Το «Studio Κυψέλης» και ο θίασος Θεατρίνων Θεατές μας έχουν συνηθίσει στις ενδιαφέρουσες, ανατρεπτικές και ιδιαίτερα αισθητικές τους παραστάσεις. Έρχονται, λοιπόν, στη φιλόξενη σκηνή του θεάτρου με μια ακόμα παράσταση του Γιάννη Σολδάτου, και διάθεση πειραματική, αυτοσχεδιαστική και εξαιρετικά ...ποπ!
Πρόκειται για το εγχείρημα του συγγραφέα να παντρέψει δύο κλασσικά αριστουργήματα του παγκόσμιου θεάτρου, όπως είναι ο «Γλάρος» του Τσέχωφ και το «Λεωφορείο ο Πόθος» του Ουίλιαμς. Η παιγνιώδης, δε, διάθεσή τους φαίνεται από την δειλή πρωταρχή της παράστασης, όταν οι ηθοποιοί είναι ακόμα μεταξύ μας σαν θεατές, μην έχοντας, ακόμα, μεταμορφωθεί στους ήρωες που υποδύονται. Ο σκηνοθέτης (Γ. Λιβανός), λοιπόν, καλεί τότε την μεγάλη ντάμα του ελληνικού θεάτρου, Κ. Ιμπροχώρη, να ερμηνεύσει μερικές γραμμές από το κείμενο του Ουίλιαμς, μεταφέροντας μαγεία στην ατμόσφαιρα του χαριτωμένου, γεμάτου αναμνήσεις, όνειρα και θεατρικές φιλοδοξίες φουαγιέ. Η απόφαση, άλλωστε, του Γ. Σολδάτου και του Γ. Λιβανού να βάλουν στην ίδια σκηνή τους ήρωες διαφορετικών έργων είναι από μόνη της ιδιαίτερα φιλόδοξη.
Ειδικότερα, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί σαν βάση του έργου του «Ο Γλάρος πέταξε με το λεωφορείο» την πλοκή του έργου του Τσέχωφ. Έτσι, ο θεατής γίνεται μάρτυρας της προσπάθειας ενός πετυχημένου συγγραφέα και της γυναίκας του να ανεβάσουν στο σανίδι μια παράσταση, με πρωταγωνίστρια την αιθέρια, ηρωίδα –τομή στο παγκόσμιο θέατρο, Νίνα. Μέσα από το έργο του αυτό, άλλωστε, τόσο ο Τσέχωφ, όπως και ο Σολδάτος μιλούν ανοιχτά για τους προβληματισμούς τους γύρω από την τέχνη, τον έρωτα, την ρουτίνα της καθημερινότητας και τον τρόπο με τον οποίο ο καλλιτέχνης πασχίζει να αντλήσει την έμπνευσή του μπερδεύοντας όλα τα παραπάνω σε ένα κουβάρι πραγματικότητας και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Πράγματι, ο Γ. Σολδάτος επιδίδεται σε ένα τέτοιο παιχνίδι, αφήνοντας χώρο στους ερμηνευτές να αυτοσχεδιάσουν και να έχουν ελευθερία δράσης πάνω στη σκηνή, κάτι το οποίο ενισχύεται από την έλλειψη ουσιαστικής δράσης του ίδιου του κειμένου. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε και ο Τσέχωφ για τους ήρωες του «λίγη δράση, πέντε πούντες αγάπης».
Την έλλειψη αυτή δράσης, λοιπόν, που χαρακτηρίζει την τσεχωφική δραματουργία έρχεται να καλύψει η εκρηκτικότητα του εμβληματικού «Λεωφορείου ο Πόθος» του Ουίλιαμς, που από τη συγγραφή του μέχρι σήμερα ήρθε για να στοιχειώσει για πάντα το θέατρο. Πρόκειται, δε, για μια επιλογή ιδιαίτερα πετυχημένη, αφού είναι γεγονός ότι ο ίδιος ο Ουίλιαμς είχε επιρροές από Τσέχωφ, αλλά και Στριντμπεργκ και Σαίξπηρ, από τους οποίους αντλεί τους συγκρουσιακούς χαρακτήρες και την τραγικότητα των ηρώων του αντίστοιχα. Αλλά και το έργο αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει το συλλογισμό του Σολδάτου, καθώς, όπως ακριβώς και ο Τσέχωφ, αποδεικνύει το πώς η Τέχνη εμπλέκεται συνεχώς με τη Ζωή, αφού αξίζει να αναφερθεί ότι τα περιστατικά του έργου του Ουίλιαμς είναι βασισμένα στην πραγματική ζωή του συγγραφέα, τον βίαιο πατέρα του και την ψυχικά ασθενή αδελφή του. Έτσι, πρόκειται για ακόμα ένα έργο, που , μεταξύ άλλων, πραγματεύεται τη σύγκρουση μεταξύ της φαντασίας και της πραγματικότητας, εκφραστής της οποίας είναι η Μπλανς. Ο λόγος, ωστόσο, που στο έργο του Σολδάτου η συνάντηση των δύο ηρωίδων, της Νίνας και της Μπλανς, συνιστά την κορύφωση του δράματος επαφιέται στην ακρογωνιαία πάλη μεταξύ του φωτός και του σκοταδιού. Πράγματι, στο «Λεωφορείο ο Πόθος» η Μπλανς παρουσιάζει μια αλλόκοτη αντίδραση απέναντι στο φως, κάτι το οποίο στο έργο του Σολδάτου, μπορεί να ερμηνευτεί ως αντίδραση στη Νίνα, εκφραστή μιας πραγματικότητας, που γκρεμίζεται. Γι’ αυτό θα την ακούσουμε να φωνάζει στη σκηνή της: «Δε θέλω ρεαλισμό. Θέλω μαγεία!» .
Όλα τα παραπάνω αφορούν τον τρόπο με τον οποίο ο Σολδάτος συνδέει τα δύο έργα, προσπαθώντας να δημιουργήσει μια μικρή κοινωνία προσώπων, μεταξύ των οποίων μοιράζεται η δράση. Αλλά και το ίδιο του το έργο, per se, αποτελεί από μόνο του μια μικρή εγκιβώτιση, μια ιστορία μέσα σε μια άλλη ιστορία, η οποία αναπαράγει τα ίδια πράγματα, μπερδεύοντας το αληθινό με το θεατρικό, τη ζωή με το θέατρο, την καλλιτεχνική δημιουργία με την ίδια την κοινωνική δραστηριότητα. Έτσι, οι ήρωες του σχεδόν ταυτίζονται με τους ήρωες των μεγάλων δραματουργών, έχοντας ακόμα και τα ίδια ονόματα ή μην έχοντας, καν, σε ορισμένες περιπτώσεις όνομα. Φαίνονται να είναι μπλεγμένοι, έτσι, σε έναν ιστό, που έχει υφάνει ο ίδιος ο συγγραφέας, πανταχού παρών, μα εκκωφαντικά απών από τη σκηνή, κάτι το οποίο γίνεται εμφανές από το άκουσμα της φωνής του σε διάφορες στιγμές, σε μια προσπάθεια να καθοδηγήσει τους ήρωες του. Προσιδιάζει με αυτόν τον τρόπο σε έναν αλλόκοτο, μυθικό Θεό, που παίζει με τις ζωές των ανθρώπων και φαίνεται να τους αγαπά, δείχνοντας, ωστόσο, έλλειψη κατανόησης και ουσιαστικού ενδιαφέροντος γι’ αυτούς.
Στην προσπάθεια αυτή, ήτοι τη διάρρηξη των ορίων μεταξύ πραγματικότητας και θεάτρου, συμβάλει και η ερμηνεία των ηθοποιών, γεμάτη σωματικότητα, αυτοσχεδιασμό, ελευθερία κινήσεων πάνω στη σκηνή, ακόμα και παντομίμα! Επιπλέον, η 70ς, ποπ αισθητική του Λιβανού συνθέτει τα διάφορα κομμάτια της παράστασης, εκείνο του Τσέχωφ, εκείνο του Ουίλιαμς και τέλος, εκείνο του Σολδάτου που τα συνδέει μεταξύ τους, σε ένα πολύχρωμο κολάζ, ενισχυμένο από μουσική, ιδιαίτερους φωτισμούς και σκόρπια αντικείμενα. Παράλληλα, το υδάτινο στοιχείο κάνει εμφανή τη ρευστότητα αυτή μεταξύ των δύο κόσμων, εκείνου της Τέχνης και της Ζωής. Κορυφαία, άλλωστε, στιγμή είναι εκείνη κατά την οποία η Νίνα (Παναγιώτα Αβραμοπούλου) κυριολεκτικά παλεύει μέσα στο νερό με την Μπλανς (Μαρία Δρακοπούλου). Αξίζει, δε, να αναφερθεί ότι οι δύο ερμηνεύτριες στάθηκαν αντάξιες των μεγεθών των δύο ηρωίδων, με την πρώτη να αποτελεί μια πολύ εντυπωσιακή ενζενί και τη δεύτερη να ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις του κοινού από εκείνη, αφού είναι γεγονός ότι πρόκειται για μια έμπειρη ηθοποιό, που έχει χαρίσει άπειρες στιγμές συγκίνησης σε αυτό.
Όλα τα παραπάνω, η εναλλαγή της τραγικότητας με την κωμικότητα, καθώς και ο γρήγορος, παιγνιώδης ρυθμός της παράστασης την κάνουν ένα ιδιαίτερα ευχάριστο θέαμα, με ενδιαφέρον όχι μόνο σε αυτά που πραγματεύεται, αλλά και αισθητικό και έτσι για ακόμα μια φορά οι Θεατρίνων Θεατές προσέφεραν στους θεατές ένα κομμάτι της ψυχής τους.

Studio Κυψέλης (Κυψέλης & Σπετσοπούλας 9, 2108819571)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός-Γιάννης Σολδάτος
Κινησιολογία: Σίμωνας Πάτροκλος
Σκηνικά-κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Μουσικές επιλογές- οργάνωση παραγωγής-φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Δραματολόγος: Χαρά Μπακονικόλα
Βοηθός σκηνοθέτη:Χρίστος Χαλικιάς

Φωτογραφίες -λήψεις :Βασίλης Θεοδώρου
Μοντάζ-Teaser :Αντώνης Μανδρανης
Δημ.σχέσεις: Ζωή Τριανταφυλλίδη.
Παίζουν: Καίτη Ιμπροχώρη ,Γιώργος Λιβανός, Σωτήρης Αντωνίου, Μάνος Τσιβιλής, Παναγιώτα Αβραμοπούλου ,Φαίη Χουλιάρα
Παραστάσεις: κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00