Σε μια εποχή που τα λόγια συχνά ξεθωριάζουν πριν προλάβουν να ακουστούν, η ποίηση του Ευάγγελου Ντάσιου έρχεται να σταθεί σαν σιωπηλή κραυγή. Με τη συλλογή «ΝΩΠΑ ΞΗΡΑΜΕΝΟΙ» από τις εκδόσεις Άνω Τελεία, ο νεαρός ποιητής από τη Θεσσαλονίκη κάνει μια πρώτη, αλλά στιβαρή εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο. Μιλήσαμε μαζί του για τη γλώσσα, τη σύγχρονη πραγματικότητα και την ανάγκη να βρίσκεις νόημα στο απλό, το καθημερινό, το εύθραυστο.

1. Ο τίτλος του βιβλίου, «Νωπά Ξηραμένοι», κουβαλά μια έντονη αντιφατικότητα. Είναι παύση ή μετάβαση; Πώς νοηματοδοτείτε αυτή την αντιφατικότητα στον σύγχρονο βίο;

Μετά από κάθε μετάβαση ακολουθεί η παύση, όπως και πριν από τη μετάβαση προηγείται η παύση, επομένως θεωρώ πως αυτές οι δύο λέξεις μπορούν να θεωρηθούν ζωτικά συνδεδεμένες. Μια νωπή παύση, μια ξηραμένη μετάβαση και αντίστροφα.

Ως παιδί της κρίσης θα πω πως ο σύγχρονος βίος αποτελείται μόνο από αντιθέσεις. Να ξεκινήσω από το σχολείο; Καλός μαθητής-κακός μαθητής, έξυπνος-χαζός, ψηλός-κοντός, χοντρός-λεπτός, πλούσιος-φτωχός, ιατρός-σκουπιδιάρης. Μεγαλώσαμε και μάθαμε να πορευόμαστε μέσω των αντιθέσεων, τα όνειρά μας ήταν βασισμένα σε αντιθέσεις πριν ξυπνήσουμε απότομα από αυτά. Να μιλήσω για τον κυνισμό που μας καταβάλλει; Δεν χρειάζεται να πω πολλά, όταν 3δις του πληθυσμού ζει με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα και ο παγκόσμιος πλούτος είναι μαζεμένος σε ελάχιστους και μετρημένους την ώρα που βρέφη και παιδιά πεθαίνουν από ασιτία. Οι αντιθέσεις είναι αυτές όμως που μας κάνουν να θέλουμε να παλέψουμε για κάτι καλύτερο.

2. Στο έργο διακρίνεται μια ευαίσθητη αποτύπωση του αστικού ψυχισμού. Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η υπόγεια σχέση ανάμεσα στην αστική μοναξιά και τη γλώσσα της ποίησης;

Πολλές φορές ο αστικός τρόπος ζωής (χωρίς να εννοώ τη πολιτικοοικονική σκοπιά) δεν αφήνει περιθώριο στο συναίσθημα. Μέσω των γρήγορων ρυθμών ζωής και κατανάλωσης, όμως, δεν αργεί να έρθει στην επιφάνεια. Συναίσθημα και αγανάκτηση, δύο ποσά ανάλογα. Υπάρχουν στιγμές που το μέσα μας φωνάζει «ώπα» και μετά ακολουθεί η ηλεκτρική εκκένωση του καθενός. Στην προκειμένη περίπτωση οι λέξεις, η επικοινωνία, η συγγραφή, το μοίρασμα συναισθημάτων, η γύμνια.

3. Το βιβλίο κινείται σε μια τομή ανάμεσα στο βιωματικό και το υπερβατικό. Πόσο αυτοβιογραφικά είναι τα ποιήματα; Ή καλύτερα: πόσο επιτρέπετε να είναι;

Μα η ζωή από μόνη της δεν αποτελεί μια υπέρβαση; Όχι, δεν θα τα χαρακτήριζα αυτοβιογραφικά σε συνειδητό επίπεδο τουλάχιστον. Σίγουρα κουβαλάνε δόσεις του εαυτού μου, αλλά να μην ξεχνάμε πως είμαστε κράματα και όχι ατόφια μέταλλα.

4. Εργάζεστε ενστικτωδώς ή με αρχιτεκτονική ακρίβεια στη σύνθεση των ποιημάτων;

Όχι όχι... Η αρχιτεκτονική ακρίβεια δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τον τρόπο που γράφω. Η αυθόρμητη γραφή είναι αυτή που θα με κάλυπτε περισσότερο αν έπρεπε να βάλουμε μια ταμπέλα, εξάλλου νομίζω φαίνεται πολύ έντονα σε ορισμένα από τα ποιήματα. Μιλάει το υποσυνείδητο κατά κύρια βάση. Η απευθείας σύνδεση με το μέσα, πολλές φορές με βοηθάει να καταλάβω και εμένα τον ίδιο καλύτερα.

5. Ο αναγνώστης σας: Τον φαντάζεστε; Τον φοβάστε; Ή γράφετε σαν να μην υπάρχει;

Άμα δεν πάρω τα χάπια μου, είναι δίπλα μου και τα γράφουμε παρέα, χαχαχ!

Χμ, ωραία ερώτηση η συγκεκριμένη. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να φοβόμαστε τον αναγνώστη. Είναι φορές που τον έχω μπροστά μου, είναι φορές που θα ήθελα να τον είχα μπροστά μου, είναι φορές που τον είχα και δεν του μίλησα, είναι φορές που μου μίλησε αυτός αλλά δεν απάντησα, είναι φορές που δεν υπήρξε ποτέ, είναι φορές που τον είδα βρέφος, είναι φορές που τον είδα γέρο, είναι φορές που δεν θα τον ήθελα καθόλου, εκεί που καταλήγω όμως είναι πως δεν τον είδα ποτέ.

6. Το βιβλίο διαλέγεται με μια σιωπή που δεν είναι άδεια. Είναι αυτό μια ποιητική στάση ή μια κοσμοθεωρητική θέση;

Η πραγματική σιωπή είναι αυτή που φέρνει ο θάνατος, πέραν αυτής κάθε σιωπή είναι μια στάση ή μια απάντηση. Τις σιωπές μας πρέπει να τις ενώνουμε και να βγάζουμε την πιο δυνατή κραυγή. Έχουμε χορτάσει από σιωπές, δεν νομίζεις; Κουράστηκα να βλέπω τον διπλανό μου να πεθαίνει καθημερινά, δεν μπορώ να σωπάσω, δεν θα σωπάσω, είμαι άνθρωπος.

7. Τι δεν θα γράφατε ποτέ; Υπάρχει ένα «όριο» στο ποιητικό σας σύμπαν, θεματικά ή αισθητικά;

Δεν θεωρώ πως αποκλείω κάτι συγκεκριμένο. Σίγουρα όμως πάντα ως πήχης είναι το συναίσθημα και ο άνθρωπος.

Περισσότερα για το βιβλίο: https://anoteleia.gr/nopa_xhramenoi_ntasios