Συνέντευξη του ηθοποιού και της σκηνοθετικής ομάδας της παράστασης «Νικόλας Άσιμος: Εγώ με τις ιδέες μου...», στο Θέατρο 2510.

 Ανδρέας Ζαφείρης

Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον Νικόλα Άσιμο; Από πού αντλήσατε το υλικό σας για την συγγραφή του έργου;

Στην Τέχνη, σε αντίθεση με την επιστήμη, η απόφαση για να «ασχοληθείς» με κάποιον επώνυμο, δεν προκύπτει σαν μια λογική διαδικασία, αλλά σαν μια παρόρμηση. Κάπου στη καρδιά μου ήταν κρυμμένος ο Νικόλας, κάτι ψιθύριζε, κάποια στιγμή θέλησε να βγει στο φως και να μιλήσει ανοιχτά. Άρα το πρωτογενές υλικό το άντλησα από μέσα μου: εφηβικά δωμάτια, μνήμες, τραγούδια, νύχτες με φωτιές στα οδοστρώματα, φίλοι που χάθηκαν, ουτοπίες που προδόθηκαν. Ήταν όλα εκεί. Το υπόλοιπο υλικό ήταν θέμα έρευνας και αρχείων.

Είναι τυχαία η ενασχόληση σας με προσωπικότητες που έζησαν και έδρασαν στα Εξάρχεια; Η έχετε μια φανερή αδυναμία στους "συντοπίτες" του 2510;

Όχι δεν είναι τυχαία. Στα Εξάρχεια είμαι από τα εφηβικά μου χρόνια. Έχω μείνει 12 χρόνια, έχω αλλάξει 3 σπίτια. Δίπλα ήταν το σπίτι του Λαπαθιώτη, πιο πέρα το τελευταίο του Άσιμου, για καφέ πηγαίναμε στο στέκι της Γώγου, περπατάμε στους δρόμους που ο Σιδηρόπουλος τραγουδούσε κάποιο ρεφραίν , η Λαμπέτη διάβαζε το σενάριο της Ίρμας , η Παξινού συναντούσε τον Μινωτή στη βεράντα τους και ο Κουν έτρωγε στο ίδιο πάντα τραπέζι στον μπάρμπα-Γιάννη. Πως να τους προσπεράσεις χωρίς να σε σκεπάσει ο ίσκιος τους;

Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι του Νικόλα Άσιμου;

Το αγαπημένο μου είναι ο Μπαγάσας, γιατί συνδέεται με μια σκληρή προσωπική μνήμη. Όμως το σύνολο των τραγουδιών του, ακόμη και τα λιγότερο «γνωστά» αποτελούν ένα σημαντικό έργο, που ακόμη δεν έχει βρει την θέση που του αξίζει. Δεν είναι εύκολα τα τραγούδια του Άσιμου. Τόσο ο στίχος όσο και η μουσική δεν ήταν δυνατό να αποκωδικοποιηθούν την εποχή που γράφτηκαν. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα τους να μελετηθούν από τους νέους δημιουργούς. Να διαβαστούν τα «κάτω κείμενα» , να αναγνωστούν σε όλη τους την πολυπλοκότητα τα μηνύματα τους, να ακουστεί δυνατά η οργισμένη τρυφερότητα που τα διατρέχει.

Βαγγέλης Παπαχρήστος

Φωτογραφία: Παναγιώτης Λουκόπουλος

Θα μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση που πρωταγωνιστείτε;

Μακάρι να χωρούσαν τα πάντα σε μια παράσταση. Από τραγούδια, μέχρι ιστορίες, μέχρι αφηγήσεις. Από εκεί και πέρα σε ό,τι αφορά το θέαμα, μέσα σ'αυτή την 1,5 ώρα, πιστεύω, βλέπει κανείς όλα τα σημαντικά σημεία της ζωής του Νικόλα Άσιμου. Κάποιες φορές με έναν απλό σχολιασμό, κάποιες άλλες με χιούμορ. Σίγουρα πάντως γίνεσαι τα μάτια του και παίρνεις ξεκάθαρα την εικόνα του πως "μας έβλεπε"!

Τελικά στην Ελλάδα του σήμερα θα "χωρούσε" καλύτερα ο Άσιμος απ' ότι στην εποχή του;

Όταν ένας άνθρωπος βγαίνει και βροντοφωνάζει για την αδικία, την εκμετάλλευση, την ρεμούλα και το παρακράτος σε μια εποχή που οι περισσότεροι καλοπερνάν, γλεντοκοπάνε και πιστεύουν πως αυτό θα κρατήσει για πάντα, με το λιγότερο που θα τον χαρακτηρίσουν είναι η τρέλα. Τους ξεβολεύεις βλέπεις. Τους χαλάς την ησυχία. Αυτός ήταν, για μένα, ο Νικόλας Άσιμος! Σήμερα αν πιάσω κουβέντα στο μπαρ που δουλεύω με 10 πελάτες, τουλάχιστον οι 9, μπορεί και οι 10, θα είναι απεγνωσμένοι με όλα αυτά που έθιγε ο Άσιμος εκείνη την εποχή. Οπότε στην ερώτηση αν θα χωρούσε καλύτερα στην Ελλάδα του σήμερα απαντώ... πες πως χώρεσε! 3.;Βρήκατε κοινά στοιχεία του χαρακτήρα σας και στον χαρακτήρα που υποδύεστε; Θα πω, ναι! Καιρό τώρα! Κυρίως αυτό το "αφού είναι όλα αβέβαια θα τα πάρω κι εγώ στην πλάκα". Δεν έχω ασχοληθεί με τίποτα που να το πάρω στα σοβαρά. Φοβάμαι!

Σύλια Πούλιου

 Φωτογραφία: Παναγιώτης Λουκόπουλος

 Τι σας γοητεύει στους καταραμένους ποιητές και τι στον Νικόλα Άσιμο;

Ίσως το σκοτάδι και η ευαισθησία ορισμένων ανθρώπων τα οποία μετουσιώνονται σε τέχνη. Ότι είναι ασυμβίβαστοι , ξεχωριστοί με μια ακατανίκητη ανάγκη να αλλάξουν αυτό τον κόσμο. Θέλουν μέσα από την τέχνη τους να δουν το φως και να το απλώσουν και σε όλους εμάς. Η κοινωνία ,συνήθως όσο ζουν, δεν μπορεί να τους αποδεχθεί καθώς δεν χωρούν στο τετριμμένο μοτίβο της. Φυσικά και πολλοί από τους "καταραμένους" δεν είχαν την αναγνώριση που άξιζαν τότε, πολλοί από αυτούς είναι αλήθεια ότι κατέφυγαν σε ουσίες ή υπέφεραν από ψυχικές νόσους. Πολλοί απ' αυτούς δεν άντεχαν και έδιναν ένα τέλος στην ζωή τους , διότι ήταν η μόνη λύτρωση τους. Φυσικά και υπάρχει σε όλο αυτό μια γοητεία, αλλά νομίζω ότι αν μιλάμε στο σήμερα θα πρέπει να αφήσουμε αυτήν την εικόνα πίσω για τους καλλιτέχνες. Η δημιουργικότητα ενός καλλιτέχνη είναι πηγή ζωής και αλλαγής , και νομίζω αυτό χρειαζόμαστε. Την ελευθερία των ανθρώπων αυτών, στην δημιουργία. Οπότε τελικά νομίζω ότι με γοητεύουν σίγουρα ,αλλά ελπίζω να μην υπάρξουν άλλοι. Σχετικά με τον Νικόλα Άσιμο , όντως ήταν καταραμένος κυρίως γιατί δεν συμβάδιζε με την εποχή. Έβλεπε πιο μακριά και μέσα από ένα δικό του μοναδικό ασυμβίβαστο τρόπο. Ήταν και καλλιτέχνης αλλά και επαναστάτης κι αυτό δυστυχώς, ήταν και που του κόστισε την ίδια του τη ζωή. Είμαστε τυχεροί που τουλάχιστον στο σήμερα μπορούμε να ακούμε τους στίχους τους και να παίρνουμε δύναμη και ορμή για την ζωή έξω από τις συνηθισμένες νόρμες.

Γιατί πρέπει να έρθει κάποιος να δει την παράσταση αυτή;

Πρόκειται για την ζωή του Νικόλα Άσιμου από το ξεκίνημα του μέχρι και το τέλος του. Είναι μια παράσταση η οποία ρίχνει φως σε όλες τις στιγμές του καλλιτέχνη. Και τις γνωστές αλλά και τα σημεία που τον τσάκισαν και τον οδήγησαν σιγά σιγά στο τέλος του. Ακόμη νομίζω ότι παρόλο ότι έζησε σε μια άλλη εποχή, υπάρχουν αρκετές αναφορές με καταστάσεις που ζούμε και εμείς σήμερα. Πρόκειται για τη ζωή ενός ασυμβίβαστου επαναστάτη του οποίου τον παλμό χρειαζόμαστε πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.

Συντελεστές:

Ό Βαγγέλης Παπαχρήστος στον ρόλο του Νικόλα Άσιμου.

Κείμενο/Σκηνοθεσία: Ανδρέας Ζαφείρης
B. Σκηνοθέτη: Σύλια Πούλιου
Υπ. Επικοινωνίας: Ελευθερία Σακαρέλη

Ήμ/νιες Παραστάσεων: Κάθε Τετάρτη στις 21.00

Για κρατήσεις θέσεων:6980384965, 6980841899

Θέατρο 2510 Θεμιστοκλέους 52, Εξάρχεια