Συνέντευξη του συγγραφέα Χρήστου Δασκαλάκη στο θεατρο.gr με αφορμή την παράσταση Γονεοτροφείο στο Θέατρο Noūs, Creative space.

1) Χρήστο σε ευχαριστούμε πολύ που δέχτηκες να μας παραχωρήσεις αυτή τη συνέντευξη. Το «Γονεοτροφείο» είναι ό,τι πιο όμορφο, πρωτότυπο και εύστοχο έχω δει τον τελευταίο καιρό. Θες να μας πεις λίγα λόγια για το πώς γεννήθηκε η ιδέα μέσα σου, ποια γεγονότα προσωπικά ή κοινωνικά στάθηκαν πηγή έμπνευσης για σένα;

Ευχαριστώ πολύ για τις τόσο όμορφες λέξεις. Πραγματικά, χάρη στη σκληρή δουλειά όλων των συντελεστών, το Γονεοτροφείο είναι μια παράσταση που ξεχειλίζει από αγάπη και αισιοδοξία. Ως δημιουργός αυτής της ιδέας, αυτός ήταν και ο στόχος μου, αυτός έγινε και ο στόχος όλης της ομάδας που εργάστηκε αδιαμαρτύρητα ώστε να έχουμε αυτό το υπέροχο, αισθητικά, αποτέλεσμα. Το Γονεοτροφείο ήθελα να γίνει το σπίτι κάθε γονιού που παλεύει και προσπαθεί για τα παιδιά του, που απορρίπτεται, που αμφισβητείται, αλλά που τελικά δικαιώνεται. Ήθελα να γίνει το σπίτι κάθε παιδιού που αναζητά μια ουσιαστική και φιλόξενη αγκαλιά. Ό,τι μου έλειψε το έχω βρει εδώ μέσα και αυτό είναι που κάνει αυτή την ιστορία τόσο αληθινή, ελπιδοφόρα και αγαπητή σε μικρούς και μεγάλους.

2) To «Γονεοτροφείο» εκδόθηκε αρχικά ως παραμύθι. Πόσο εύκολη είναι η μεταφορά ενός παιδικού βιβλίου σε θεατρικό κείμενο; Πώς ένιωσες που είδες τους ήρωες σου να ζωντανεύουν στη σκηνή;

Το Γονεοτροφείο θα έλεγα ότι είναι το έργο της ζωής μου. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ξανά να γράψω κάτι τόσο προσωπικό, πόσον μάλλον κάτι που θα μου φέρνει δάκρυα αγάπης σε κάθε ανάγνωση. Για το λόγο αυτό και η θεατρική του μεταφορά έγινε από έναν προσωπικό μου φίλο, τον Σωκράτη Πατσίκα, ο οποίος ήξερε κάθε πληροφορία της παιδικής μου ηλικίας. Ο Σωκράτης ζωντάνεψε την ιστορία, της έδωσε θεατρικότητα και ρεαλισμό και την έντυσε με το αστείρευτο χιούμορ του. Και με αυτή τη διασκευή στα χέρια, ο σκηνοθέτης Ευθύμης Χρήστου μπόρεσε να μετατρέψει το έργο σε πραγματική μαγεία. Είναι συγκινητικό να βλέπεις τους ήρωες σου να ζωντανεύουν πάνω στη σκηνή. Μπορείς επιτέλους να τους μιλήσεις, να τους αγγίξεις, να γελάσεις και να ονειρευτείς μαζί τους.

3) Ποιο ήταν το κίνητρο σου να ασχοληθείς με το παιδικό βιβλίο; Τι πιστεύεις πως κερδίζει ο συγγραφέας με την ενασχόληση του με το συγκεκριμένο είδος γραφής και ποιος ο ρόλος του παραμυθιού στην παιδική διαπαιδαγώγηση σήμερα;

Παρόλο που έγραφα από μικρός, από ανάγκη για συντροφιά και έκφραση, μου πήρε χρόνο να καταλάβω ότι έγραφα για να μπορέσω να νιώσω χρήσιμος, άξιος και αποδεκτός. Η συναναστροφή μου με τα παιδιά με βοήθησε να δημιουργήσω, από το μηδέν, όμορφες αναμνήσεις μέσα στην τάξη ή στην αυλή ενός σχολείου. Η αγκαλιά και η αγάπη των παιδιών ήρθε να γεμίσει κάθε έλλειψη και κενό. Γι’ αυτό και θέλω να είμαι δίπλα στα παιδιά, να τους διαβάζω, να τους μιλώ και να παίζω μαζί τους. Είναι ο τρόπος μου να ζήσω τα χαμένα χρόνια και ταυτόχρονα να είμαι δίπλα σε παιδιά που μπορεί να είχαν παρόμοιες εμπειρίες με τις δικές μου. Τα παραμύθια δεν είναι απλά όμορφες λέξεις για να περάσουμε τον χρόνο μας πριν τον βραδινό ύπνο. Τα παραμύθια είναι φάρμακο στις ψυχές παιδιών που έχουν ανάγκη από ασφάλεια, από προσοχή, από λίγο ποιοτικό χρόνο δίπλα σε ανθρώπους που τα αγαπούν και τα νοιάζονται.

4) Η παράσταση τελειώνει με την εξής φράση: «Να μας επιτρέψει να το αγαπάμε όπως είναι, γι’ αυτό που είναι, από σήμερα και για πάντα». Πώς θα οδηγηθούμε ατομικά αλλά και ως κοινωνία στη πραγμάτωση αυτής της υπέροχης, άνευ όρων αποδοχής; Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη δική σου ζωή;

Αχ, αυτή η φράση. Κάθε φορά φέρνει δάκρυα στα μάτια μου, είτε τη διαβάζω μέσα από το βιβλίο είτε την ακούω στην παράσταση. Η αποδοχή είναι κάτι σπουδαίο και λυτρωτικό. Και το μόνο που χρειάζεται για να κερδηθεί είναι ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια προς τον εαυτό μας, τους φίλους, τον γείτονα, τον περαστικό, τον συνάνθρωπο. Όσο κρυβόμουν πίσω από τις πληγές μου, ένιωθα ένοχος, ένιωθα ντροπή και φόβο. Όταν άρχισα να μιλώ και να αποδέχομαι κάθε δυσκολία που εμφανίστηκε στη ζωή μου, άρχισα να νιώθω πιο ελαφρύς και λυτρωμένος. Γι’ αυτό και πάντα γράφω για πράγματα που με αφορούν, που με συγκινούν, που με έχουν κάνει να χαρώ ή να πονέσω. Πώς αλλιώς να μιλήσω στα παιδιά για πράγματα που δεν έχω ζήσει ο ίδιος;

5) Μίλησε μας αν θέλεις για τα επόμενα σχέδια σου. Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον; Ποια άλλα θέματα και μηνύματα θα ήθελες να μεταφέρεις στο αναγνωστικό αλλά και στο θεατρικό κοινό;

Ονειρεύομαι το Γονεοτροφείο να δικαιώσει όλους αυτούς τους γονείς που παλεύουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε έναν ασφαλή και δίκαιο κόσμο. Ονειρεύομαι να γεράσω και να ξέρω ότι δεν άφησα τίποτα να με κρατήσει φυλακισμένο στο φόβο και στην αδράνεια. Ονειρεύομαι να είμαι υγιής ώστε να μπορώ να συνεχίσω να παίζω με τα παιδιά, να λασπώνομαι, να τσαλακώνομαι, να δω μαζί τους την κάθε χαρά. Ονειρεύομαι να έχω δίπλα μου τους ανθρώπους που με στηρίζουν, που νιώθουν τι θέλω να πω και τι προσπαθώ να κάνω. Ονειρεύομαι ότι θα έρθει η στιγμή που θα νιώσω περήφανος για τον εαυτό μου, δυνατός και άξιος να συνεχίσω να κάνω αυτό που έχει ανάγκη η καρδιά μου. Οι ιδέες πολλές στο μυαλό μου για τα επόμενα βήματα, μα ο χρόνος θέλω να είναι φίλος μου και όχι δεσμώτης μου. Βήμα βήμα, και Θεού θέλοντος, εύχομαι να γράψω για όλα αυτά που θα φέρουν ηρεμία και αισιοδοξία στην ψυχή μικρών και μεγάλων.

6) Παρατηρήσαμε, πριν και μετά την παράσταση, πως τα παιδιά σε αγαπάνε πάρα πολύ και έχεις εξαιρετική επικοινωνία και αλληλεπίδραση μαζί τους. Πόσο εύκολο είναι τελικά να μπούμε στον κόσμο των παιδιών και να κερδίσουμε την αγάπη τους;

Αν ήταν στο χέρι μου, θα ήθελα να είμαι συνεχώς δίπλα στα παιδιά. Δεν έζησα ευχάριστα παιδικά χρόνια, δεν ξέρω τι σημαίνει δώρο, γενέθλια, γιορτές, παιχνίδι. Δίπλα στα παιδιά όμως μαθαίνω καθημερινά, εκπλήσσομαι, ενθουσιάζομαι, γεμίζω εμπειρίες και δημιουργώ τις αναμνήσεις που μου έλειψαν. Είναι χαρά μεγάλη να τους μιλώ στην αρχή ή στο τέλος της παράστασης. Είναι χαρά μου όταν με προσκαλούν στο σχολείο, σε γιορτές, σε αναγνώσεις και εκπαιδευτικές δράσεις. Είναι πολλές οι φορές που με παίρνουν τα κλάματα όταν φεύγω από ένα σχολείο που έχω επισκεφτεί. Και να φανταστείτε το σχολείο ήταν μια κόλαση για εμένα όσο ήμουν παιδί. Τώρα λοιπόν τα ζω όλα από την αρχή.

7) Περιέγραψε μας αν θέλεις τα δικά σου συναισθήματα για τη γονεικότητα. Τελικά ποιοι άνθρωποι «πρέπει» να γίνονται γονείς; Ποια η θέση των κοινωνικών συμβάσεων στην προτροπή κάποιων και στην αποθάρρυνση άλλων;

Δεν είμαι γονιός και δε θα γίνω πια, χόρτασε η ανάγκη μου από τα παιδιά όλου του κόσμου. Θα σας μιλήσω όμως ως ένας άνθρωπος που υπήρξε παιδί και ξέρει από τι πραγματικά είχε ανάγκη. Τα παιδιά είναι απλά παιδιά και έχουν ανάγκη από τα τέσσερα «άλφα», όπως τα αποκαλώ, Αποδοχή, Ασφάλεια, Αγάπη, Αγκαλιά. Αν είχα καταφέρει να έχω τα μισά από αυτά δε θα χρειαζόμουν κανένα παιχνίδι και κανένα δώρο. Γι΄αυτό και έχω μια ευαισθησία στην «έλλειψη», γι΄αυτό έγραψα το Γονεοτροφείο, γι’ αυτό και «ζηλεύω» τους γονείς που προσπαθούν και τα καταφέρνουν έστω και με τα λίγα. Γονιός λέγεσαι όταν καταφέρεις να δεις χαρούμενο το παιδί σου και όχι την κοινωνία ή τον κόσμο. Ε, κι αν υπάρξει κάποια δυσκολία ή έχεις ανάγκη να δικαιωθείς για όσα προσπαθείς, τότε υπάρχει και το Γονεοτροφείο. Οι πόρτες είναι ανοιχτές και δεχόμαστε όλους όσους αγαπούν τα παιδιά, τη χαρά, τη ζωή, το γέλιο, την αισιοδοξία και τις ιστορίες με όμορφο τέλος.

Η παράσταση Γονεοτροφείο παίζεται στο Θέατρο Noūs, Creative space κάθε Κυριακή στις 12 το πρωί.

Συντελεστές:
Πρωτότυπο έργο: Χρήστος Δασκαλάκης
Θεατρική Διασκευή: Σωκράτης Πατσίκας
Σκηνοθεσία – Κίνηση: Ευθύμης Χρήστου
Πρωτότυπη μουσική: Θεόφιλος Πουζμπούρης
Σκηνικό – Ειδικές κατασκευές: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Κοστούμια: Εβελίνα Δαρζέντα
Φωτισμοί: Γιώργος Φωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κοσμάς Κότσι

Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Promo trailer: Χρήστος Συμεωνίδης
Σχεδιασμός αφίσας – Γραφιστικά: Forbidden Designs – Δημήτρης Γκέλμπουρας
Σχολικά – ομαδικά εισιτήρια: SD Concept - Σίσσυ Δημάκη
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Άντζυ Νομικού
Υπεύθυνη παραγωγής: Βάσω Δούκα
Παραγωγή: Θεατρικές επιχειρήσεις Δημήτρης Φωτόπουλος ΙΚΕ
Παίζουν (αλφαβητικά) : Χρήστος Καπενής, Εύη Κολιούλη, Περικλής Λιανός, Φιλίνη Παναγιωτοπούλου, Οδυσσέας Πετράκης, Μαρία Στάβαρη