Ποια ήταν η αφορμή και η έμπνευση για την παράσταση «Γιουκάλι»;

Το “Γιουκάλι” είναι εμπνευσμένο από όνειρο. Η συνθήκη ότι υπάρχει ένας τόπος, που είναι ο κόσμος μας, αλλά συμπυκνωμένος σε δυο οικοδομικά τετράγωνα και τον οποίο μπορείς να επισκεφθεις μόνο στα όνειρα σου και μόνο 3 φορές ήταν το έναυσμα για να γραφτεί το θεατρικό έργο. Από κει και πέρα, αυτός ο ονειρικός κόσμος απέκτησε μορφή όταν διαμορφώθηκαν οι συνθήκες κατα τις οποίες κάποιος μπορεί να επισκεφθεί το Γιουκάλι, τα όνειρα που μπορεί να δει, ποιους μπορεί να συναντήσει, τι μπορεί να κάνει εκεί κτλ μέσω της διαδικασίας της μυθοπλασίας για τις ανάγκες συγγραφής του έργου.

Ποιες ομορφιές αλλά και ποιους κινδύνους μπορεί να έχει ένα ταξίδι σε ονειρικό τόπο;

Οι ομορφιές είναι πολλές. Σίγουρα το γεγονός ότι μπορείς να επισκεφθεις όμορφα μέρη. Να ξανασυναντησεις ανθρώπους, να μιλήσεις μαζί τους, να ταξιδέψεις, να περιπλανηθεις, να κάνεις τις πιο τρελές σου φαντασιώσεις, να απολαύσεις τη ζωή. Αλλά κάθε τι που είναι πολύ όμορφο ενέχει μέσα του και τον κίνδυνο. Αλλιώς δεν θα ήταν έτσι κι αλλιώς τόσο γοητευτικό. Οι άνθρωποι δεν την ευχαριστιομαστε τη ζωή χωρίς λίγες σταγόνες θανάτου. Ο ονειρικός αυτός τόπος λοιπόν περιλαμβάνει όρους και προϋποθέσεις για να μπορέσεις να τον επισκεφθεις. Και μερικές φορές αυτοί οι όροι μπορεί να είναι δύσκολοι να τους αντέξεις...

Γιατί πιστεύεις ότι πολλές φορές θεωρούμε τόσο μακρινή την ευτυχία και την τοποθετούμε έξω από τον κόσμο μας;

Ίσως γιατί την αντιλαμβανόμαστε σαν να είναι κάτι που πρέπει μονίμως να το κυνηγάμε. Που πρέπει μονίμως να προσπαθούμε να το διατηρήσουμε, μην την χάσουμε. Αλλά τις περισσότερες φορές η ευτυχία είναι στιγμές που περνάνε και όταν περνάνε θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί να την υποδεχτούμε ξανά αλλά ίσως με άλλη μορφή. Κάθε ενέργεια που αναλώνεται στο σύμπαν, ανακυκλώνεται και επανέρχεται σε μια άλλη μορφή. Είναι μάταιο να προσπαθούμε να κυνηγάμε την ευτυχία, όπως την νιώσαμε κάποτε. Είναι ίσως προτιμότερο να μπορούμε να είμαστε ευέλικτοι ώστε να την ανακαλύπτουμε σε καινούργια πράγματα. Κι όταν αυτό δεν μπορούμε να το πετύχουμε, τότε την θεοποιούμε τοποθετώντας την στο υπερβατικό. Είτε στη ζωή μετά θανατον, είτε σε θρησκευτικούς παραδείσους, για να αντέξουμε το γεγονός ότι κάποτε ίσως την είχαμε και την χάσαμε.

Στο πιο πρόσφατο βιβλίο σου «Στο πανηγύρι την έχασα» (εκδ. Διόπτρα), βλέπουμε έναν νέο τον Ιάκωβο, που επίσης θέλει να ζήσει σε έναν άλλο κόσμο, σε ένα βιντεοπαιχνίδι. Το ονειρικό γίνεται σήμερα τεχνολογικό; Πού βρίσκεται το όνειρο στις ψυχές των νέων παιδιών;

Ο Ιάκωβος είναι ένας νέος της εποχής μας που θεωρεί πως ζει ελεύθερος έξω από τα στεγανά της κοινωνίας, απομονωμένος στο δωμάτιο του και στο βιντεοπαιχνίδι του. Θεωρεί πως από τη στιγμή που δεν συγχρωτίζεται με τον κόσμο δεν αποτελεί και κομμάτι του. Αυτός ο ονειρικός τόπος για τον Ιάκωβο είναι η τεχνολογία και το βιντεοπαιχνίδι. Καθένας μας νομίζω προσπαθεί να βρει μέσα του τον ονειρικό του τόπο. Εκεί όπου όλα είναι όμορφα και γαλήνια και αυτός είναι πετυχημένος και αποδεκτός και ευτυχισμένος. Είναι νομίζω μια ανθρώπινη ανάγκη να νιώσουμε ότι υπάρχει ένα μέρος όπου όλα είναι εύκολα. Για μένα ωστόσο σημασία έχει τι προσπάθειες κάνουμε στον πραγματικό κόσμο, ώστε να μπορέσουμε να χτίσουμε τον ονειρικό μας τόπο. Τα νέα παιδιά έχουν παρά πολλές προσλαμβάνουσες. Η τεχνολογία τους παρέχει απίστευτη πληροφορία από πολύ μικρή ηλικία κι αν δεν υπάρχουν τα εφόδια και το στέρεο έδαφος, ώστε όλη αυτή η πληροφορία να μπορεί να φιλτραριστεί, τότε υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος να χαθεί μέσα στο άπειρο πλήθος των επιλογών. Αυτή τη στιγμή ένας νέος άνθρωπος έχει μπροστά του άπειρες δυνατότητες. Υπάρχουν νέα επαγγέλματα, υπάρχει η δυνατότητα να ζήσεις σε άλλες χώρες, υπάρχει η δυνατότητα να ερωτευτείς και να παντρευτείς όποιον θέλεις...υπάρχουν ελευθερίες που κάποτε δεν υπήρχαν. Το θεωρώ πολύ λογικό τα σημερινά παιδιά να νιώθουν πελαγωμένα. Αλλά είμαι και ιδιαίτερα αισιόδοξη επειδή έχουν πολύ τα μάτια τους στο μέλλον και στα κοινωνικά θέματα. Ίσως το όνειρο τους για ένα καλύτερο αύριο να μην είναι τόσο μεγάλη ουτοπία.

Ποιος είναι κατά την γνώμη σου ο ρόλος του θεάτρου και της λογοτεχνίας στη σύγχρονη καθημερινότητα;

Θεωρώ πως γενικά οι τέχνες είναι η ανάσα μέσα σε μια καθημερινότητα που είναι δύσκολη, βαριά και σκληρή. Είναι ένα οξυγόνο μετά από ένα τεράστιο μακροβούτι, που καλούμαστε όλοι να κάνουμε, δεδομένου ότι η ζωή έχει δυσκολέψει πολύ. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να πληρώνουν καθημερινά περισσότερα για τις βασικές τους ανάγκες, ενώ οι μισθοί δεν ακολουθούν τις ίδιες αυξήσεις. Τα ωράρια εργασίας είναι επίσης ένας παράγοντας πολύ σημαντικός που διαμορφώνει την ευτυχία των ανθρώπων. Είναι απάνθρωπο να δουλεύεις τόσες πολλές ώρες για να μπορέσεις να ζήσεις αξιοπρεπώς, διότι οι ώρες που αφιερώνεις στην δουλειά σου στερούν τη δυνατότητα να αφιερωθείς και σε άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή, όπως ο εαυτός σου, η οικογένεια σου, οι δικοί σου άνθρωποι, οι φίλοι σου, τα κατοικίδια σου, τα χόμπι σου κτλ. Μέσα σε μια καθημερινότητα λοιπόν που έχει πολλές προκλήσεις εκτιμώ ότι η τέχνη γενικά μπορεί να δώσει μια ανάσα. Να ξεκουράσει το μυαλό, να εξάψει τη φαντασία, να σε οδηγήσει σε ονειρικούς κόσμους, να σε πάρει από το χέρι και να σε ταξιδέψει για λίγο εκτός πραγματικότητας. Κι αυτό το θεωρώ πολύ αναγκαίο για την ψυχική υγεία όλων μας.

Τι είναι αυτό που σε γοητεύει περισσότερο στις λέξεις και στις ιστορίες που αφηγείσαι; Είναι ο άνθρωπος και οι ανησυχίες του ο βασικός σου στόχος, ο κεντρικός άξονας των ιστοριών σου;

Ναι είναι ο άνθρωπος. Και πώς υπάρχει ο άνθρωπος μέσα στην κοινωνία. Με ενδιαφέρει πολύ αυτός ο άξονας: πώς ο άνθρωπος επηρεάζεται από την κοινωνία και πώς την επηρεάζει. Αυτή η πάλη, η αλληλοδιαμορφωση είναι ένα κεντρικό θέμα που με απασχολεί, κυρίως γιατί με αφορά πολύ ο ψυχισμός του ανθρώπου, αλλά με αφορά επίσης αυτός ο κόσμος πού πάει, τι κάνει, πώς λειτουργεί, τι έχει να σου μάθει, τι πρέπει εσύ να πάρεις, τι οφείλεις να διδαχθείς, τι οφείλεις να δώσεις πίσω ως αντάλλαγμα.

Τι προκλήσεις κρύβει η δημιουργία από το μηδέν μιας παράστασης;

Να μην βγουν τα πράγματα όπως τα είχες στο μυαλό σου όταν έγραφες πχ το έργο. Χωρίς αυτό να είναι απαραιτήτως κακό, διότι η δημιουργία εκεί έγκειται στο να πάρουμε τα πράγματα από το σημείο ένα και τα πάμε στο δυο και στο τρία κτλ. Και είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η εξέλιξη μιας ιστορίας από εκεί που ξεκινάει μέσα στο κεφάλι σου ως ιδέα, ως έμπνευση, μέχρι την ώρα που τελικά θα γίνει λέξεις στο χαρτί και έπειτα θα γίνει ιδέες στο μυαλό του σκηνοθέτη και έπειτα λόγια και κινήσεις και σώμα και ψυχή από τους ηθοποιούς κι ύστερα μουσική, χορός, σκηνικά, κοστούμια κτλ. Είναι υπέροχο να βλέπεις πώς μια ιδέα που σου ήρθε στο μυαλό μια άσχετη στιγμή, τελικά παίρνει σάρκα και οστά από ένα σύνολο ανθρώπων που έβαλαν μεράκι, πίστη, τέχνη, αφοσίωση, δουλειά, πειθαρχία, ψυχή.

Ποια φράση από το κείμενο της παράστασης θα αφιέρωνες σ' έναν νέο άνθρωπο σήμερα;

“Αυτή είναι η αίσθηση της μετακίνησης. Δεν είναι να κινείσαι από τόπο σε τόπο. Είναι να μπορείς να κινείσαι ευέλικτα μέσα στο μυαλό σου, να μπορείς να πετάς...”. Με την ευχή όλα τα νέα παιδιά να κοιτάνε το μέλλον αισιόδοξα και πάντα να παλεύουν, να προσπαθούν, να μην τα παρατάνε. Εκεί που συναντούν τη δυσκολία να σκέφτονται ότι υπάρχει και παραπέρα. Ακόμα λίγο. Και θα τα καταφέρουν...

Λίγα λόγια για την παράσταση «Γιουκάλι»

Ένας τόπος άχρονος και άυλος.
Ένας τόπος όπου μπορείς να πραγματοποιήσεις όλα σου τα όνειρα,
μα και να έρθεις αντιμέτωπος με τον...εαυτό σου!
Ένας τόπος που μπορείς να επισκεφθείς μόνο στα όνειρα σου.
Στο Γιουκάλι μπορείς να ταξιδέψεις μόνο τρεις φορές.
Πρόσεχε τι θα ευχηθείς...

Ο Αλέξης είναι ένας νέος που όμως νιώθει βαρύς,
ένας πετυχημένος καθηγητής πανεπιστημίου που δεν μπορεί να χαρεί με την επιτυχία του, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας που ζει μια καθημερινότητα ασπρόμαυρη.
Όλα στη ζωή του όμως θα αλλάξουν όταν μπει στο... Γιουκάλι!

Η θεατρική παράσταση «Γιουκάλι» είναι ένα ποιητικό, υπαρξιακό ταξίδι
ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Με σκηνοθεσία που ισορροπεί
ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το ονειρικό, μιλά για την αναζήτηση της ευτυχίας,
την απώλεια και την ανάγκη να βρούμε ξανά το νόημα στη ζωή μας.

Εσύ; Θα έμπαινες στο Γιουκάλι;

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Τατιάνα Κίρχοφ
Σκηνοθεσία/ Κίνηση: Φώτης Καράλης
Παίζουν: Ραφαήλ Καριωτάκης, Τατιάνα Κίρχοφ, Σπύρος Κατσιάνος
Sound design/ Μουσική: Πιέρρος Παπαδάκος
Σκηνικά/ Κοστούμια: Σπυριδούλα Λιαράτσικα
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Γαλάνης
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Social Media: Χαρά Αποστολάκη
Αφίσα: Μαρία Ναθαναήλ
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Παραγωγή: Μικρός Κεραμεικός

Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/mikros-kerameikos-gioukali/?lang=el