Συνέντευξη Κωνσταντίνου Τσουμπάρη στο θεατρο.gr.

1) Καλησπέρα σας και καλωσορίσατε στη σελίδα μας. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον εαυτό σας;

Καλησπέρα σας, σας ευχαριστώ για την πρόσκληση. Φυσικά! Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, εκεί σπούδασα στη Δραματική Σχολή του Β. Διαμαντόπουλου. Τα τελευταία 7 χρόνια ζω στην Αθήνα και εργάζομαι ως ηθοποιός. Παράλληλα κάνω μεταγλωττίσεις και μαθήματα θεατρικού παιχνιδιού σε κέντρα δημιουργικής απασχόλησης.

α) Κύριε Τσουμπάρη, διδάσκετε θεατρικό παιχνίδι και θεατρική αγωγή σε κάποια κέντρα δημιουργικής απασχόλησης. Θα θέλατε να μας πείτε για αυτήν σας την ιδιότητα μερικά πράγματα;

Το να κάνεις μάθημα σε παιδιά είναι αναζωογονητικό. Το απολαμβάνω ιδιαίτερα γιατί μου αρέσει να βλέπω την εξέλιξή τους μέσα από τη διασκέδαση και το θέατρο. Σαν παιδί πήγαινα και εγώ σε θεατρικό εργαστήρι και πάντα σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν μια μέρα έκανα και εγώ αυτήν τη δημιουργική δουλειά.
Σίγουρα η ευθύνη είναι μεγάλη και πρέπει πραγματικά να το θέλεις για να το κανείς. Με την εμπειρία όμως βλέπεις μεγάλη εξέλιξη και σε σένα τον ίδιο, π.χ. πώς να οργανώσεις το μάθημα σου, το τι θεωρείς ότι χρειάζεται το κάθε παιδί και αν είναι έτοιμα να δημιουργήσετε μαζί μια παράσταση.
Μακάρι μελλοντικά το θεατρικό παιχνίδι και η θεατρική αγωγή να μπει πιο ενεργά στην καθημερινότητα και στα χόμπι των παιδιών γιατί βοηθάει να κοινωνικοποιηθούν, να έρθουν σε επαφή με σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα, να γνωρίσουν καλύτερα τον εαυτό τους και να αντιληφθούν τον κόσμο, καθώς «μπαίνουν» στα παπούτσια άλλων ανθρώπων/ρόλων.

β)Από την παιδική σας ηλικία είχατε επαφή με το θέατρο, καθώς ήσασταν στο θεατρικό εργαστήρι της ΧΑΝΘ. Θα μας πείτε λίγα λόγια και για αυτό;

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ να συμμετέχω στις σχολικές γιορτές, οπότε πολύ σύντομα, στο γυμνάσιο, κατάλαβα ότι ήθελα να βρω ένα χόμπι που να αφορά το θέατρο. Έψαξα και βρήκα το θεατρικό εργαστήρι της ΧΑΝΘ, που τότε το επιμελούνταν η Δέσποινα Σαρόγλου.
Είχα περάσει υπέροχα! Γνώρισα νέους φίλους, άρχισα να μαθαίνω για το θέατρο και πήρα τις πρώτες μου εμπειρίες του πώς είναι να είσαι πάνω στη σκηνή σε ένα μεγάλο θέατρο. Συνήθως κάναμε τις παραστάσεις μας στο Radio City.
Επίσης με την ΧΑΝΘ άρχισα να μαθαίνω και το κέντρο της Θεσσαλονίκης γιατί έμενα στη Σίνδο, από όπου και κατάγομαι. Ήταν η Σαββατιάτική μου βόλτα.

γ) Τέλος, πώς βιώσατε την εμπειρία του πρωταγωνιστικού ρόλου σας στον Όλιβερ Τουίστ;

Πραγματικά ώρες ώρες ακόμα δεν συνειδητοποιώ ότι έζησα αυτήν την εμπειρία. Νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων απέναντι στη σκηνοθέτιδά μας Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Αυτό το φαντασμαγορικό θέατρο, σε συνδυασμό με την πρωτοποριακή σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας και το έργο του Ντίκενς, έκανε όλες τις συνθήκες να μοιάζουν ιδανικές.
Το να κάνεις έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σίγουρα ακούγεται σπουδαίο αλλά είναι πιο σημαντικό να είσαι περήφανος για το αποτέλεσμα της δουλειάς του συνόλου, τότε μόνον ευχαριστιέσαι πραγματικά όλη την εμπειρία... Και στον «Όλιβερ» ήταν ακριβώς έτσι. Έμαθα πολλά μέσα από αυτόν τον ρόλο. Το να παίζεις δίπλα σε τόσο χαρισματικούς ηθοποιούς και το να είσαι δύο ώρες ασταμάτητα πάνω στη σκηνή σου δίνει πολλά εφόδια, αντιλαμβάνεσαι συνεχώς πώς νιώθει το κοινό και αισθάνεσαι τη σύνδεση μαζί του. Η ευθύνη ήταν μεγάλη και αυτό με έκανε να προσπαθήσω να βγάλω τον καλύτερο μου εαυτό, με εξέλιξε και με αναδιαμόρφωσε.
Επίσης η αγάπη που έδειξε ο κόσμος στην παράστασή μας ήταν συγκινητική. Ακόμη και τώρα, μετά από κάθε παράσταση των «Άθλιων» που παίζουμε και μιλάμε με τον κόσμο, θα μας «πιάσουν» θεατές, να μας πουν ότι είχαν έρθει και στον «Όλιβερ» και ότι αγάπησαν πολύ και τις δύο δουλειές. Αυτό με χαροποιεί πολύ γιατί βλέπω ότι η παράσταση είχε αντίκτυπο και είναι ακόμα ζωντανή μέσα στους θεατές της.

2) Το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού παρουσιάζει στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» το έργο «ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ» του Βίκτορος Ουγκό σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη.

Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το έργο και για τον συγγραφέα;

«Οι Άθλιοι» είναι ένα από τα αγαπημένα μου έργα και μάλιστα πολλά χρόνια πριν την παράστασή μας. Όταν πρωτοήρθα σε επαφή με το έργο ήταν με το μιούζικαλ του 2012. Μόλις το είδα ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που έκατσα και είδα όλες τις διαφορετικές εκδοχές ταινιών! Το βιβλίο σου παρουσιάζει ένα ολόκληρο σύμπαν. Είναι από τα σπουδαιότερα έργα γιατί πραγματεύεται τη συγχώρεση, τη δικαιοσύνη, την αγάπη, την αθλιότητα και τη δημοκρατία. Και όλα αυτά μέσα από πολλούς σύνθετους χαρακτήρες και καταστάσεις που σε κάνουν να αμφιβάλλεις για τόσα πολλά πράγματα, ενώ ταυτοχρόνως τα βλέπεις και καθαρά.
Αυτό που κατάφερε ο Β. Ουγκό πιστεύω είναι αξεπέραστο. Μαθαίνεις την ιστορία της Γαλλίας εκείνης της εποχής ενώ παράλληλα μπλέκεται άρτια με τη μυθοπλασία. Καταφέρνει να μας συγκινεί μέχρι και σήμερα και θα συνεχίσει, γιατί οι αξίες που πρεσβεύει είναι διαχρονικές. Προφανώς όλο αυτό δεν είναι τυχαίο από τον ίδιο. Είχα ξεχωρίσει εξίσου και άλλο έργο του από παιδάκι, απλώς δεν ήξερα τότε ότι ήταν δικό του, την «Παναγιά των Παρισίων». Φέτος το καλοκαίρι είχα την τύχη να επισκεφτώ στο Παρίσι το σπίτι όπου διέμενε και να δω τα πρωτότυπα χειρόγραφα του. Ήταν ανατριχιαστικό!
Θα έλεγα ότι τα έργα του Ουγκό είναι βαριά, βαριά όμως όχι λόγω της θεματολογίας τους αλλά λόγω του πόσο πλούσια, αληθινά και μεγαλειώδη είναι. Για αυτό είναι και πολύ δύσκολο να τα μεταφέρεις θεατρικά... Πραγματικά τι να πρωτοβάλεις. Η σκηνοθέτιδά μας έκανε για άλλη μια φορά εξαιρετική δουλειά. Οι περισσότεροι θα έλεγαν ότι είναι ακατόρθωτο και λάθος να διασκευάσεις αυτό το έργο για παιδιά, κι όμως το μετέφερε άψογα. Κάθε θεατής που θα δει την παράστασή μας πιστεύω θα γεμίσει με πολλά συναισθήματα, ό,τι ηλικία και να είναι.
Προσωπικά θεωρώ ότι το πιο σπουδαίο μήνυμα που δίνουν «οι Άθλιοι» είναι το μήνυμα τις συγχώρεσης. Μια δεύτερη ευκαιρία μπορεί πραγματικά να φέρει την αλλαγή. Ο ρόλος, όμως που μου αρέσει περισσότερο να αναλύω και να μελετάω είναι αυτός του Ιαβέρη. Είναι φτιαγμένος τόσο τέλεια που ζωντανεύει από μόνος του. Μπορεί για κάποιους να φαντάζει ο κακός της ιστορίας, μα αυτό είναι λάθος. Στην πραγματικότητα εκείνος προσπαθεί να κάνει πάντα το καλό και το σωστό και να τηρεί τους κανόνες. Έχει μια και μοναδική οπτική και είναι απόλυτος... Για αυτό, όταν καταφέρνει επιτέλους να δει και κάποια άλλη, γκρεμίζεται ο κόσμος του.

3)Ποιος είναι ο ρόλος σας; Και πώς τον προσεγγίσατε υποκριτικά;

Κατά τη διάρκεια του έργου οι περισσότεροι από μας κάνουμε διάφορους ρόλους που χρειάζονται για την εξέλιξη της ιστορίας. Ο βασικός μου ρόλος όμως είναι ο Φεγί.
Ο Φεγί είναι ένας επαναστάτης που αγωνίζεται για να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Η λέξη κλειδί για εκείνον είναι η «ισότητα». Έχασε από μικρός τους γονείς του και είναι εργάτης. Τον αφορούν τα γεγονότα που συμβαίνουν σε όλες τις χώρες και όχι μόνο στη Γαλλία. Όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο, ο Φεγί ήταν ένας από τους ρόλους που ξεχώρισα ανάμεσα στους επαναστάτες. Μου άρεσε που ήταν δυναμικός και πάλευε για τα πιστεύω του, χωρίς όμως να αποζητά απαραίτητα τη σύγκρουση.
Διάβασα αρκετές φορές τα σημεία που αφορούσαν τους επαναστάτες από το μυθιστόρημα του Ουγκό και είδα αρκετές από τις ταινίες από έχουν γίνει για να με βοηθήσουν να φανταστώ την ατμόσφαιρα. Επίσης επεσήμανα τα στοιχεία που μου άρεσαν στον χαρακτήρα του και προσπάθησα να τα φωτίσω. Τέλος, κάναμε αρκετούς αυτοσχεδιασμούς με τους συναδέλφους μου και την σκηνοθέτιδά μας, κάτι που ίσως ήταν και το πιο σημαντικό! Γίναμε ομάδα και καταλάβαμε τον σκοπό των ρόλων μας.

4) Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο, το αγαπημένο σας τραγούδι και το αγαπημένο σας σημείο στη πόλη;

Όσον αφορά το βιβλίο νομίζω πως είμαι ακόμα προσκολλημένος στα εφηβικά μου χρόνια και θα πρέπει να πω ότι είναι η σειρά βιβλίων του Χάρι Πότερ... Συχνά πυκνά έχω την επιθυμία να ξεφυλλίσω μερικές σελίδες από κάποιο βιβλίο, γιατί με φέρνει ξανά σε επαφή με την παιδικότητά μου.
Αγαπημένο μου τραγούδι είναι το “Angels” του Robbie Williams. Βρίσκω τη μελωδία του καθαρτική, όπως και τους στίχους του. Μιλά για τον σκοπό ύπαρξης του ανθρώπου, την προστασία του από τους άλλους ανθρώπους ή τους αγγέλους, την αγάπη και την αναζήτησή του για καθοδήγηση.
Ένα σημείο που ξεχώρισα με το που ήρθα στην Αθήνα είναι τα λεγόμενα «βραχάκια της Ακρόπολης». Μου αρέσουν πολύ γιατί νιώθω ότι είναι η καρδιά της πόλης. Είναι δίπλα στον Παρθενώνα και έχεις θέα όλη την Αθήνα. Ό,τι ώρα και να πας είναι γεμάτα από παρέες και από ανθρώπους που θέλουν να ηρεμήσουν και ίσως να διαβάσουν κάποιο βιβλίο. Πλέον δεν πηγαίνω και τόσο συχνά, αλλά αν ποτέ θελήσω να περπατήσω στο κέντρο, σίγουρα θα περάσω από εκεί!

5) Σχέδια για το μέλλον;

Είναι σχετικά νωρίς για να μπορέσουμε να πούμε κάτι με σιγουριά για την νέα σεζόν. Σίγουρα θα συνεχίσω με τις παραστάσεις, τις μεταγλωττίσεις και τα μαθήματα θεατρικής αγωγής και παιχνιδιού. Επίσης από στιγμή σε στιγμή θα ξεκινήσουμε μαζί με τον εκπαιδευτικό όμιλο «Ευδόκιμο» ένα δωδεκάμηνο σεμινάριο που θα πραγματεύεται τη διδασκαλία του θεατρικού παιχνιδιού. Γενικότερα, όπως και να κυλήσει το μέλλον ελπίζω σε όμορφες συνεργασίες, δημιουργικές και με όμορφους ανθρώπους!