1. Θα θέλατε να συστηθείτε στους αναγνώστες μας;

Είμαι ο Βασίλης Νεμπής, ηθοποιός και παραγωγός της παράστασης «Αυτοί που Κοιτούν». Η επιλογή μου να είμαι και στις δύο πλευρές – καλλιτεχνική και παραγωγική – δεν είναι τυχαία. Πιστεύω βαθιά ότι το θέατρο οφείλει να είναι ζωντανός οργανισμός αντίστασης, διάλογος με την κοινωνία και όχι απλώς μια ψυχαγωγική πρόταση.

2. Ποιοι είναι «Αυτοί που κοιτούν»; Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση και τον ρόλο σας.

«Αυτοί που Κοιτούν» είναι δύο άνθρωποι σε ένα πόστο, σ’ έναν πόλεμο που δεν ξέρουμε αν υπάρχει πραγματικά. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός, δεν ξέρουμε καν αν τον κοιτούν... ή αν είμαστε εμείς αυτοί που εκθέτουμε τους εαυτούς μας. Υποδύομαι έναν άνθρωπο που αντικαθιστά τον «προδότη» της ιστορίας.

3. Το έργο έχει ένα ξεκάθαρο αντιπολεμικό μήνυμα. Πόσο γενναίο είναι σήμερα να παίρνει κανείς θέση μέσα από την τέχνη; Σας άνοιξε ή σας έκλεισε πόρτες αυτό;

Δεν θεωρώ πως είναι «γενναίο» να παίρνεις θέση. Πιστεύω πως είναι αναγκαίο. Η σιωπή, ειδικά όταν ο κόσμος γύρω μας φλέγεται, είναι και αυτή στάση – και μάλιστα επικίνδυνη. Αν αυτό ενοχλεί; Ναι, ίσως. Αλλά αν μια πόρτα κλείσει γιατί λες την αλήθεια σου, τότε δεν ήταν πόρτα. Ήταν τοίχος.

4. Η παράσταση ισορροπεί ανάμεσα στο χιούμορ και την τραγικότητα. Πόσο δύσκολο είναι να κρατηθεί αυτή η ισορροπία;

Είναι σαν να περπατάς σε ένα τεντωμένο σχοινί. Το γέλιο στο έργο δεν είναι ποτέ ασφαλές. Έχει μέσα του φόβο, αγωνία, απελπισία. Και η τραγικότητα δεν είναι ποτέ μονόχορδη· έχει στιγμές που γελάς και μετά το γέλιο σού παγώνει. Αυτή η ισορροπία είναι η καρδιά του έργου.

5. Πώς ήταν η συνεργασία με τους υπόλοιπους συντελεστές;

Μιλάμε για μια ομάδα με κοινό όραμα. Δεν βρεθήκαμε απλώς για να ανεβάσουμε μια παράσταση· βρεθήκαμε γιατί νιώσαμε πως έχουμε κάτι επείγον να πούμε. Αυτό δημιούργησε μια σχέση εμπιστοσύνης, ελευθερίας και απόλυτης αφοσίωσης στο έργο.

6. Τι θα θέλατε να αποκομίσει το κοινό φεύγοντας από την αίθουσα;

Θα ήθελα ο θεατής να μη θέλει να μιλήσει αμέσως. Να έχει μια σιωπή μέσα του. Όχι από αμηχανία, αλλά από επίγνωση. Να αναρωτηθεί: Ποιες μάχες δίνω εγώ; Ποιον υπακούω; Ποιος με κοιτά... και ποιον κοιτώ εγώ; Αν ο θεατής φύγει προβληματισμένος, τότε η παράσταση έχει πετύχει.

7. Τι παίρνετε εσείς μαζί σας μετά από κάθε παράσταση;

Κάθε φορά που πέφτει η αυλαία αισθάνομαι ότι έχω ζήσει μια μικρή αλήθεια. Ότι για κάποιες στιγμές έγινα αγωγός ενός λόγου που με ξεπερνά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή: να νιώθεις ότι δεν «έπαιξες» απλώς, αλλά υπήρξες επί σκηνής.

8. Μελλοντικά σχέδια;

Ήδη ετοιμάζουμε τα επόμενα βήματα του StageLab με στόχο να συνεχίσουμε να δημιουργούμε έργα που έχουν λόγο ύπαρξης. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω θέατρο απλώς για να γεμίζει θέσεις· με ενδιαφέρει να κάνω θέατρο που γεμίζει συνειδήσεις.

Μληροφορίες και εισιτήρια παράστασης: https://www.ticketservices.gr/event/autoi-pou-koitoun-theatro-104/?lang=el
--