1. Τι αποκομίσατε από την εργασία σας, στο περιοδικό ΠΡΩΤΟ με διευθυντή τον Γιάννη Μαρή;

Εμπειρία. Ικανοποίηση. Χρήματα. Γνωριμίες.
Εμπειρία, από την αδιάκοπη προσπάθεια να φανώ άξιος της εμπιστοσύνης του σπουδαίου και τότε Γιάννη Μαρή, που μου έκανε το δώρο του "Συνεργάτη του ΠΡΩΤΟΥ" . Ήμουν ένας άγνωστος , νεαρός φοιτητής με πολλές υποχρεώσεις και ανάγκες που ως τότε δεν είχα δημοσιεύσει κανένα κείμενό μου.
Ήταν μια πολύτιμη εμπειρία η συγγραφή μιας νέας ιστορίας, μικρού διηγήματος, κάθε εβδομάδα, που θα έπρεπε να γίνει αποδεκτό, να δημοσιευθεί και να αμοιφθεί με την πολύτιμη για μένα αμοιβή.
Ικανοποίηση, από τη δημοσίευση, από τη χαρά της δικιάς μου τυπωμένης σελίδας κάθε εβδομάδα και από την μεγάλη σειρά των ιστοριών μου που δημοσιεύτηκαν.
Χρήματα. Η πολύτιμη αμοιβή για κάθε ιστορία μου, που κάλυπτε αρκετές ανάγκες μου και μου άφηνε και υπόλοιπο για κάποιο βιβλίο, κάποιο δίσκο, κάποιο σινεμά, κάποια βόλτα..
Γνωριμίες. Στο Περιοδικό, γνώρισα κάποιους συνεργάτες και εργαζόμενους, και δέχθηκα πολύτιμες συμβουλές για τον νεαρό, πρωτάρη, συνεργάτη. Ιδιαίτερα βέβαια σημαντική η γνωριμία με τον Γιάννη Μαρή, που ρωτούσε και ξαναρωτούσε για τις "πηγές" των ιστοριών μου και τις σχολίαζε ανάλογα...

2. Ποιο είναι το κεντρικό θέμα του νέου σας βιβλίου «Μια Τσαρίνα στην Κοκκινιά»;

Το κεντρικό θέμα των ιστοριών μου είναι οι ζωές των ανθρώπων της εποχής, του '50, του '60, των ανθρώπων του λαού, των φτωχών και ταπεινών, που ζούσαν στις γειτονιές, μέσα και γύρω από τις πόλεις , που αγωνίζονταν για τη ζωή της κάθε μέρας με όσο κόπο χρειάζονταν, με πόνο, με ιδρώτα, με πολλή πίκρα και λίγη χαρά. με λίγη γκρίνια, χωρίς πολλά βαρυγκώμια, αλλά και με πολύ κουράγιο και ελπίδα. Ελπίδα πως θα άλλαζαν τα πράματα , πως δεν θα ήταν πότε θύτης και πότε θύμα, ύστερα από πολέμους και καταστροφές , ελπίδα πως θα γαλήνευε μια μέρα.. κάποια μέρα,, Και όλα αυτά με την ψυχή γεμάτη αισθήματα που τα μοιράζονταν, με την αγκαλιά ανοιχτή και με χαμόγελο που απαντούσε σε κάθε χαμόγελο. Μια ψυχή πονεμένη, μια ψυχή ολόζεστη, .. όσο κι αν κάποιες ψυχές , οι λίγες, έμεναν κλειστές και δεν γαλήνευαν και περίμεναν άλλες μέρες κι άλλες εποχές...

3. Τι σας ενέπνευσε για να το γράψετε;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κοκκινιά, σε μια γειτονιά όπως οι πολλές γειτονιές της εποχής εκείνης, με πολλούς πρόσφυγες Μικρασιάτες αλλά και μετανάστες Έλληνες που από διάφορες περιοχές της χώρας έφταναν και στη δική μας γειτονιά στον Πειραιά, κοντά στην Αθήνα, όπου αναζητούσαν δουλειές στα εργοστάσια, στα δημόσια έργα, στο λιμάνι, στις πιάτσες τις διάφορες, με όλα τα κέρδη και τις ζημιές τους. Αυτών των ανθρώπων πολλές ιστορίες έζησα από κοντά. Και τις θυμάμαι και τις έγραφα και τότε και τώρα τις γράφω επειδή πιστεύω πως οι ζωές εκείνων των ανθρώπων θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν και τους σημερινούς αναγνώστες , τους νέους και τους νεότερους , να θέλουν να γνωρίσουν τις ιστορίες των ανθρώπων της παλιάς γειτονιάς όσο γίνεται και να ζυγιάσουν τις ζωές εκείνες με τις σημερινές... Μα και η ζωή στη σημερινή γειτονιά μου... Και σήμερα βλέπω τη γειτόνισσα με τη "φανουρόπιτα" να μοιράζει κομμάτια σε γείτονες γνωστούς και σε γείτονες καινούριους, όπως στη παλιά γειτονιά, βλέπω και τον ηλικιωμένο γείτονα με τη σακούλα με τα ρούχα για την ανακύκλωση να γράφει "για πενηντάρηδες" και να την αφήνει απ' έξω και χαίρομαι να βλέπω στο καφενείο τους γείτονες, σχεδόν όλους ηλικιωμένους, να μη μαλώνουν για κόμματα, να μη μαλώνουν για τις ομάδες , ούτε για το τάβλι και την πρέφα, να ψάχνουν λόγο να γελάσουν και να πληρώνουν τον καφέ στον γέροντα που δεν "ευκολύνεται" . Όπως στα χρόνια τα παλιά, όπως τα έγραφα και τότε στις ιστορίες μου...

4. Ποια είναι η σημασία του τίτλου «Μια Τσαρίνα στην Κοκκινιά»;

Ή "Τσαρίνα στην Κοκκινιά", όπως και ο τίτλος της ιστορίας που περιέχεται στο βιβλίο, είναι μια ειρωνική έκφραση για την απροσδόκητη τιμή που ένοιωσαν οι ταπεινοί γείτονες όταν άκουσαν την περιπέτεια του "μάγκα" γείτονά τους, με την υπερβολική ασφαλώς εκδήλωση αγάπης στη Ρωσίδα ερωμένη του. Μπορεί βέβαια να προκαλεί συνειρμούς σε κάποιους, με την μεγάλη αγάπη που χαίρονται ή την αγάπη που ελπίζουν πως θα ζήσουν κάποτε...

5. Πώς συνδυάζετε την προσωπική σας ιστορία με τη συλλογική μνήμη;

Θεωρώ πως οι μνήμες των ανθρώπων, των πολλών ανθρώπων, όπως τις συντηρούν κι όπως τις επαναφέρουν, όταν τις επαναφέρουν και ιδιαίτερα όταν τις εκφράζουν μιλώντας ή γράφοντας ή σχολιάζοντας, αυτές οι μνήμες συγκροτούν τη συλλογική μνήμη. Κομμάτια της προσωπικής μου μνήμης καταγράφονται στις ιστορίες μου και δεν είναι παρά ιστορίες που κι εγώ έζησα, όσο τις έζησα, ιστορίες που τις άκουσα από αυτούς που τις έζησαν, και κάποιοι τις θυμούνται ακόμη, ιστορίες που ακούγονταν και ακούγονται και τώρα σε πολλές παρέες και συντροφιές, ιστορίες μνήμης συλλογικής και η δική μου ανάμεσά τους.

6. Έχετε κάποιο επόμενο βιβλίο στα σκαριά;

Δεν σκέφτομαι ακόμη το επόμενο βιβλίο μου. Όμως δουλεύω όσο μπορώ, με δυο ιστορίες που θέλω να τις τελειώσω, αν τα καταφέρω, και τις δύο μαζί. Πρόκειται για διαφορετικές ιστορίες συγγενών προσώπων. Θα με απασχολούν για καιρό. θα γράφω και δεν ξέρω, όπως κανείς δεν ξέρει αλήθεια, μια γραφή που αρχίζει πού, πώς και πότε μπορεί να τελειώσει ...

Πληροφορίες για το βιβλίο: https://www.ianos.gr/books/logotechnia/elliniki-logotechnia/mia-tsarina-stin-kokkinia-0582041?srsltid=AfmBOorBDa8NKRdQ9ujTyqvvg6oPSwOomZzAnwgf_dG1vCNYWkVWBKJ6