«Οιδίνους» ένα ακόμα πολυδιάστατο έργο του πάντα ευρηματικού Θανάση Τριαρίδη λοιπόν... Αναμένουμε με αγωνία στον σκοτεινό χώρο που εκτός από θεατρο θα μπορούσε να είναι μια μήτρα, η πρωταρχική μήτρα ζωής ή μια ακόμα από τις πολλές με «προορισμό τους να διατηρούν τη ζωή». Και η παράσταση ξεκινάει. Μυστήριο διαχέεται στη ατμόσφαιρα αγκαλιάζοντας όλες μας τις αισθήσεις απ´ την πρώτη στιγμή καθώς οι διάλογοι αν και καθημερινοί ενέχουν κάτι απροσδιόριστο που μας διαφεύγει, μια διαλείπουσα ασάφεια που μας ιντριγκάρει και κάνει να αδημονούμε για τη συνέχεια. Τι δεν είναι όπως φαίνεται και τι δεν φαίνεται όπως είναι;

Οι ηθοποιοί με εκπληκτικές ερμηνείες, πραγματικά συνταρακτικές, καταφέρνουν να μας καθηλώσουν και εντάξουν στο αινιγματικό σύμπαν τους, αιχμαλωτίζοντας το βλέμμα μας στις αλληλεπιδράσεις τους οι οποίες είναι βαθιά εδραιωμένες σε μια απερίφραστη χημεία. Η εναλλαγή των στιγμών και των δράσεων ριζοσπαστικά σκηνοθετημένη ως ένα συνεχές ανάμεσα στη πραγματικότητα και το όνειρο, τον εφιάλτη και το ξύπνημα του, το αιφνίδιο ξεσκέπασμα των συγκαλύψεων μα και τη ανάδυση των υπεκφυγών, οι ήρωες παίζουν ο ένας με το μυαλό του άλλου, με το δικό μας μα και με το δικό τους, με τις αντοχές και τις υποχωρήσεις τους, τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες τους όλα θεωρούμενα, ταξινομούμενα και χαρακτιριζόμενα από ποιον;
Από τον μέγα κριτή, τον θεό, από το μήλο της αμαρτίας που δάγκωσε η Εύα και χρεώθηκε αιώνια όλες τις αμαρτίες, αδυναμίες και εγκλήματα του ανθρώπινου γένους; Ή από την κοινωνία, τους θεσμούς της και το αιώνιο βλέμμα της σε κάθε μεμονωμένη ύπαρξη και οικογενειακή μονάδα, στον προσωπικό, ιδιαίτερο τρόπο του καθενός μας να επιβιώσουμε εντός των αμείλικτων συστημάτων της;

Μια σύγχρονη αρχαία τραγωδία εκτυλίσσεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας με ηθοποιούς ανάλογου ερμηνευτικού διαμετρήματος, διαπραγματευόμενη με την ασύλληπτη ευρηματικότητα του Τριαρίδη τα διαχρονικά, από την αρχαιότητα ως σήμερα, πάντα επίκαιρα θέματα της μέσα από πλείστους συμβολισμούς, εικόνες του συλλογικού ασυνείδητου και μοναδικής ομορφιάς αποτυπώσεις όπως είναι η εικόνα της γυναίκας, ξαπλωμένη με το μήλο πάνω της, μια εικόνα που παραπέμπει με μεγάλη ευγλωττία σε κλασικό πίνακα ζωγραφικής. Η μουσική, τα φώτα, η κίνηση όλα συντείνουν στο - καταραμένο- ποίημα που γράφεται λίγο, λίγο μπροστά μας.

Άλλωστε «Τραγωδία δεν είναι τα γεγονότα. Τραγωδία είναι οι ερωτήσεις που θέτουμε μετά τα γεγονότα.»

Συντελεστές
Κείμενο : Θανάσης Τριαρίδης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Μάγειρος
Επιμέλεια κίνησης: Ναταλία Μαρτίνη
Σκηνογραφία/ενδυματολογία: Η ομάδα
Διασκευή μουσικής: Ουσίκ Χανικιάν
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Νίκου
Φωτογραφίες/σχεδιασμός αφίσας: Βαγγέλης Μάγειρος
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Ερμηνεύουν: Πωλίνα Μαρκάκη, Ουσίκ Χανικιάν
Παραγωγή: Μικρή Ακαδημία