Καλησπέρα, να ευχαριστήσω πρώτα από όλα για την φιλοξενία.
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Φοίτησα στη Νομική Σχολή Αθηνών, την παράτησα όταν βεβαιώθηκα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να την αξιοποιήσω επαγγελματικά και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά, επέστρεψα για να κλείσω αυτή την παλιά εκκρεμότητα, έχοντας πλέον την ψυχική δυνατότητα να απολαύσω την χαρά της γνώσης και μόνο.
Φέτος ολοκληρώνω και τις σπουδές μου στην ΕΕΑΟ και ΟΨ (Ελληνική Εταιρία Αναλυτικής Ομαδικής και Οικογενειακής Ψυχοθεραπείας), εχοντας ήδη ξεκινήσει την πρακτική μου ως ψυχοθεραπεύτρια και αναλύτρια ομάδας. Έχω εργαστεί πολλά χρόνια ως αθλητικογράφος, έχω διδάξει δημοσιογραφία, ενώ διδάσκοντας ελληνικά στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών κατάλαβα τι σημαίνει να μπορούμε οι άνθρωποι να μοιραζόμαστε την καρδιά μας στο «μεγάλο του κόσμου τραπέζι». Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο ξεκίνησε μέσα από την ανάγκη μου να γράψω. Είχα πάει τότε για κάποια σεμινάρια συγγραφής στο «Μικρό Πολυτεχνείο» και ο Θράσος Καμινάκης μου είπε ότι η γραφή μου θα μπορούσε να είναι θεατρική. Αν και το πρώτο μου βιβλίο που εκδόθηκε το 2018, («Άνεμος Ωραίος»-εκδόσεις Αρμός) ήταν μυθιστόρημα, εκείνη η παρατήρηση, μου άνοιξε το παράθυρο στο θέατρο, επί της ουσίας, ένα μεγάλο παράθυρο στη ζωή. Ξεκίνησα από την σχολή «Πρόβα» της Μαίρης Ραζή και εντέλει σπούδασα υποκριτική, στην σχολή «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη, ακολουθώντας ένα παιδικό όνειρο «καθυστερημένα», αφού εξετάσεις στο Υπουργείο έδωσα στα 35 μου, αξιοποιώντας ωστόσο αυτό το «δίπλωμα», ανεβαίνοντας στην σκηνή και προσπαθώντας να αναμετρηθώ με το κάθε παρόν που στο θέατρο έμαθα ότι είναι το αληθινό πρόσωπο του χρόνου.

Θα μας πείτε λίγα πράγματα για την ομάδα ΘΕΑΜΑ;

Η ομάδα ΘΕΑΜΑ, διευρύνει την θέαση από αυτό το παράθυρο που το θέατρο ανοίγει στην ζωή, την μεγαλώνει απίστευτα, αποκαλύπτοντας την απεραντοσύνη της ομορφιάς της. Θέλω να σας πω ότι όταν έμαθα πως θα παίξω στις «Τρωάδες», ως μέλος του χορού, την παράσταση που έγινε το καλοκαίρι από την ομάδα ΘΕΑΜΑ, το έργο του Ζ.Π. Σαρτρ σε σκηνοθεσία Β.Οικονόμου -Σ.Σταυρακάκη και μετάφραση της Ελίνας Νταρακλίτσα, χοροπηδούσα σαν παιδάκι από την χαρά μου, ακριβώς γιατί ήδη από την εμπειρία της οντισιόν είχα νιώσει στο πρόσωπο του Βασίλη Οικονόμου, ότι εδώ είναι ένας κόσμος γενναιόδωρος και γενναίος, άνθρωποι με ήθος και φως που «κερνούν» την παρουσία τους, άνθρωποι που προσφέρονται και προσφέρουν κάθε στιγμή. Στην ομάδα ΘΕΑΜΑ, βίωσα τα λόγια του Ανατόλι Βασίλιεφ που κάποτε είχα διαβάσει: «Το θέατρο αποτελεί την πιο διάφανη πλευρά του φωτός, δεν ανήκει ούτε στο νότο, ούτε στον βορρά, στην ανατολή ή στη δύση, είναι η ουσία του ίδιου του φωτός». Κι όλα αυτά σε ένα απόλυτα επαγγελματικό, ασφαλές και ταυτόχρονα ελεύθερο πλαίσιο, όπου έννοιες όπως αλληλοσεβασμός, αλληλοεκτίμηση, αλληλεγγύη, βιώνονται στο έπακρο. Ο τρόπος δουλειάς εκείνης της παράστασης ήταν συγκλονιστικός: Μια διαδρομή με το σώμα και μέσα στο σώμα. Το σώμα ιδωμένο ως πεδίο συνεχούς ανάπτυξης, συνεχούς ανάκλησης και επανεγγραφής της μνήμης: τόσο της προσωπικής, όσο και της συλλογικής. Η Σοφία Σταυρακάκη, μας έδωσε την δυνατότητα να επανανακαλύψουμε το σώμα μας, να το επανα νοηματοδοτήσουμε, για να καταφέρουμε τελικά, κρατώντας το νήμα του χρόνου να διασχίσουμε την διαδρομή της γυναίκας μέσα σε μια διαχρονική «εμπόλεμη ζώνη»: από την αλωμένη και λαφυραγωγημένη Τροία, όπου η άλωση και η λαφυραγώγηση έχει γίνει στα σώματα των γυναικών, μέχρι τις σημερινές γυναικοκτονίες.

Η παράσταση "Η Φαλακρή Τραγουδίστρια" θα κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο θέατρο ΙΣΟΝ. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την παράσταση και τους "συνταξιδιώτες" σας σε αυτό το δημιουργικό ταξίδι;

Και πάλι η εμπειρία είναι μοναδική. Και μάλιστα αυτή την φορά ακόμη πιο «συνεκτική», καθώς είμαστε 6 άτομα που συνταξιδεύουμε όπως πολύ εύστοχα λέτε, στην ατελείωτη θάλασσα της δημιουργίας, επιμένοντας και πάλι, πάρα πολύ στο κομμάτι  ης έρευνας, καθώς η σκηνοθέτης μας, Σοφία Σταυρακάκη, τολμώ να υποθέσω ότι το καρτεσιανό δόγμα «σκέφτομαι, άρα υπάρχω», ευχαρίστως θα το μετέτρεπε σε «συν αναζητώ, άρα συνυπάρχω». Σε κάθε πρόβα αναδεικνύονται και συνυφαίνονται, κατά τρόπο πολυεπίπεδο, πάρα πολλές θεματικές ενότητες, που εντέλει με έναν τρόπο «μαγικό» παίρνουν σχήμα επί σκηνής. Βλέπετε, ά- σχημο είναι ό,τι δεν καταφέρνουμε να του δώσουμε σχήμα, ή όπως το θέτει ο Σαίξπηρ, «σκοπός της τέχνης και δη του θεάτρου, είναι να δίνει σχήμα στην ζωή».

Και στην περίπτωσή μας, αυτό συμβαίνει από εξαιρετικούς ηθοποιούς: Αντρέας Αντωνιάδης, Έλη Δρίβα, Πάνος Ζουρνατζίδης, Βασίλης Οικονόμου, Σοφία Σταυρακάκη. Ηθοποιούς απόλυτα διατεθειμένους να χάνουν ανά πάσα στιγμή το εγώ τους για να το βρούνε μέσα στο μεγάλο «εμείς», που άλλωστε είναι η πιο αληθινή ταυτότητα του εαυτού μας. Δεν μπορώ να περιγράψω με πόση χαρά πηγαίνω σε κάθε πρόβα μας και με τι αίσθημα πληρότητας φεύγω. Γιατί όταν οι πρόβες γίνονται έτσι, η ψυχή φοράει τα γιορτινά της. Αλλά που να δείτε και το σώμα στην «Φαλακρή τραγουδίστρια», όπως την προσεγγίζει η Σοφία Σταυρακάκη, τι φοράει! Πώς γίνεται φορέας ενός ανελέητου λατρευτικού φορτίου, πώς το υποκείμενο γίνεται αντικείμενο και το αντίστροφο. Πώς το σώμα τελικά προσπαθώντας να επεκτείνει τα σύνορά του αυτοεξορίζεται, πώς φορτώνεται ανεπίγνωστες και ξένες «αμαρτίες» για να αυτοανακηρυχθεί σε «αποδιοπομπαίο τράγο» που δεν ξέρει ούτε ποιος, ούτε πότε, ούτε γιατί και από που το αποπέμπει.

Θα μας πείτε λίγα πράγματα για τον συγγραφέα του έργου;

Ο Ιονέσκο θεωρείται ο θεμελιωτής του λεγόμενου «Θεάτρου του παραλόγου». Τον ίδιο, αρχικά αυτός ο «τίτλος» τον ενόχλησε, αν και τελικά, επειδή προήλθε από έναν αγαπητό του φίλο, τον θεατρικό συγγραφέα και κριτικό Μάρτιν Έσλιν, τον αποδέχτηκε. Ο Ιονέσκο πίστευε ότι τα έργα του ήταν χιουμοριστικά, απελπισμένα, τραγικά. Το κείμενό του είναι αριστοτεχνικό, απροσδόκητα ευφυές, όχι στον αντίποδα της λογικής, αλλά στην τρομακτική προέκτασή της. Ένα κείμενο που αντικατοπρτίζει την πραγματικότητα στις ασύλληπτες διαστάσεις της. Αν θα μπορούσαμε να φανταστούμε το θέατρο ως ένα τραπέζι, ο Ιονέσκο, μαζί με τον Μπέκετ φυσικά, είναι θα λέγαμε το ένα από τα τέσσερα πόδια αυτού του τραπεζιού. Ένα άλλο είναι ασφαλώς οι τραγικοί της αρχαιότητας, ένα τρίτο ο Σαίξπηρ και ένα τέταρτο, οι Τσέχοφ, Ίψεν, Στρίνμπεργκ.

Τι νομίζετε ότι προσπαθούσε να πει ο Ιονέσκο για την ύπαρξή μας και τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε ως ανθρώπινα όντα μεταξύ μας στην Φαλακρή τραγουδίστρια;

Σε αυτό το τραπέζι που λέγαμε πριν, «η Φαλακρή τραγουδίστρια», είναι τα πιάτα που όσο και να τα γεμίζουμε, παραμένουν άδεια. Όλοι οι ήρωες θαρρείς κυκλοφορούν με μια τρύπα στην καρδιά και στο βλέμμα. Κανείς δεν μπορεί να καθρεφτιστεί πουθενά, κανείς δεν μπορεί να γίνει υποκείμενο στον τόπο του Άλλου, όπως θα έλεγε ο Λακάν. Όσο για τα λόγια, μοιάζει να πέφτουν σε ένα άπύθμενο πηγάδι αντηχώντας το τίποτα. Είναι τόσο μεγάλο το πλήθος των κατασκευασμένων επιθυμιών, οι οποίες υποθετικά ανταποκρίνονται στις ούτως ή άλλως ψεύτικες ανάγκες που ο καπιταλισμός δημιουργεί, ώστε αναπόφευκτα η μία και ουσιαστική επιθυμία, η επιθυμία για ζωή, δηλαδή για επικοινωνία, να συνθλίβεται. Ο Ιονέσκο χαρακτήριζε την «Φαλακρή τραγουδίστρια» «αντιθεατρικό έργο». Απεγνωσμένο. Πέραν των ορίων της ελπίδας και της απελπισίας. Ο Ιονέσκο ένιωθε την ζωή ως έναν θάνατο που εγκυμονεί τον κόσμο, ως μια έρημο από σκιές που σβήνουν, όπως διαβάζουμε στον Γιαν Κοτ. Πίστευε ακόμα ότι αυτό που μας ενώνει είναι τα όνειρα και οι αγωνίες. Στην «Φαλακρή τραγουδίστρια», ο κόσμος των ονείρων, έχει βαλσαμωθεί, έχει απομείνει μόνο η αγωνία. Το γέλιο επομένως, είναι ένα γέλιο αγωνίας, αλλά ταυτόχρονα η ύψιστη και ύστατη προσπάθεια αντίστασης απέναντι στην δικτατορία του θανάτου. Και δεν μιλάω για τον φυσικό θάνατο, αλλά για τη σήψη και την αποσύνθεση που καταφέρνει ο θάνατος, όταν χρησιμοποιεί την ίδια την ζωή, ως «πολιορκητικό κριό».

Σας έχει μείνει κάποια ατάκα από το έργο;

Ναι, μια ατάκα του ρόλου μου, της κυρίας Σμιθ: «Και εγώ λέω πως κάθε φορά που χτυπάει το κουδούνι, δεν υπάρχει κανείς στην πόρτα»

Θα θέλατε να μας πείτε λίγα πράγματα για τον ρόλο σας;

Πραγματικά αισθάνομαι την κυρία Σμιθ να είναι σε μια συνεχή και διαρκή επιτελεστικότητα της ταυτότητάς της, που ποτέ δεν καταφέρνει να συγκροτηθεί ή να αποτυπωθεί σε λέξεις. Δεν μπορεί να μείνει σε ένα συναίσθημα, ένα νόημα, μια σκέψη. «Πυροβολεί» συνέχεια με το σώμα και τον λόγο της και πολτοποιείται από την πολυπλοκότητά της που δεν μπορεί ούτε να την συνειδητοποιήσει, ούτε να την διαχειριστεί. Ένας απών άνθρωπος που κραυγάζει «παρών», αγνοώντας το νόημα τόσο της παρουσίας, όσο και της απουσίας. Είναι ένας απίστευτα σαγηνευτικός και σπαρακτικός ρόλος.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο, το αγαπημένο σας τραγούδι και το αγαπημένο σας σημείο στη πόλη;

Διαχρονικά, η «Δίκη» του Κάφκα που, παρεμπιπτόντως, είναι από τους συγγραφείς που αλληλεπίδρασαν καθοριστικά με τον Ιονέσκο. Ωστόσο, θα ήθελα να βάλω και το «Κουτσό» του Κορτάσαρ, που τα διάβασα σχετικά πρόσφατα και ήταν μια ανεπανάληπτη αναγνωστική εμπειρία.

Αγαπημένο τραγούδι, πάντα ανάμεσα σε πάρα πολλά αγαπημένα, το «Λίγο ακόμα», σε στίχους Γιώργου Σεφέρη που ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποίησε το 1971. Ωστόσο το αίτημα «λίγο ακόμα να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα», νομίζω παραμένει πολύ σημερινό.

Αγαπημένο σημείο στην πόλη, τα Εξάρχεια ειδικότερα και το κέντρο γενικότερα, στο οποίο, ούτως ή άλλως, ζω. Εννοείται και ο Κεραμεικός, όπου βρίσκεται το θέατρο ΙΣΟΝ!

Τι άλλα σχέδια έχετε για την φετινή σεζόν;

Την επιθυμία έχω, να παραμείνω σε μια τόσο όμορφη συνθήκη συνεργασίας και συνδημιουργίας. Αυτό.

Θα θέλαμε να κλείσουμε με κάτι που θέλετε εσείς να μοιραστείτε μαζί μας ή να πείτε για το θεατρο.gr.

Τι πιο ταιριαστό, στο θέατρο.gr, να μοιραστώ κάποιες σκέψεις για το θέατρο: Το θέατρο ανοίγει την ψυχή μας, επαναπατρίζοντας όλα τα εξορισμένα της κομμάτια. Μας κάνει να «χωράμε» το ξένο και το ανοίκειο. Να το «ενδυόμαστε» για να το επανα-οικειοποιηθούμε και να το επικοινωνήσουμε. Το θέατρο καταργεί τις διαχωριστικές γραμμές. Έχει ανεξάντλητη μεταμορφωτική και επιδιορθωτική δύναμη. Μας κάνει να συμβαίνουμε, αγαπώντας. Και αυτό, ναι, είναι η πιο αποτελεσματική και ουσιαστική πολιτική πράξη. Όσο για το κράτος, που τις σπουδές μας πάνω στο θέατρο τις απαξιώνει και τις εξισώνει με ένα «απολυτήριο λυκείου», νομίζω ότι ήδη το ξέρει: Μόνο μία μόρφωση, μια εκπαίδευση ανωτάτου επιπέδου, δύναται να σε μαθαίνει πώς να είσαι πολίτης και πώς να δρας ως πολιτικό ον: Ψυχή τε και σώματι! Αυτή είναι μια αλήθεια που όσο κι αν τρομάζει κάποιους, δεν επιδέχεται κανενός είδους διαβάθμιση.