1. Α) Τι ήταν αυτό που σας κέντρισε στο κείμενο της «Τέλεσης»;
Β) Ποιος είναι ο ρόλος σας;

Αγγελίνα Λάτση: Α) Ένιωσα πως η στιγμή που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Φώτη ήταν καθοριστική· ερχόταν αμέσως μετά από την πρώτη μου επαγγελματική δουλειά στο θέατρο, σε μια περίοδο αναζήτησης: τι θέλω να κάνω και πώς θέλω να υπάρχω μέσα σε αυτόν τον χώρο. Τα λόγια του βιβλίου άγγιξαν προσωπικά βιώματα, και με ώθησαν να ζητήσω από τον Φώτη τα δικαιώματα του έργου, για να μπορέσω να φέρω επί σκηνής όλα όσα με συγκίνησαν βαθιά. Πιστεύω πως, ως ομάδα νέων ηθοποιών, είναι πολύ όμορφο να ξεκινάμε με ένα έργο που μιλά για τη σκηνή, τα όρια, και το πώς η εκπλήρωση των ονείρων μας μπορεί –χωρίς να το καταλάβουμε– να μας καταστρέψει.
Β) Ο ρόλος μου –αν και δεν ήταν εξαρχής προσωπική μου επιλογή– με βρήκε κατά τη διάρκεια των προβών. Ενσαρκώνω τη σκηνογράφο, τη δημιουργό της μάσκας που κολλάει ο Άρης στο πρόσωπό του. Δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου σε αυτόν τον ρόλο. Η σκηνογράφος μιλά για τη μάσκα σαν να είναι παιδί της – και νιώθω κι εγώ έτσι. Είναι μια πολύ προσωπική διαδικασία αυτό το έργο. Στην πορεία του, ως ομάδα, χρειάστηκε να έρθουμε αντιμέτωποι με δύσκολα σκηνικά – με όλα αυτά τα "δύσκολα" που ακούμε για το θέατρο και τον κόσμο του. Όμως, βήμα βήμα, ανακαλύπτουμε τι είδους καλλιτέχνες θέλουμε να είμαστε, και καταλαβαίνουμε πως ό,τι επιλέγουμε να ενσαρκώνουμε και να δημιουργούμε, πρέπει –πάνω απ’ όλα– να μας αφορά αληθινά.

2. Ο Άρης επιλέγει να κολλήσει κυριολεκτικά τη μάσκα στο πρόσωπό του. Τι συμβολίζει αυτή η πράξη για εσάς σε επίπεδο ταυτότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας;

Μπάμπης Συμεωνίδης: Στην καθημερινότητά μας συνηθίζουμε να υιοθετούμε συμπεριφορικές μάσκες. Για μένα αυτό περιέχει βία. Είναι βίαιο να μην είσαι ο εαυτός σου. Ο Άρης, τώρα, έχει ακούσει ιστορίες για ηθοποιούς που μεταφέρουν το ρόλο τους εκτός σκηνής για να πετύχουν αληθοφάνεια και ρεαλισμό στο παίξιμο τους, κάτι που ο ίδιος - για τη συγκεκριμένη παράσταση - ονομάζει καθαρή τρέλα. Κι όμως το κάνει. Πιστεύω ότι πρόκειται για μία σπασμωδική κίνηση με μεγάλη δόση βίας. Υπάρχουν 52 διαφορετικοί τρόποι να προσεγγίσεις ένα ρόλο. Για μένα η βία δεν είναι ένας από αυτούς. Ο Άρης ακούει το σκηνοθέτη του που του λέει να βρει έναν τρόπο να “σπάσει”. Εγώ νομίζω ότι υπάρχουν κάποια όρια για να προσεγγίσει κανείς ένα ρόλο στο βωμό της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο καθένας θέτει τα δικά του.

3. Ο Ιάγος «καταπίνει» τον Άρη. Πόσο εύκολα μπορεί ένας ρόλος ή μια ιδέα να μας απορροφήσει ολοκληρωτικά;

Σταύρος Μόσχης: Πιστεύω πως έχει να κάνει με το ποιος είσαι. Γενικώς, όμως, όλοι και όλες μας επιτρέπουμε να απορροφηθούμε από τις ιδέες μας πολύ συχνά, σε μικρό η μεγάλο βαθμό. Στην πραγματικότητα, αν είναι κανείς η καμιά, ένα άτομο με γερό πυρήνα και αντιμετωπίζει τη τέχνη του με όρια και φροντίδα απέναντι στον εαυτό του, μάλλον δε θα χαθεί μέσα σ' αυτό το πλαίσιο και δε θα απορροφηθεί ολοκληρωτικά. Όχι, πως το να συμβεί αυτό, σημαίνει απαραίτητα ότι δεν έχει κανείς τα παραπάνω. Στην ουσία, κι αυτό που συμβαίνει και στον Άρη, είναι μια λάθος διαχείριση ορίων και μια έλλειψη ψυχραιμίας, που τον αναγκάζει να βυθιστεί και να μεταμορφωθεί. Τις περισσότερες φορές, αυτό, έχει δύσκολη επαναφορά.

4. Πώς χειρίζεται η παράσταση τη θεματική της μάσκας —κυριολεκτικά και μεταφορικά— σε σχέση με το θέατρο αλλά και την καθημερινότητα;

Σάντυ Μακροπούλου: Η μάσκα για μένα είναι ένα εργαλείο μεταμόρφωσης. Το πρόσωπο που τη φοράει δεν παραμένει ίδιο∙ μεταμορφώνεται σε ένα άλλο πλάσμα. Στη δική μας ιστορία, η μάσκα φέρει εμπόδια: δυσκολεύει την όραση, την ακοή, την γεύση, την όσφρηση, την κίνηση. Μοιάζει να έχει την δική της ζωή, και να επιλέγει εκείνη από ποιον θα φορεθεί. Για να την φορέσεις και να συμφιλιωθείς μαζί της, χρειάζεται χρόνο, φροντίδα, προσοχή. Μόνο αν της φερθείς σαν να είναι κάτι ζωντανό μπορεί πραγματικά να ζωντανέψει. Και όταν ζωντανεύει, ζωντανεύει κι εσένα. Στην καθημερινότητα όλοι φοράμε μάσκες/προσωπεία, ανάλογα με την κοινωνική/επαγγελματική/ προσωπική συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε. Η διαφορά είναι ότι εκεί η μεταμόρφωση δεν φαίνεται απαραίτητα και εξωτερικά. Στη σκηνή, η μάσκα γίνεται το ίδιο το πρόσωπο σου. Τι συμβαίνει όμως όταν επιλέγεις να φορέσεις την μάσκα της σκηνής στην καθημερινότητα σου και συμπεριφέρεσαι όπως αυτή; Εκεί τα πράγματα μπλέκονται, τόσο για σένα, όσο και για τους γύρω σου. Αρχίζεις να ασφυκτιάς και η ισορροπία χάνεται. Η μάσκα του Ιάγου, το προσωπείο αυτό, λειτουργεί διαφορετικά καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης για τον κάθε χαρακτήρα. Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι ένα ζωντανό, φαινομενικά άψυχο αντικείμενο που χρειάζεται διαχείριση με σεβασμό, φροντίδα και ασφάλεια για να μην «επιστρέψει» εκδικητικά πίσω σε σένα.

5. Η επιλογή του «Οθέλλου» ως σημείο αναφοράς δεν είναι τυχαία. Τι ρόλο παίζει το σαιξπηρικό έργο μέσα στη δομή της «Τέλεσης»;

Μελισσάνθη Μαυρίδου: Νομίζω ότι η ιστορια του Οθέλλου είναι η ακριβής αντανάκλαση όλης της διαδικασίας που βιώνει ο Άρης με τη μάσκα. Μια σκοτεινή μορφή που αλλάζει τα πάντα. Απ' τη μια η ζήλια τυφλώνει τον Οθέλλο κάνοντάς τον να σκοτώσει τη Δυσδαιμόνα, απ' την άλλη ο Άρης φοράει τη μάσκα και περνάει το κατώφλι της καταστροφής, από εκεί και πέρα καθορίζει τα πάντα αφού κι ο ίδιος αλλοιώνεται πλήρως. Και φυσικά η ίδια η μάσκα είναι κεντρικός πυρήνας και για τον "κακό" Ιαγο που υποδύεται ο Άρης. Ο Ιαγος φοράει τη μάσκα του "καλού φίλου" και παρασυρει όλα τα πρόσωπα της τραγωδίας στην απόλυτη καταστροφή .

6. Η «Τέλεση» είναι και μια εξερεύνηση της σχέσης δημιουργού-καταστροφέα μέσα μας. Πώς το αποτυπώνει αυτό η παράσταση;

Μπάμπης Συμεωνίδης: Η καταστροφή προκύπτει από την έλλειψη προσοχής. Το να σκάβει κανείς τον εαυτό του, να πηγαίνει σε άβολες περιοχές και εν τέλει να εκθέτει τα ευάλωτα κομμάτια του είναι μία μορφή δημιουργίας. Το φτυάρι, όμως, πρέπει να το χειρίζεται με λεπτές κινήσεις, με προσοχή. Αλλιώς θα τραυματιστεί. Αυτό που κάνει ο ρόλος μου είναι αυτό ακριβώς που πιστεύω ότι πρέπει να αποφεύγει κανείς, να αυτοτραυματίζεται. Τώρα, για την παράσταση στο σύνολό της, δεν ξέρω...

7. Τι ελπίζετε να πάρει μαζί του ο θεατής φεύγοντας από το Studio Μαυρομιχάλη μετά την παράσταση;

Άχμεντ Αμπντελαζίζ: Αυτό που θα ήθελα είναι, φεύγοντας από το θέατρο, ο θεατής να έχει ταυτιστεί με κάποιον ρόλο ή έστω με μια φράση από το κείμενο. Προσωπικά, κάθε φορά που παρακολουθώ μια καλή παράσταση, θέλω να μου μένει κάτι – έστω μια ατάκα που θα συνεχίσει να με απασχολεί. Ως νέος ηθοποιός, ελπίζω η προσπάθεια και ο κόπος που βάζουμε να εκτιμηθεί, γιατί πίσω από κάθε ρόλο κρύβεται πολλή δουλειά. Και πάνω απ’ όλα, σαν άνθρωπος που προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος, εύχομαι το θέατρο να δίνει στον κόσμο τη σκέψη ότι, όποιες κι αν είναι οι δυσκολίες, μπορεί να τα καταφέρει στον δικό του δρόμο.

Πληροφορίες και εισιτήρια παράστασης: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/telesi/