Σε μια τόσο ευαίσθητη και χαοτική εποχή όπως αυτή που διανύουμε, είναι πολύ δύσκολο να θέτεις ερωτήματα με οποιοδήποτε τρόπο. Όλοι μας ζητούμε απαντήσεις, εξηγήσεις σε αφηρημένες έννοιες, λύσεις σε προβλήματα που εμφανίζονται από τις σκιές του παρελθόντος, ζητάμε εκδίκηση για πληγές που χάσκουν ανοιχτές και εύθραυστες μέσα στον χρόνο. Είναι αρκετά θαρραλέο και επικίνδυνο να βάζεις τον καθρέφτη μπροστά στο πρόσωπο του ανθρώπου, να στρέφεις το βλέμμα του προς τα μέσα και προς τα πίσω, να τον καθηλώνεις στην ίδια θέση μέχρι να (ανα)γνωρίσει ξανά το παρελθόν, να το αποδεχτεί, να το συγχωρέσει και να προχωρήσει.

Ο Mark Ravenhill στο θεατρικό του έργο «Η Ράβδος», επιδιώκει μέσα από μια τεταμένη ατμόσφαιρα, από σχέσεις που κρατιούνται από πολύ λεπτές κλωστές κι από συνεχόμενες μικρές εμφύλιες «μάχες» στο κέντρο μιας απειλητικής πολιορκίας, να ξεδιπλώσει όλες τις πτυχές του σκοτεινού παρελθόντος, ώστε να αναμετρηθούν με τις αψήφιστες πεποιθήσεις του χαοτικού παρόντος.

Ο καθηγητής της μέσης εκπαίδευσης Έντουαρντ, έπειτα από 45 ολόκληρα χρόνια πιστής θητείας στο σχολείο της περιοχής του, παίρνει την συνταξιοδότησή του. Μια μεγάλη γιορτή ετοιμάζεται προς τιμήν του την Παρασκευή, την τελευταία του μέρα στην σχολική αίθουσα. Η γυναίκα του, Μορίν, ανυπομονεί για τις εκπλήξεις που ετοιμάζει στον σύζυγό της. Στο σπίτι περιμένουν από ώρα σε ώρα τον διευθυντή του σχολείου. Υπάρχει ένα σοβαρό και ανησυχητικό πρόβλημα: το τζάμι του παραθύρου έχει πρόσφατα σπάσει από ένα τούβλο που πέταξαν παιδιά. Ο Έντουαρντ και η Μορίν δεν έχουν καθόλου ξεπορτίσει ις τελευταίες έξι μέρες, καθώς το σπίτι πολιορκείται από παιδιά που γιουχάρουν και διαμαρτύρονται για τον «πιο αγαπητό καθηγητή του σχολείου». Τι είναι αυτό που ξαφνικά τα εξαγριώνει εναντίον του και γιατί το πλήθος κάθε στιγμή αυξάνει;

Η Άννα, η κόρη του Έντουαρντ και της Μορίν, επισκέπτεται τους γονείς της μετά από πολύ καιρό. Θέλει να μάθει νέα τους και να τους δώσει την κάρτα γενεθλίων που έφτιαξαν τα παιδιά της για τον παππού τους. Η Άννα ανήκει στην ακαδημία που επιβάλλει νέους αυστηρούς κανόνες στα σχολεία και φροντίζει ώστε να ακούγεται η φωνή του μαθητή και να λειτουργούν τα παιδιά σε ένα ασφαλές περιβάλλον που τα προετοιμάζει για τον κόσμο της εργασίας. Ο πατέρας της μισεί την ακαδημία και δεν θέλει το σχολείο του να ενταχθεί σε αυτήν. Οι επιθεωρητές θεωρούν ότι οι συνθήκες του σχολείου του είναι ακατάλληλες και ο Έντουαρντ καλείται να απαντήσει στην αναφορά τους. Η Άννα προσφέρεται να τον βοηθήσει.
Το εξαγριωμένο πλήθος όμως συνεχώς μεγαλώνει και οι φωνές τους υψώνονται περισσότερο. Το σκοτεινό παρελθόν του καθηγητή Έντουαρντ έρχεται να αναμετρηθεί με τον ίδιο, αλλά και με τις επιταγές της σύγχρονης πραγματικότητας. Ένα κατάστιχο κρυμμένο στο συρτάρι, μια κουβέρτα τυλιγμένη στο πατάρι του σπιτιού, τα σημάδια από τσεκούρι στη ταπετσαρία του σαλονιού. Όλες οι αναμνήσεις και οι περασμένες εποχές που ακροβατούν πάνω σε ένα ξύλο λεπτό μα και αλύγιστο που τίποτα δεν μπορεί να το σπάσει.

Αυτό που ξεχωρίζει την σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Σκεύα, είναι η απλότητα πάνω στην οποία έχει χτίσει την αφήγηση μιας τόσο δυνατής ιστορίας. Με ανεπαίσθητες σωματικές κινήσεις και με επίκεντρο την έκφραση μέσα από το βλέμμα και τον λόγο, με την ένταση άλλοτε της φωνής κι άλλοτε της υποδόριας φλόγας που ακόπαστα καίει την ψυχή των ηρώων, ο Σκευάς ρίχνει επιδέξια το βάρος σε κάθε λέξη που ξεστομίζεται και σε κάθε μικρή κίνηση. Τα σκηνικά και τα κοστούμια που επίσης επιμελείται είναι απλά και απολύτως αντιπροσωπευτικά της σημασίας του κειμένου. Ένα τραπέζι σαλονιού, ένα λάπτοπ, ένα παράθυρο καλυμμένο με σανίδες, μια σκάλα, ένα χαλί που ξεδιπλώνεται και μαζεύεται ανάλογα, μια ηλεκτρική σκούπα μισοσπασμένη.

Η πιο ευτυχής συγκυρία της παράστασης αυτής είναι οι τρεις ηθοποιοί που την πλαισιώνουν υποδειγματικά, με ερμηνείες που ξεπερνούν την προσδοκία και του πιο απαιτητικού θεατή, σε ένα ομολογουμένως δύσκολο και γρήγορο κείμενο με συνεχείς εναλλαγές στη φωνή, στην έκφραση, στο συναίσθημα. Η Τατιάνα Παπαμόσχου υιοθετεί τις πιο λεπτές και χαρακτηριστικές εκφάνσεις της μάνας και συζύγου μιας άλλης εποχής, γίνεται αριστοτεχνικά η ενσάρκωση μιας σιωπηλής φωνής που μάχεται για μια ευτυχισμένη στιγμή, για ένα βλέμμα αγάπης και συμπόνοιας που γνωρίζει ότι δεν θα πάρει. Η ερμηνεία του Άρη Λεμπεσόπουλου είναι άκρως καθηλωτική χωρίς να πέφτει στην παγίδα οποιασδήποτε καρικατούρας ενός εξαγριωμένου πατέρα, αφέντη του σπιτιού και αυστηρού κι αγέλαστου συζύγου της πατριαρχικής κουλτούρας. Την παράσταση κατ' εμέ κλέβει η αριστουργηματική ερμηνεία της Γρηγορίας Μεθενίτη, με πλούσιες εκφραστικές ικανότητες, συναισθηματική ένταση, άρτια άρθρωση και τονισμός σε κάθε συλλαβή, με φυσικότητα και καλοζυγισμένη βαρύτητα σε κάθε πτυχή της.

Και οι τρεις ηθοποιοί δεν αφήνουν περιθώριο στο κοινό να στρέψει τα μάτια του αλλού, κόβοντας την ανάσα με την δυναμική τους και τον άρτιο συγχρονισμό τους, με την υποκριτική τους δεινότητα σε ένα απαιτητικό κείμενο.

«Η Ράβδος» ανεβαίνει στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής» κάθε Παρασκευή, Σάββατο (διπλή παράσταση) και Κυριακή μέχρι 9 Νοεμβρίου. Προλάβετε γιατί αξίζει!

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία – Μετάφραση: Γιώργος Σκεύας
Σκηνικό – Κοστούμια: Γιώργος Σκεύας
Μουσική - Sound Design: Σήμη Τσιλαλή
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Πρωταγωνιστούν:
Άρης Λεμπεσόπουλος
Τατιάνα Παπαμόσχου
Γρηγορία Μεθενίτη

Βοηθός Σκηνογράφου – Ενδυματολόγου: Έμιλυ Κουκουτσάκη
Βοηθός Μουσικού: Γιώργος Γ. Σκεύας
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφιδάς
Video Trailer: Θωμάς Παλυβός
Διεύθυνση Παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Οργάνωση Παραγωγής: Ρόζα Καλούδη
Παραγωγή: Πολιτιστικός Οργανισμός «Λυκόφως» - Γ. Λυκιαρδόπουλος

Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/theatro-odou-kykladon-ravdos/?lang=el