Γράφει η Κακλαμάνη Αθηνά

Η αλήθεια είναι... ότι ο Δημήτρης Δημητριάδης είναι ένας από τους ποιητές που εκτιμώ βαθύτατα, κυρίως γιατί μέσα από την τολμηρότητα και την επαναστατικότητα της γραφής του καταφέρνει να δώσει φωνή σε όσα ανθρώπινα παραμένουν κρυμμένα σε ένα σκοτεινό συρτάρι, από το οποίο αντλεί την δύναμη των ποιημάτων του. Καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, “παρεκκλίνων” ερωτισμός, σωματικότητα, ανθρώπινες σχέσεις που τίθενται στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, το γήρας, η μνήμη, όλα αυτά αποτελούν, ενδεικτικά, τη μαγιά της έμπνευσής του, καθιστώντας τον έναν σύγχρονο maudit. Παράλληλα, στο Δημήτρη Δημητριάδη μοιάζει να “οφείλει” όχι μόνο ένα μέρος της ψυχής μας, αλλά και η ίδια η σύγχρονη ελληνική δραματουργία, αφού μέχρι και σήμερα παράγει θεατρικά κείμενα, άξια της ποίησης του. Το τελευταίο του έργο αποφάσισε να αναδείξει η ομάδα bizoux de kant, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη, ανεβάζοντας την παράσταση “Η αλήθεια είναι”, η οποία έκανε πρεμιέρα στις 04/02 στη σκηνή του Faust.

Πρόκειται για μια παράσταση, ιδιαίτερη και σκοτεινή, χτισμένη πάνω στις τύψεις, τα στερεότυπα, την κοινωνική υποκρισία, τον αποκλεισμό του διαφορετικού και τη συγκάλυψη της ενοχής και της σκληρότητας που υποκρύπτεται στην αποδοχή του “κανονικού” και της στερεοτυπικής καθημερινότητας. Στο επίκεντρο της δράσης, αλλά και του ενδιαφέροντος βρίσκεται η αγία χριστιανική οικογένεια, γεμάτη νευρώσεις, συναισθηματική παθογένεια, ενοχές και κωμικοτραγικότητα, ενώ στο αντίπαλο δέος ο γόνος -θύμα της, μια υποκειμενικότητα που κραυγάζει, προκειμένου να βρει το δικό της χώρο στον κόσμο και τελικά στοχοποιείται από εκείνους, που θα έπρεπε να εμπιστεύεται περισσότερο από τον καθένα. Πράγματι, το ειδεχθές σχέδιο των δύο γονιών, να αποτινάξουν από πάνω τους την “ντροπή”, μια ντροπή που την κάνουν να μοιάζει σχεδόν εθνική, αποτελεί μια φρικαλεότητα τέτοιου μεγέθους, που ακόμα και μέχρι το τέλος της παράστασης, ο θεατής αδυνατεί να αποδεχτεί και να συλλάβει. Σε αυτό συμβάλλει, άλλωστε, και το διφορούμενο, το οποίο είναι παρόν καθ' όλη τη διάρκειά της. Η αλήθεια είναι...., άλλωστε, ότι ο πρώτος κανόνας να αποκλείσεις καθετί που μπορεί να χαλάσει τη "σούπα" του κανονικού, είναι να μην μιλάς γι' αυτό. Με αυτό το τρόπο, μα και σε συνδυασμό με τη λιτή και ταυτόχρονα συγκλονιστική σκηνοθεσία του Γ. Σκουρλέτη -δύο καρέκλες, πάνω σε ένα αιματοβαμμένο χαλί -συνθέτεται η οργουελική πραγματικότητα του Δ. Δημητριάδη.

Από την άλλη μεριά, οι δύο ήρωες, ο άντρας (Χάρης Χαραλάμπους -Χαζέπης) και η γυναίκα (Μαρία Παρασύρη) πάνω στη σκηνή, αποτυπώνουν ολόκληρη την ασχήμια και την παθογένεια του μικροαστισμού, που οδήγησε στην αποκρουστέα πράξη τους. Γεμάτοι νευρώσεις, μοιάζοντας εγκλωβισμένοι σε μια λούπα επανάληψης, σαν εφιάλτη, αποκαλύπτουν σταδιακά την αλήθεια, η οποία είναι... το αποτέλεσμα της ενοχής, του τραύματος, της βίας, του εγκλήματος, της κανονικότητας. Παράλληλα, τις κινήσεις και τις συνομιλίες τους παρακολουθεί ένα πλάσμα, σαν φάντασμα- άγγελος -εκδικητής. Τα ουρλιαχτά του τους τρομάζουν, μόνο για να αποκαλυφθεί στο τέλος ότι δεν είναι ουρλιαχτά, αλλά ένα τραγούδι, που θέλει να τραγουδηθεί και να χορευτεί και να υπάρξει στον κόσμο. Αυτός είναι και ο λόγος, άλλωστε, που ο Δημήτρης Παγώνης, ερμηνεύει το πιο θελκτικό και όμορφο παρεκκλίνον στοιχειό, που μπορεί να φαντάστηκε ο νους του Γ. Σκουρλέτη και του Δ. Δημητριάδη, ερχόμενο σε πλήρη αντίθεση με την αποκρουστική κανονικότητα των άλλων δύο. Πράγματι, οι δύο κεντρικοί ήρωες μοιάζουν με αυτούς του Rob Zombie, σαν μια pop αναφορά στο horror στερεότυπο μιας οικογένειας -δολοφόνων, αλλά και σε εκείνους του Οικονομίδη, καταδεικνύοντας όλη τη σιχασιά γύρω από τον μικροαστισμό τους. Η αλήθεια είναι..., άλλωστε, ότι ακόμα και στα σημεία που ο θεατής προσπαθεί να τους καταλάβει, να τους λυπηθεί, να τους συμπονέσει, η σιχασιά αυτή και η υποκρισία τους προβάλει εμπρός του τερατώδης και αμετανόητη μέχρι και το τέλος και τον αποτρέπει. Ως εκ τούτου, η λύτρωση τους, όχι μόνο μένει ημιτελείς, αλλά δεν επέρχεται ποτέ.

Από τα ανωτέρω προκύπτει, ότι η παράσταση “Η αλήθεια είναι” της ομάδας bizoux de kant αποτελεί ένα θέαμα σκληρό, ωμό, που αγγίζει ευαίσθητες χορδές της ελληνικής πραγματικότητας. Ο ποιητικός λόγος του Δ. Δημητριάδη, δε, ενώνεται με την αμεσότητα και την pop αισθητική του Γ. Σκουρλέτη, συνθέτοντας ένα ανατρεπτικό σκοτεινό παραμύθι, στο οποίο θύμα δεν είναι παρά ο λύκος του! Με άμεση αναφορά στην δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, αποτελεί την κατάθεση ενός φόρου τιμής σε όσους στιγματίστηκαν, αδικήθηκαν, κατακρεουργήθηκαν και ξεχάστηκαν από την ελληνική κοινωνία. Πολύ περισσότερο, η παράσταση “Η αλήθεια είναι” αποτελεί ένα διαμάντι της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, προκειμένου όλοι αυτοί να μείνουν για πάντα ζωντανοί στη συλλογική μας μνήμη και ορατοί στις μελλοντικές γενιές. Η απόφαση, δε, της ομάδας να ανεβάσει την παράσταση, την καθιστά κάτι παραπάνω από εμβληματική.

FAUST (Καλαμιώτου 11, Αθήνα, 2103234096)
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Σκηνικά-κοστούμια-φωτισμοί: bijoux de kant
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Παπασωτηρόπουλος
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Διεύθυνση παραγωγής: Γιώργος Παπαδάκης
Οργάνωση παραγωγής: Ασημένια Ευθυμίου
Παραγωγή: BIJOUX DE KANT
Παίζουν:Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και ο Δημήτρης Παγώνης
Παραστάσεις: Παρασκευή & Σάββατο στις 20:00 & Κυριακή στις 19:00 έως τις 20/02
Εισιτήρια: 10, 8 ευρώ
*Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.