριστώ», ή «σε αγαπάω»,ή κάτι απ’ όλα αυτά που αφήνουμε τη ζωή να περνάει και δε λέμε...

Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ.