1. Και στα δύο έργα σας, οι ήρωες καλούνται να διαχειριστούν εσωτερικές συγκρούσεις μέσα από εξωτερικά ταξίδια. Ποια είναι η σημασία του «ταξιδιού» στη λογοτεχνία σας;

Το ταξίδι είναι η ίδια η ζωή, μέσα από μια πιο φιλοσοφική ματιά. Καθόλου τυχαία δεν είναι στην «Οξεία Εγγυτάτη» η επιλογή του χώρου της δράσης. Θα μπορούσα να έχω επιλέξει άλλες θαλασσινές περιοχές. Όμως, το πέρασμα από την Ιθάκη είναι αφορμή για αναφορά τόσο στην Ομηρική, όσο και στην Καβαφική Ιθάκη. Κάποια στιγμή ο ήρωας του βιβλίου απαντάει στον συνομιλητή του για το νησί μπροστά τους: «Αυτή είναι (η Ιθάκη) αλλά δεν αξίζει να είναι, αν δεν πέρασες την Οδύσσειά σου». Μια Οδύσσεια είναι η ζωή μας. Με περιπέτεια, με συγκρούσεις -εσωτερικές και διαπροσωπικές- με επιτυχίες και απογοητεύσεις, με έρωτες, γκρεμοτσακίσματα και βασάνους. Αν δεν υπάρχει αυτή η εναλλαγή, αυτό το καρδιογράφημα των εντάσεων και της νηνεμίας, η ευχή «να 'ναι μακρύς ο δρόμος», ποιο το νόημα και η αξία της ζωής; Όπως τραγούδησε ο Πορτοκάλογλου (εποχής Φατμέ) «εδώ είναι το ταξίδι...».

2. Η «Οξεία Εγγυτάτη» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα. Τι πιστεύετε ότι μπορεί να αποκομίσει ο αναγνώστης από αυτό; Ποιες είναι οι βασικές διαφορές που εντοπίζετε μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης συγγραφικής σας προσπάθειας, «Σκοτεινά Φιορδ»;

Όπως συχνά λέγεται, η λογοτεχνία (και η τέχνη γενικότερα) επιτρέπει στον καθένα να δημιουργεί δικές του προσλαμβάνουσες, που κάποιες φορές μπορεί να αποκλίνουν από τις προθέσεις του συγγραφέα. Διάβασα ή άκουσα με ενδιαφέρον την κριτική των πρώτων μου αναγνωστών. Κάποιοι είδαν την «Οξεία Εγγυτάτη» σαν εκλαϊκευμένο βιβλίο για την ιστιοπλοΐα. Κάποιοι σαν οδηγό προετοιμασίας για ιστιοπλοϊκή κρουαζιέρα. Κάποιοι σαν ταξιδιωτικό μυθιστόρημα, που παρουσιάζει τις ομορφιές των νησιών του Ιονίου. Νομίζω πως και οι τρεις απόψεις ενυπάρχουν στην «Οξεία Εγγυτάτη». Εντούτοις, αυτό που κυρίως επιδίωξα ήταν μια σπουδή πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, χρησιμοποιώντας σαν φόντο την ιστιοπλοΐα και το Ιόνιο. Να καταδείξω τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων και των ιδιοσυγκρασιών και το πώς η συνύπαρξη υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες επιλογές (από ρήξεις, μέχρι έρωτες).

Τα «Σκοτεινά Φιορδ» προέκυψαν μετά το απρόσμενο αλλά υποσχόμενο τέλος του πρώτου βιβλίου. Όσο κι αν αποτελούν τη συνέχιση της ιστορίας του «Οξεία Εγγυτάτη», είναι εντούτοις πολύ διαφορετικό βιβλίο. Κατ’ αρχήν, οι ήρωες περιορίζονται σε δύο (και έναν δευτερεύοντα). Όμως, ενώ η «Οξεία Εγγυτάτη» είναι μια πιο εξωστρεφής ιστορία, στα «Σκοτεινά Φιορδ» επιχειρείται μια βουτιά στα εσώτερα του ήρωα που έχει αποφασίσει να ζήσει το «ταξίδι». Είναι επίσης μια ωδή στον ανεπιτήδευτο, καταλυτικό και χωρίς όρια έρωτα.

3. Η θάλασσα συχνά συμβολίζει την αβεβαιότητα και το απρόβλεπτο, ενώ η ιστιοπλοΐα απαιτεί σχεδιασμό και προσαρμοστικότητα. Πώς το μυθιστόρημα «Οξεία Εγγυτάτη» αξιοποιεί αυτή τη διπλή φύση της θάλασσας για να αναδείξει τις εσωτερικές συγκρούσεις των χαρακτήρων και την εξέλιξη των σχέσεών τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού;

Νερό και αέρας. Δύο ρευστά, εξ ορισμού ευμετάβλητα. Κι όπως ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου φιλοσοφεί, αυτά τα δύο δημιουργούν εκρηκτική ύλη όταν μπλέξουν με ένα τρίτο, «το πιο ρευστό και

πιο ευμετάβλητο απ’ όλα: το ανθρώπινο μυαλό!». Χωρίς τον σχεδιασμό, την πρόνοια και την ικανότητα να τιθασεύεις το νερό και τον αέρα, η θάλασσα γίνεται επικίνδυνη. Οι παλιοί ναυτικοί πάντα μιλούσαν με σεβασμό για τη θάλασσα. Οι πρόσκαιροι ιστιοπλόοι της μιας βδομάδας είναι δύσκολο να αντιληφθούν και να διαχειριστούν αυτή την πολυπλοκότητα.

Στην «Οξεία Εγγυτάτη» εμφανίζονται οι δυο ακραίες καταστάσεις της θάλασσας (μπουνάτσα και καταιγίδα) όπως και η αντίστοιχη εικόνα των ιστιοπλόων: ο ήρεμος, προνοητικός και ισορροπιστής κυβερνήτης και ο υπερφίαλος, αλαζόνας, παρορμητικός Μάξιμος. Κι ανάμεσά τους όλες οι ενδιάμεσες «αποχρώσεις». Όμως οι συγκρούσεις δεν είναι μόνο διαπροσωπικές. Για παράδειγμα, το κεντρικό πρόσωπο, ο κυβερνήτης, αντιπαλεύει τους προσωπικούς του δαίμονες. Καθήκον εναντίον επιθυμιών. Δεσμεύσεις εναντίον συναισθημάτων. Κι ενώ εκείνος καταφέρνει και επαναπροσδιορίζεται, υπάρχουν άλλοι που δεν τολμούν την υπέρβαση.

4. Η γραφή σας χαρακτηρίζεται από έντονη ψυχολογική ανάλυση των χαρακτήρων. Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίσατε κατά την ανάπτυξή τους και πώς διασφαλίσατε την αυθεντικότητά τους;

Παραβλέποντας τα πιο τεχνικά χαρακτηριστικά της γραφής, πιστεύω ότι ένα βιβλίο γίνεται αγαπητό αν καταθέτει μια ενδιαφέρουσα ιστορία κι αν οι αναγνώστες μπορούν να ταυτιστούν με τους χαρακτήρες του – το ίδιο δε γίνεται και στον κινηματογράφο; Προσπαθώ να δημιουργώ χαρακτήρες όχι «επίπεδους», πιο πολύπλοκους, όπως άλλωστε είμαστε όλοι στην πραγματική μας ζωή. Κι εδώ έγκειται το μυστικό: οι περισσότεροι χαρακτήρες στα έργα μου βασίζονται σε υπαρκτά πρόσωπα, που δεν έχουν απαραίτητα σχέση με την ιστορία. Αυτό με βοηθάει στην περιγραφή και την ανάλυση των μυθιστορηματικών χαρακτήρων.

5. Στο δεύτερο βιβλίο σας, η Νορβηγία λειτουργεί όχι μόνο ως φόντο, αλλά και ως καθρέφτης του ήρωα. Πώς καταφέρατε να δέσετε το τοπίο με την ψυχολογία του;

Η Νορβηγία σαν φόντο λειτουργεί περίπου όπως το Κεντρικό Ιόνιο στο πρώτο βιβλίο. Τα ταξίδια ήταν μάλλον αναμενόμενα, από τη στιγμή που η ηρωίδα (που εμφανίζεται στο πρώτο βιβλίο) ζει εκεί. Γιατί όμως να είναι Νορβηγίδα κι όχι Ελληνίδα ή Γαλλίδα ή οτιδήποτε άλλο; Όπως αναφέρει ο κυβερνήτης στο πρώτο βιβλίο «Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο όμως, ξεχώριζε τους Νορβηγούς, από τους υπόλοιπους Σκανδιναβούς. Και τις Νορβηγίδες, από τις υπόλοιπες Σκανδιναβές». Επιπλέον, η διαφορετικότητα του τοπίου, η πολυπλοκότητα των γεωγραφικών διαμορφώσεων ήταν πράγματι καθρέφτης της συναισθηματικής και ψυχολογικής περιδίνησης του ήρωα. Η μεγάλη απόσταση και η δυσκολία πρόσβασης, ενώ λειτουργούν σαν εμπόδια, στην πράξη αναβαθμίζουν την αίσθηση της συνειδητής υπερβολής και της ολοκληρωτικής «παράδοσης» του ήρωα.

Αναμφίβολα η χώρα είναι πανέμορφη, απηχεί όπως προσωπική αίσθηση και μια ανεκπλήρωτη δική μου (μέχρι τώρα) επιθυμία για κρουαζιέρα στον αρκτικό κύκλο.

6. Αν οι δύο βασικοί σας ήρωες -από την «Οξεία Εγγυτάτη» και τα «Σκοτεινά Φιορδ»- συναντιούνταν, τι πιστεύετε πως θα έλεγαν ο ένας στον άλλον;

Χαχα... θα μπορούσε να είναι το θέμα για το τρίτο βιβλίο της σειράς... Πιστεύω ότι μια τέτοια συνάντηση θα ήταν άβολη. Οι συναντήσεις πρώην εραστών διακατέχονται από μεγάλη αμηχανία. Κυρίως από την πλευρά αυτού που ένιωθε αδικαίωτος και ίσως να αναζητά ακόμα απαντήσεις (ίσως και επαναπροσέγγιση). Αν το γυαλί δεν κολλήσει νωρίς (με αμφίβολα αποτελέσματα στην ανθεκτικότητα) ο χρόνος λειαίνει τα συναισθήματα.

7. Και στα δύο βιβλία διακρίνει κανείς χαρακτήρες που κινούνται ανάμεσα στη φυγή και την εσωτερική πάλη. Πιστεύετε ότι αυτός ο διχασμός -μεταξύ του «να φύγω» και του «να αντιμετωπίσω μια κατάσταση»- αντικατοπτρίζει κάτι ευρύτερο στη σύγχρονη ζωή; Γράφετε για τους ήρωές σας ή τελικά και για όλους εμάς;

Οι ήρωες στα σύγχρονα μυθιστορήματα δε γίνεται να είναι διαφορετικοί από εμάς και τους γύρω μας. Κι αυτό που ζούμε είναι μια αέναη πάλη ανάμεσα στην αντιμετώπιση και στη φυγή. Στον δισταγμό και την αποφασιστικότητα. Κάποιοι που με γνωρίζουν με ρωτούσαν αν περιγράφω δικές μου στιγμές. Όχι, τα βιβλία δεν είναι αυτοβιογραφικά. Εντούτοις, αρκετά δικά μου βιώματα έχουν παρεισφρήσει σαν στιγμές της ιστορίας των ηρώων των βιβλίων.

8. Ποια θα είναι τα επόμενα βήματα στη συγγραφική σας πορεία; Υπάρχουν νέες θεματολογίες ή είδη που σκοπεύετε να εξερευνήσετε στο μέλλον;

Παρότι αργότερα σκοπεύω να επανέλθω σε σύγχρονη θεματολογία, τα επόμενα θα είναι ιστορικά μυθιστορήματα. Ειδικά αυτό που ήδη βρίσκεται σε φάση επιμέλειας είναι ένα αμιγώς ιστορικό μυθιστόρημα, που απαίτησε εξαντλητική έρευνα και που χαίρομαι ιδιαίτερα που θα εκδοθεί. Άλλα έργα (που ήδη έχω γράψει) ξεφεύγουν από τα μέχρι τώρα, κινούμενα ανάμεσα στην περιπετειώδη και την αστυνομική λογοτεχνία (κάποια σύγχρονα, κάποια παλιότερα, δηλαδή ιστορικά).

9. Έχετε επηρεαστεί από συγκεκριμένους συγγραφείς ή ρεύματα (λογοτεχνικά, κινηματογραφικά ή φιλοσοφικά); Ποια θεωρείτε πως έχουν αφήσει το πιο εμφανές αποτύπωμα στο έργο σας;

Προφανώς όλοι επηρεάζονται από αυτά που διαβάζουν, ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβάνονται. Ξεκινώντας από τα κλασικά, παλιότερα διάβασα Τολστόι, Ουγκώ, Ντοστογιέφσκι και Καμύ. Κι από δικούς μας Παπαδιαμάντη και Καζαντζάκη. Περισσότερο όμως θα έλεγα πως κόλλησα στους πιο σύγχρονους, Χέμινγουεϊ, Γκόλντινγκ και Στάινμπεκ. Πρόσφατα διαβάζω Στίβεν Κινγκ και σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία.

Δεν επιδιώκω να αντιγράψω κάποιον ή να ενταχθώ σε κάποια λογοτεχνική «σχολή». Κι ούτε νιώθω δεσμευμένος να γράφω συγκεκριμένα είδη μυθιστορημάτων. Αν μπορώ να ξεχωρίσω ένα ρεύμα που νομίζω ότι επηρεάζει το γράψιμό μου (ειδικά σε ότι έχω γράψει στη συνέχεια), αυτό είναι το νουάρ, λογοτεχνικό και κυρίως κινηματογραφικό.

10. Αν τα «Σκοτεινά Φιορδ» και η «Οξεία Εγγυτάτη» ήταν δύο παλίρροιες που ήρθαν και πέρασαν από τη ζωή σας, τι άφησαν πίσω τους στην ακτή; Ποιο κομμάτι του εαυτού σας αναγνωρίζετε πλέον διαφορετικό, επειδή τα γράψατε;

Τα δύο βιβλία σηματοδοτούν την αρχική παρουσία μου στη συγγραφική σκηνή. Είναι τα πρώτα «παιδιά» μου και σαν τέτοια θα είναι πάντα αγαπημένα. Επιπλέον, η διαδικασία της έκδοσης, η επικοινωνία και η ανταλλαγή απόψεων με τους επιμελητές, οι διορθώσεις σε γλωσσικά, συντακτικά και γραμματικά λάθη μού ήταν απολύτως σημαντικά στην εξέλιξη της γραφής μου.

Περισσότερα για τα βιβλία: https://anoteleia.gr/cat_053 & https://anoteleia.gr/cat_077